“Οι νεκραναστάσεις και οι μεταμορφώσεις του φασισμού στην Ευρώπη” γράφει ο Γιώργος Τσιάρας
Όμως δεν ήταν ο Πούτιν, αλλά ο… δημοκρατικός «κεντροδεξιός» πρωθυπουργός μας Μητσοτάκης που είχε το θράσος να δώσει βήμα σε δήθεν Έλληνα εκπρόσωπο των Ν-Αζόφ στο ελληνικό Κοινοβούλιο και τόλμησε να συγκρίνει τους κατά συρροήν απαγωγείς, βιαστές και δολοφόνους των μπούνκερ της Αζοφστάλ με τους ηρωικούς πολεμιστές της Εξόδου του Μεσολογγίου!
Κοίτα να δεις κάτι παράξενα πράγματα: αυτή η τρισκατάρατη η Ακροδεξιά είναι απέθαντη, σαν τους βρικόλακες – κάθε φορά που λες ότι νικήθηκε, τσουπ!, ξαναπετιέται νεκροζώντανη από κάλπη σε κάλπη, από χώρα σε χώρα. Και μπορεί να μην κυβερνά, ακόμα τουλάχιστον, σε καμιά μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά σίγουρα συγκυβερνά, ιδίως στην επανασχεδιασμένη γραβατωμένη, χωρίς άρβυλα και σιδερογροθιές, μοντέρνα εκδοχή της. Αν και στην Ουκρανία, την… «ασπίδα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας» (sic), βλέπουμε πάλι στο προσκήνιο να ξεπλένεται και να συγκυβερνά ο πιο αυθεντικός ναζισμός.
Συγκυβερνά διχάζοντας τον κόσμο, διαχέοντας και επιβάλλοντας την αρρωστημένη ιδεολογία της, κανονικοποιώντας την ξενοφοβική, ομοφοβική, εθνικιστική, κοινωνικά υπερσυντηρητική ατζέντα της. Κλέβοντας και διαστρέφοντας με τη μεγαλύτερη ξετσιπωσιά συνθήματα και δρόμους που άλλοτε μονοπωλούσε η Αριστερά.
Και δηλητηριάζοντας έτσι με ζηλευτή επιτυχία δεκάδες εκατομμύρια μυαλά και σώματα του ανασφαλούς και θολωμένου νεο-προλεταριάτου, που υπό κανονικές συνθήκες θα πύκνωναν τις τάξεις των εργατικών συνομοσπονδιών και των κοινωνικών κινημάτων. Και το κάνει τόσο μέσα από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, που συχνά της κλείνουν το μάτι και φλερτάρουν μαζί της, και πολύ περισσότερο μέσα από το διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια, η ανωνυμία, η ημιμάθεια και η αμφισημία των οποίων τόσο δείχνει να της ταιριάζουν.
Δυστυχώς, οι σειρήνες του συναγερμού δεν ηχούν απλά, ουρλιάζουν. Και δεν είναι μόνο η Γαλλία της Μαρίν Λεπέν, αλλά σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη, από τον πλούσιο, χορτάτο αλλά μισαλλόδοξο και αυταρχικό με τους εταίρους του τευτονικό Βορρά ώς τον φτωχό, άνεργο και γονατισμένο από τα μνημόνια μεσογειακό Νότο, και από τους ακόμη φτωχότερους και πολεμοχαρείς πρώην σοβιετικούς δορυφόρους της Ανατολής ως τους παρηκμασμένους πρώην αποικιοκράτες της νεοφιλελεύθερης Δύσης, που ακόμη ονειρεύονται τα περασμένα ιμπεριαλιστικά τους μεγαλεία.
