«Ααχ! Κι βαχ! Είμι, κο, χήρα, είμ’ κι κακουμοίρα!»
Είμαι κι φτουχή κι χηιριβάμιν’!
Είμ’ κι καταφρουνημέν’!
Δυο χρόνια π’ έχασα τουν Κώτσιου!
Κο, είμι φαρμακουμέν’…
Όλ’ μίρα ξαμουλιέμι
απού τα μνήματα στου σπίτ’
ε, πιρνώ κι λίγου απ’ τ’ πλατεία
για να θυμθώ του μακαρίτ’.
Ε, παένου κι σι κανα παγγίρ’
ν’ ακούσου του ζουρνά
να κλάψου κι τουν Κώτσιου
που μι λάβουσιν βαθιά.
Πίνου ζ καφιτιρία
κι έναν πικρό καφέ
ε, έτσι για να ξιχάσου
του μιγάλου μ’ του γκαϊλιέ…
Παένου κι μι τς χηιριβάμινις
καμία ικδρουμούλα
για σιένα του κάνου Κώτσιου
ε, πειδής είμι ψυχούλα!
Προυψιές ξινύχτσα στν παμπ
έπιασα του τραγούδ’
κόπκαν τα μάτια μ’, κόπκαν
τα φλόμουσα μ’ αγγούρ’!
Ξινύχτσα απ’ τουν καημό μ’
δεν έκλεινιν του μάτ’
μέσα στη παμπ ξημέρουσα
μι έφαγι του αχτ’…
Ξιρουσταλιάζου νυχθημιρόν
κλεισμέν’ στ’ τέσσιρς τοίχους
Άτιμ’ ζουή μι ξιπλάτσις
δίχους τουν Κώτσιου μ’, δίχους!
Κλαίου, πουνώ κι ουδύρουμι
πώς να του ξιπιράσου;
Άμα δε βγω απόψι στου παγγίρ’
Ε, σι λιέου, κο, θα σκάσου!
Κο, δε θα φκιάσου τίπουτα
τα μάτια δε θα σκώσου
μόν’ θα σύρου ένα χουρό
μην τύχ’ κι παλαβώσου.
Ένα κρασάκι μόν’ θα πιω
μι του χουρό παέν’
Μα, απ’ τ’ πίκρα την πουλλή
κι αυτό δεν κατιβαίν’.
Κι πλησιάζου, τι να δω
μι του χαμηλουμένου μου του ματ’
ένα «Τζιαβέλας» χόριβι
κι … άρχίνισιν ν’ αστράφτ!
Κρατήθκα απ’ τ’ ζμπιθέρα μ’
γιατί στραβουπατούσα
τα δυο τα μάτια άνξα
καίτοι χαμηλουβλιπούσα!
Κι παραπάτσα η χήρα
έπισα μεσ’ του χαντάκ’
κι ήρθα κι ιμπλάβιασα
κι γίνκα σα λουλάκ’!
Πού είσι, Κώτσιου, τάχα φώναζα
Πού άφσις γναίκα χήρα;
Ααχ! να πιασ’ τ’ σπόντα ι “Τζιαβέλας”
για να μ’ αλλάξ’ τ’ μοίρα…
Αφήν’ ι δόλιους του χουρό
κι τρέχ’ απαναθιό μ’
κι γω φκιάνου τ’ λιπόθυμ’
Δεν είχα του Θιό μ’!
Γύρβα να μη δώκ’
κο, του φιλί τς ζουής
απέθανιν ι Κώτσιους
ι “Τζιαβέλας” να μ’ αναστήσ’.
Μη πήριν στν αγκάλη τ’
μη σήκουσιν αψλά
κι γω του ντρασκαλώθκα
τουν τραβούσα τα μαλλιά!
Τάχα μι πήρ’ ου πόνους
κι ήμαν αντραλτσμέν’
μι το ‘να μάτ’ τουν λιγουρέβουμαν
μι τ’ άλλου έκαμα τ’ πιθαμέν’.
Άι! Κι αρχινάει ι καψιρός
τς μαλάξεις εις του στήθους
κι γω Ααχ! κι βαχ! Κι Ααχ! κι βαχ!
πάει, του ξιέχασα του ήθους!
Τουν τσακώνου απ’ τα μπράτζα
κι αρχινώ τα κλιάματα
βούρκουσιν κ’ η ζμπιθέρα μ’
απ’ τα προυσουπικά μ’ τα δράματα.
Κώτσιου, φουνάζου, Κώτσιου
θα έρθου να σι βρώ!!
Γύρβα να δώσου έμφασ’
στου πιριστατικό…
Κώτσιου μ’, δε σι ξέχασα
σι έριξα τρισάγιου!
Α, μα καλά που πήγα στου παγγίρ’
Μάνα μ’, μι φαίντι είχα Άγιου!!!
…………..
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμησ’
για τουν εκλιπόντα πιρισσή
μα η ζουή συνιχίζιτι
δια πάσαν καψιρή!
Η γκουστιρίτσα
