«Τετ- α- τετ μι τουν κύριου Χατζηνικολάου!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Τετ- α- τετ μι τουν κύριου Χατζηνικολάου!»
Βουί; Πιρικαλνώ; Ποιος ακαλνά;
Δεν σας ακούου ντιπ!
Ουμιλήστι μι πιρικαλνώ
κι γυρνάου βίντιου – κλιπ!
Θα μιλήστι; Ή θα μι σκάστι;
Μπα; Δεν έχτι του Θιό σας!
Του ξέβρου, μι ζηλουφθουνείτι
γιατί είμι απού παναθιό σας!
Κι γω κλάου του τηλιέφουνου
γιατί τώρα είμ’ αλλού
καλιέ, γω παραμουρφώθκα
κι σας γλιέπου αφ’ υψηλού!
Ω! ρε! Τι ουραία ουμιλώ!
Πού, κο, τ’ βρήκα τέτοια λέξ’;
Ααχ! Τα ιντατικά που έφκιαξα
πουλύ μι έχνει στρέξ’! (ταιριάσει)
Κι απ’ τ’ Φαρέτρα, κο, θα φύγου.
Χάιντι, λιέου, να τιλιέψου
μι πιριουρίζ’ άρδην
δεν μπουρώ πια να ικπέμψου!
Τόσ’ μόρφουση, κο, σφηνώθκιν
μέσα στουν ιγκέφαλό μ’
Εεε! Δεν μι αρκεί η Φαρέτρα
δια του πλούσιου βιογραφικό μ’!
Θα πάνου στ’ Ρίαλ – Νιουζ
Έφυγα! Ντουγρού!
Μικρή, πτωχή μ’ Φαρέτρα
γίνκα μαντάμ Σουσού!
Κι σι βίντιο κλιπ μι γύριψαν
να φκιάσου του μοντέλου
θα τραγδάει ου Φλουρινιώτς
κο, μι βγάνου του καπέλου!
Ααχ! Απού τότις που παραμορφώθκα
έχου μιγάλ’ ζήτησ’
κι σας πιρικαλνώ
μην καταθέστι αμφισβήτησ’!
Παένου να ζητήξου
του Νίκου Χατζηνικολάου
τουν θουρώ εκ του μακρόθιν
Άιντι, Φαρέτρα μ’, τσιάου!
Κύριι Νίκου μ’, κύριι Νίκου μ’
άπαξ ιξαπάντους μι γνώρισάτι
μα κι ισείς κυρ Νικουλή
πιρισπουδαία αρθρουγραφάτι!
Κι αμουλνάου πάραφτα
του ύφους μ’ του πομπώδης
Φτου! Φτου! Ρε, γκουστιρίτσα
είσι μιγαλειώδης!
«Δε χρειάζουμι συστάσεις
είμ’ ακραίους ξιακουστή
Σάματ ισείς κυρ Νικουλή μ’
δεν μ’ έχτι ακρουαστεί;
Μ’ αυτήν τ’ χείρα έγραψα
τ’ άρθρα μ’ η κατακαημέν’
Ααχ! Κύριι Νίκου μ’ του γλιέπτι
είμ χειραφητημέν!
Κι αρχινώ κι ξαμουλνώ
τς ιλληνικούρις πού ‘χου μάθ’
Άιντι, κυρ Χατζηνικολάκη μ’
σι έχου κάνει ζάφτ’!
«Τραγούδσα μι του Φλουρινιώτ’
βγήκα σν Αννίτα Πάνια
Όχι! Ιπειδής είμι μπρουστά,
μα,κυρ Νίκου, είμι σπάνια!
Είμι κορ’ χαρισματικιά
κι κυρίους μιτριόφρουν
Ούλου του έθνους μι αγαπά
είμι κι ιθνικόφρουν!
Αχ, κύριι Χατζηνικολάου μ’
οι γκρίζ’ κρόταφοί σας
ικδίδουν μίαν ουμουρφουσύν’
παναθιό στ’ κιφαλή σας!
Του ξέβρου, σας σακάτιψα
μι τούτου μ’ του κουπλιμέντου!
Προυσλίψτι μι στ’ Ρίαλ – Νιουζ
να μην έχτι φαλιμέντου!»
Μα … κάτ’ δεν πήγινι καλά
μι τούτ’ τ’ συνάντησ’
ιγώ γι αλλού ξικίντσα
μα άλλν είχα κατάληξ’.
Δε λιέου, ου κυρ Νίκους
ήτανι πουλί ιβγινικός
μα πριν αλιέκτουρ να λαλήσ’
ιγίνικι καπνός!
Κι ιγώ στ’ Φαρέτρα μ’ γύρσα
ιδώ που ‘μι καλά
μι φαίνιτι μι πήραν
αέρα τα μυαλά!
Ντιπ τίπουτα δεν τς είπα
δια του πουνηρό μ’ του κόλπου
κι ταπεινά ιγύρισα
κι έχου κάνει μόκου!
Έρξα τα μούτρα μ’ κι γύρσα
ακραίους μιτανιουμέν’
γιατί, κο, σάμπους η Φαρέτρα
είν’την λίγου πινιμέν’;
……………
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
μπόλικ’ η καρδιά μ’
τ’ διν’, σι όσους
τς διακατέχ’
μιγίστ’ ταπεινουφρουσύν’!
Η γκουστιρίτσα