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Από τη συντριπτική, τέταρτη κατά σειρά επικράτηση του Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία; Από τις πολεμικές κραυγές και την ανοιχτή ομοφοβία της σκληρής, εθνικιστικής, υπερσυντηρητική Δεξιάς του Κατσίνσκι και του Μοραβιέτσκι στην Πολωνία; Από την Αυστρία, την πατρίδα του ορίτζιναλ φίρερ, όπου οι «Ελεύθεροι», που μέχρι πρότινος συγκυβερνούσαν παρέα με την Κεντροδεξιά του Κουρτς, επέζησαν από ακόμα ένα σκάνδαλο διαφθοράς και ετοιμάζονται να διεκδικήσουν και πάλι την προεδρία;
Ή μήπως από την Ισπανία, όπου τα φαντάσματα των φαλαγγιτών του γκαουντίγιο Φράνκο βρικολακιάζουν – εξ ου και η μεγάλη άνοδος του ακροδεξιού VOX και η συμμετοχή του, για πρώτη φορά, στην τοπική κυβέρνηση Καστίλης-Λεόν. Εννοείται πως τη ζοφερή εικόνα συμπληρώνουν τα πάντα υψηλά ποσοστά των «γραβατωμένων» ακροδεξιών κομμάτων και στις τέσσερεις σκανδιναβικές χώρες, όπως και το σταθερό, ακατέβατο 10% του γερμανικού AfD.
Ιταλία
Δείτε την Ιταλία: σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το νεο-φασιστικό κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας (Fratelli d’Italia) της φιλόδοξης Τζόρτζια Μελόνι αναδεικνύεται πρώτο κόμμα με ποσοστό 22,6%! Κανονικά θα έπρεπε βέβαια να ονομάζεται… «Δισέγγονα του Ντούτσε», αφού αρνείται να καταδικάσει τον Μουσολίνι, χρησιμοποιεί ανοιχτά φασιστικά συμβολα και βεβαια αξιοποιεί στο έπακρο την αγωνία του μέσου Ιταλού για το μεταναστευτικό και την απαράδεκτη πολιτική ελιτισμού, αδιαφορίας και λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αλλά τώρα είναι αργά, κανείς δεν δικαιούται να φωνάξει: το έδαφος στην Ιταλία το προλείανε χρόνια τώρα η Λέγκα του Βορρά, του… συγκυβερνήτη Ματέο Σαλβίνι, τον οποίο κατάφεραν να νομιμοποιήσουν -μαζί με τις ανοιχτά ακροδεξιές θέσεις του- όλες ανεξαιρέτως οι «δημοκρατικές δυνάμεις» της γειτόνισσας.
Στην ίδια δημοσκόπηση η Λέγκα παίρνει 15,6%, ενώ η παραδοσιακή Δεξιά του Μπερλουσκόνι, η Φόρτσα Ιτάλια, τρώει τη σκόνη των ακροδεξιών «παιδιών» του ξεθωριασμένου «καβαλιέρε» με μόλις 8%! Αν αθροίσεις τα τρία ποσοστά, βλέπεις πως σχεδόν ένας στους δύο Ιταλούς ψηφίζει σκληρή Δεξιά, την ώρα που το κεντροαριστερό, στα λόγια, PD μόλις και μετά βίας ξεπερνά το 21% και… κρύβεται πίσω από τον διορισμένο τραπεζίτη Ντράγκι.
Και μη νομίζετε ότι εδώ στην Ελλάδα καθαρίσαμε με τους ακροδεξιούς, επειδή κλείσαμε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή: το μισό εκατομμύριο ρατσιστών ψηφοφόρων της δεν άλλαξε μυαλά, αλλά «κρύφτηκε» σε άλλα κόμματα, με πρώτο το κυβερνών – και προετοιμάζεται για τη ρεβάνς.
Γαλλία
Η Γαλλία φυσικά είναι το πιο τρομακτικό παράδειγμα. Ναι, ο Εμμανουήλ «Λουδοβίκος» Μακρόν ξαναβγήκε «πρεζιντάντ» με σχετική ευκολία και η Μαρίν Λεπέν δεν τα κατάφερε ούτε την τρίτη φορά – αλλά πώς να καταπιείς αυτό το απίστευτο 41,5% που πήρε στον δεύτερο γύρο; Πώς να δικαιολογήσεις την άνοδο από το 17,9% και την τρίτη θέση του 2012 στο ασύλληπτο σημερινό ποσοστό της;
Μάλλον έχει δίκιο ο Αλέν Μπαντιού, που δεκαετίες τώρα κράζει αλύπητα τον ρατσισμό και τον ελιτισμό της παραδοσιακής «Αριστεράς του Χαβιαριού» απέναντι στο ακροδεξιό φαινόμενο και την ευκολία με την οποία ο «δεξιός λαϊκισμός» γοητεύει τα κατ’ αυτούς «κατώτερα στρώματα».
