«Οι κιροί ου μινιτοί, κι γω θα μάθου Αρχαία, ακρουπουδητί!!!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Οι κιροί ου μινιτοί, κι γω θα μάθου Αρχαία, ακρουπουδητί!!!»
Απού μικρή, κο, όντας ήμαν
ήμαν του φιλουλουγικού.
Α, μα, άτιμ’ ζουή μ’ ιξιπάτησις
κι μι ξαπόστειλις αλλού.
Όλου θυμούμι τουν καθηγητή μ’
που ίλιγιν «Απουρία ψάλτου βηξ»
κι γώ, όλου νόμζα σναχώνουνταν
κι τουν κουβανούσα vix.
Όπους κι νά χει η δλειά
ένθιν κι ένθιν κι ιντέφθιν
είχα του νου στου διάλειμμα
κι ι ιξ ουλουκλήρου ικαταστρέφθην.
Aπού τότις, ιξ απαλών ουνύχουν
σαν ακούου τς φιλουλόγους
να, σια δω μι γαργαλνάει
μι στου λιμό μ’ ι κόμπους.
Kι μια μιλούν για Θουκυδίδ’
κι μια δια τουν Όμηρου
κο, δεν τς νουγάου ντιπ
ιγώ, παιδιά μ’, του κακόμοιρου.
Μα λιέγου να τς μιλιτήσου
κι διαβαίνου εις βιβλιουθήκην
αφού είμι κι ανησυχήσασα
κινούργιους γκαϊλιές μι βρήκιν.
Κι συναντάου πάραυτα
είς εκ τουν φιλουλόγουν
οπού για τ’ αρχαία κείμινα
καθαριβουσιάνκου έβγαζι λόγου.
Tου κείμινό του άρξιν:
«Άμα δε τω ήρι αρχομένω»
Κι μνήσκου ινϊός, κι
δια να κατανοήσου ανιμένου.
A, κο, γκουστιρίτσα
ταμάμ η προυσπάθειά σ’!
Α, μα είσι ντουρντουβάν’
εις τα αρχιουιλληνικά σ’!
Kαλιέ καθηγητή
κάτ’ μι θυμίζ’ του «ήρ»
μη φαίνιτι ουμόριζουν
ουσάν του «τριχαντήρ»;
Bιβαίους δεν μ’ απάντσι
αφού προυκάλτσα γέλουτα
κο, ου καθηγητής μ εθάρσιν
πως ίλιγα ανιέκδουτα.
Kάτ ίλιγι για τουν Αλιέξανδρου
κάτ ίλιγι για τουν Έβρου.
Ααχ! Τοιούτουν ανήρ
κο, μια ζουή γυρεύου.
Kι κνάου του τιτράδιου μ’
να δγιει πως σημειώνου
κο, μέχρι τν Ασία έφτασιν ου Αλιέξανδρους
κι γω να τουν αφήκου μόνου;
T’ αρχαία που αμουλνάει
τ’ ακούου κι ααχ αναστινάζου
μα δεν αγροικάου τίπουτις
τουτέστιν δεν σκαμπάζου.
Kι μια σια παν’ ου Αλιέξαντρους
κι μια κατά κάτ’…
Κι ιγώ όλου χασμουριούμαν
λαχτάρσα του κριβάτ’…
Kι απ’ την Αμφίπουλ’ πέρασιν
κι απ’ τουν πουταμό του Μέλανα
μα ιγώ μι τουν φιλόλουγο
πάει, Αρριανέ μ’, απέθανα.
Θυσίις έφκιανι ου Αλιέξαντρους
θυσίις έφκιανα κι ιγώ
τάχα μι πάθους άκουγα
κι έκρυβα του χασμουρητό.
Σκώνου τα μάτια μ’ αψηλά
μι του στυλό στου στόμα
τάχα προυβληματίσκα
μι τουν Αλιέξανδρου στου Στρυμόνα.
Κι κνάου του κιφάλ’
δήθιν συνιπαρμέν’
η ανάβασ του Αλιέξαντρου
μην πάει κι χαμέν’!
Κι αυτός, κο, ου Αλιέξαντρους
δεν έβαλιν κώλου να κάτσ’
κι ιγώ απ’ του χασμουρητό μ’
μια μύγα είχα χάψ’.
Μα θα μάθου κι αρχιουιλληνικά
δουθείσης ιφκιρίας
αφού σαν τα ακούου
μνήσκου καταπληξίας!
Θα μιλιτήσου αφ’ ιαφτού μ’
τς αρχαίους συγγραφείς
μιας κι απ’ τα σκουλεία
τς έχουν σιχτιρίσ’ …
Για να μπουρέσου άνιτα
καθαριβουσιάγκουν ν’ αρθρώσου λόγου
να κατακτήσου κο, κι τ’ καρδιά
τ’ ωραίου φιλολόγου!
Μ’ αγάπ κι ικτίμησ’
εις πάντων κι πασών
των κειμένων
των αρχιουιλληνικών!!!
Η γκουστιρίτσα
