Πριν από δύο εβδομάδες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το «Βήμα τής Κυριακής» μια γελοιογραφία τού Κώστα Μητρόπουλου στην οποία απεικονίζεται ένας μυστακοφόρος άντρας φορώντας παλτό με τους γιακάδες του σηκωμένους, σκούφο στο κεφάλι κι έχοντας στο μπράτσο τού δεξιού χεριού του ένα περιβραχιόνιο τής KGB, ο οποίος απευθύνεται στον Βλαντιμίρ Πούτιν που κάθεται σκεπτικός στο γραφείο του και τού λέει: «Ρίξε μια πυρηνική πρόεδρε! Σε τρώει η αφάνεια! Βγήκε μπροστά μια Ρούλα Πισπιρίγκου!».
Η γελοιογραφία αυτή τού Μητρόπουλου (που λειτουργεί σαν ένα πυκνό σχόλιο το οποίο με τη δύναμη και την ευστοχία του υπερακοντίζει δεκάδες άρθρα που έχουν γραφτεί γι’ αυτό το θέμα) δείχνει με τον πιο απτό , τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα μέσα μαζικής επικοινωνίας τής χώρας μας, με αφορμή τη σύλληψη στις 30 Μαρτίου τής τριαντατριάχρονης Ρούλας Πισπιρίγκου ως ύποπτης για τη δολοφονία των τριών μικρών παιδιών της στην Πάτρα.
Πράγματι, από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, όλα τα τηλεοπτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας (τα επονομαζόμενα και κανάλια τής λίστας Πέτσα, επειδή έχουν χρηματοδοτηθεί αδρά από τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών για να προβάλουν το κυβερνητικό έργο), καθώς επίσης και τα τρία κρατικά, έχουν ως πρώτο θέμα τους την υπόθεση τής Πάτρας.
Όλες οι άλλες σοβαρότατες ειδήσεις, όπως είναι ο πόλεμος τής Ουκρανίας (με την απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου να επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την ανθρωπότητα), οι δεκάδες νεκροί τής πανδημίας που ανακοινώνονται καθημερινά, η εκρηκτική αύξηση των τιμών στα καύσιμα και στο φυσικό αέριο , οι υπέρογκες αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα και στα είδη πρώτης ανάγκης που έχουν οδηγήσει σε απόγνωση χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις, η αισχροκέρδεια των ανεξέλεγκτων καρτέλ, τα νέα στοιχεία που ήρθαν πρόσφατα στο φως τής δημοσιότητας σχετικά με το σκάνδαλο Novartis, οι δίκες τού Ζακ Κωστόπουλου, τού Λιγνάδη , τού Φιλιππίδη, τής Τοπαλούδη, τού Αναγνωστόπουλου, τού Νίκου Σαμπάνη, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, αναφέρονται ελάχιστα ή αποσιωπούνται. Ακόμη και το στυγνό, ειδεχθές, έγκλημα που διέπραξε ένας συμπατριώτης μας στην Ανδραβίδα σκοτώνοντας ένα ζευγάρι Αλβανών και τα δύο μικρά παιδιά τους επειδή δεν τού πλήρωναν το ενοίκιο, απασχόλησε μόνο για δύο μέρες τη δημοσιότητα και μετά εξαφανίστηκε.
Υπολογίζεται ότι περισσότερες από δώδεκα χιλιάδες τηλεοπτικές ώρες έχουν αφιερώσει τα τηλεοπτικά κανάλια στην υπόθεση τής Πάτρας (σε αυτόν τον αριθμό πρέπει ασφαλώς να προσθέσουμε και τις πάμπολλες τηλεοπτικές ώρες που διέθεσαν τα κανάλια προετοιμάζοντας το έδαφος για την κοινή γνώμη, πριν το άκρως ερεθιστικό θέμα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη). Όχι μόνο στα δελτία ειδήσεων, αλλά και στα πρωινά προγράμματα , στις μεσημεριανές, κουτσομπολίστικες εκπομπές, στις απογευματινές και στις βραδινές όπως είναι το «Φως στο τούνελ».
Ουσιαστικά δηλαδή η ελληνική τηλεόραση εδώ και αρκετό καιρό έχει μεταβληθεί σε μια τεράστια κλειδαρότρυπα, διαμέσου τής οποίας εκατομμύρια τηλεθεατές καθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ τους παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις και τις ανατροπές ενός ατελείωτου σίριαλ που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους.
Σε αυτό το σίριαλ το οποίο, με στόχο την όσο γίνεται μεγαλύτερη τηλεθέαση, διεγείρει στο έπακρο τα πλέον σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα, μιλούν ακατάπαυστα, εκφράζοντας την άποψή τους οι πάντες. Ποινικολόγοι, ιατροδικαστές, φαρμακολόγοι, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, πρώην και νυν συντάκτες του αστυνομικού ρεπορτάζ, εγκληματολόγοι, γιατροί, νοσηλευτές, συνδικαλιστές τής αστυνομίας, χαρτορίχτρες, μέντιουμ, αυτόκλητοι εισαγγελείς κ.ά., ενώ κάποιοι δημοσιολογούντες υποστηρίζουν με έμφαση ότι η υπόθεση τής Πάτρας (η οποία, σημειωτέον, δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί και η βασική ύποπτη για τη δολοφονία των παιδιών της δεν έχει αποδεχθεί τις βαρύτατες κατηγορίες που τής προσάπτονται ) συνιστά το έγκλημα τού αιώνα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι η υπόθεση τής Πάτρας έχει αναμφισβήτητα μεγάλο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και έπρεπε να προβληθεί από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας με τον ανάλογο τρόπο. Από τη στιγμή όμως που αυτή η, κατά γενική ομολογία, γιγαντιαία προβολή χρησιμοποιείται ως μέσο χειραγώγησης των τηλεθεατών ( ή των αναγνωστών μιας εφημερίδας) το θέμα αποκτά μιαν άλλη, διαφορετική διάσταση. Γιατί όπως προσφυώς έχουν πει «ένας στραγγαλιστής κοριτσιών παραμένει πάντα και αντικειμενικά ένας στραγγαλιστής κοριτσιών ∙ αλλά αν γεμίσει τις πρώτες σελίδες μιας εφημερίδας για να μας κάνει να ξεχάσουμε ένα κυβερνητικό σκάνδαλο γίνεται (από δημοσιογραφική σκοπιά) ένας πλαστός στραγγαλιστής». Από την άποψη αυτή, η Ρούλα Πισπιρίγκου (ακόμη και αν αποδειχθούν τα εγκλήματά της) είναι μια πλαστή δολοφόνος. Και φυσικά το αναπόδεικτο τριπλό έγκλημά της δεν είναι το έγκλημα του αιώνα.
Το πραγματικό έγκλημα του αιώνα είναι η χειραγώγηση των μαζών που επιτυγχάνεται με την απόκρυψη σημαντικών ειδήσεων. Είναι το μετεμφυλιακό κλίμα που συντηρείται εντέχνως στην πολιτική ζωή τού τόπου μας. Είναι τα στοιχεία ενός νέο –μακαρθισμού που ήρθαν προσφάτως στο προσκήνιο τής επικαιρότητας με αφορμή τη βάρβαρη εισβολή τής Ρωσίας στην Ουκρανία. Είναι η δημιουργία ψευδών ειδήσεων που έχουν ως στόχο να πλήξουν ανεπανόρθωτα τους πολιτικούς αντιπάλους. Και σε αυτό το έγκλημα (το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε σε πολλές μορφές) έχουμε όλοι το χρέος να αντιδράσουμε. Πριν είναι αργά.