Για μένα, το έχω ξαναγράψει, ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για την άνοδο της Λεπέν και της κάθε Λεπέν είναι η πολιτική και ηθική χρεοκοπία των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Και όχι μόνο της ομόσταβλης με τους ακροδεξιούς Χριστιανοδημοκρατίας, αλλά κυριότατα της βολεμένης, προσκυνημένης ευρωπαϊκής «κυβερνώσας Αριστεράς», της Σοσιαλδημοκρατίας.
Που έχει εδώ και χρόνια κυλήσει μέσω Τρίτου Δρόμου πρώτα στην «εκσυγχρονιστική» Κεντροδεξιά των Ολάντ και των Σημίτηδων και μετά στην πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη, παγκοσμιοποιημένη Δεξιά της παραγωγικότητας και των μνημονίων, είτε «εσωτερικών» (Γερμανία του Σρέντερ) είτε εισαγόμενων και άνωθεν επιβαλλόμενων (Ελλάδα), προδίδοντας όλες τις αρχές της. Και αφήνοντας εκατομμύρια εργαζόμενους στα κρύα του λουτρού, χωρίς ταξική πολιτική πυξίδα – και ως εκ τούτου βορά στις εθνικιστικές και μισαλλόδοξες Σειρήνες της Ακροδεξιάς.
Γιατί είναι κατάντημα για μια μεγάλη χώρα σαν τη Γαλλία, τη μήτρα τόσων επαναστάσεων και ριζοσπαστικών κινημάτων και ιδεολογιών, να βγάζει για δεύτερη πενταετία πρόεδρο έναν αλεξιπτωτιστή τραπεζίτη με μόνο επιχείρημα πως… δεν πρέπει να βγεί η ακροδεξιά Λεπέν. Ναι, ο Μακρόν ξανάγινε πρόεδρος, αλλά έχασε 2 εκατομμύρια ψήφους σε σχέση με τον δεύτερο γύρο του 2017, γιατί στην πρώτη πενταετία του δικαίωσε πλήρως το παρατσούκλι «πρόεδρος των πλουσίων» και επιτέθηκε με σφοδρότητα στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Οταν τα λαϊκά στρώματα ξεσηκώθηκαν εναντίον του, πρώτα τα συνδικάτα και κατόπιν τα «κίτρινα γιλέκα», κατέφυγε στην πιο σκληρή καταστολή. Και αυτή είναι η πραγματική ειρωνεία – ότι ενώ η παραδοσιακή Δεξιά, είτε με το πραγματικό της πρόσωπο είτε ντυμένη… ακραίο Κέντρο, εφαρμόζει θατσερικού τύπου αντιλαϊκές πολιτικές, η νομιμοποιημένη και αποδαιμονοποιημένη Ακροδεξιά ντύνεται τον αντισυστημικό μανδύα, ενισχύεται συνεχώς και ανεβαίνει με αξιώσεις στο εκλογικό βάθρο και στην παστάδα της εξουσίας!
Εννοείται, δε, πως η νέα καλπάζουσα ενεργειακή, επισιτιστική και συνολικά οικονομική κρίση που προκαλούν οι αυτοκτονικές κυρώσεις της Ε.Ε. σε βάρος της Ρωσίας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμη ισχυρότερη Ακροδεξιά – ιδίως αν συνδυαστεί με κατάργηση του εθνικού βέτο στην Ε.Ε., που θα οδηγήσει σε περαιτέρω υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας και πλήρη υποταγή των ήδη γονατισμένων μικρών κρατών στις Βρυξέλλες και την ανάλγητη, διαπλεκόμενη γραφειοκρατία τους, που θα κάνει ό,τι γουστάρει κρυπτόμενη πίσω από όλο και μονιμότερες και πιο αυθαίρετες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και πάσης φύσεως μέτρα «πολεμικής οικονομίας».
Ουκρανία
Αφησα για το τέλος το πιο επικίνδυνο, κατά τη γνώμη μου, φαινόμενο των ημερών μας – το απίστευτο ξέπλυμα που κάνουν στους γνήσιους Ουκρανούς ναζιστές ταγματασφαλίτες των διαφόρων ταγμάτων «Αζόφ», «Δεξιός Τομέας», C-14, «Αϊντάρ» και δεν συμμαζεύεται οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ΜΜΕ, στο όνομα της αντιρωσικής υστερίας, εδώ και τέσσερις μήνες.
Που δεν είναι απλά ακροδεξιοί, αλλά φονιάδες που λατρεύουν ανοιχτά τον Χίτλερ, τα Waffen SS και τον Στέπαν Μπαντέρα, κοσμούν τα κορμιά και τα όπλα τους τους με σβάστικες, λυκοπαγίδες, μαύρους ήλιους, πορτρέτα και τσιτάτα του φίρερ και άλλα σύμβολα των χιτλερικών μεραρχιών που πριν από ογδόντα χρόνια αιματοκύλισαν την Ευρώπη.
Σαδιστές, ρατσιστές, υπέρμαχοι της λευκής ανωτερότητας, που αφού πρωταγωνίστησαν στο πραξικόπημα του Μαϊντάν έχουν ενταχθεί πλήρως την τελευταία οκταετία στον κρατικό μηχανισμό (αστυνομία, στρατός, υπουργείο Εσωτερικών) και ευθύνονται για πλείστα όσα εγκλήματα κατά των ρωσόφωνων αμάχων «ουντερμένσεν» στην ανατολική Ουκρανία. Κι όμως, αυτά τα καθάρματα παρουσιάζονται σήμερα στα ελληνικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ σαν γνήσιοι πατριώτες και μαχητές της… δημοκρατίας και της ελευθερίας!
Εντάξει, μπορώ ώς έναν βαθμό να καταλάβω τα ιστορικά και πολιτιστικά αίτια πίσω από το αντιρωσικό μίσος των δυτικο-Ουκρανών της Γαλικίας, των ηττημένων Γερμανών, άντε και της Πολωνίας και των Βαλτικών Χωρών. Αλλά ντρέπομαι ως Ευρωπαίος πολίτης που η κυβέρνηση της χώρας μου και οι περισσότεροι εταίροι της στην Ευρώπη δεν μπορούν να κάνουν τον απλό διαχωρισμό ανάμεσα στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής –και κάθε εισβολής, γιατί οι Ουκρανοί φασίστες μπήκαν με τα τανκς στο Ντονμπάς το ’14, και όχι το αντίθετο– και στο συστηματικό ξέπλυμα των χειρότερων ναζήδων που έχει δει ο κόσμος μετά τη συντριβή των παππούδων τους στο Βερολίνο το 1945.
Βέβαια, φασίστας ο Ορμπαν, κι ας κέρδισε τέσσερις εκλογές, φασίστρια και η Λεπέν του 41,5%, φασίστρια και η Μελόνι. Αλλά τότε πώς πρέπει να χαρακτηρίσει κανείς τα ένστολα καθάρματα με τα ξυρισμένα κρανία και τις σβάστικες, τους «εθελοντές» μισθοφόρους σκίνχεντ –ανάμεσά τους και χιλιάδες εισαγόμενους από 22 άλλες χώρες– που αιματοκύλισαν ατιμώρητα επί οχτώ χρόνια το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ και μετέτρεψαν σε πεδίο μάχης, ομαδικό τάφο και ερειπιώνα τη μαρτυρική Μαριούπολη;
Ναι, και ο Πούτιν φασίστας είναι – άλλωστε είναι γνωστές οι σχέσεις στοργής (και χρηματοδότησης) που είχε αναπτύξει με αρκετά ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη, περιλαμβανομένων και κάποιων που αναφέραμε παραπάνω. Όμως δεν ήταν ο Πούτιν, αλλά ο… δημοκρατικός «κεντροδεξιός» πρωθυπουργός μας Μητσοτάκης που είχε το θράσος να δώσει βήμα σε δήθεν Έλληνα εκπρόσωπο των Ν-Αζόφ στο ελληνικό Κοινοβούλιο και τόλμησε να συγκρίνει τους κατά συρροήν απαγωγείς, βιαστές και δολοφόνους των μπούνκερ της Αζοφστάλ με τους ηρωικούς πολεμιστές της Εξόδου του Μεσολογγίου!
