“Γιατί τόσος κανιβαλισμός μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία;” / γράφει η Δήμητρα Σμυρνή
***
Μέσα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα των δυο χρόνων πανδημίας, της φτώχειας για τους πολλούς και του πολέμου που συγκλονίζει εδώ και ένα μήνα την Ευρώπη, ήρθε να προστεθεί και η υπόθεση των τριών παιδιών από την Πάτρα, για να κάνει τη σκοτεινιά αφόρητη.
Αγριέψαμε όλοι μ’ αυτά που συμβαίνουν. Η βία πλανιέται παντού. Σεξουαλική βία, οπαδική βία… Ο άνθρωπος άλλαξε, έσπασε τα όρια που τον συγκρατούσαν και πορεύεται πια ανεξέλεγκτα. Και καθώς η τηλεοπτική επικοινωνία, και πολύ περισσότερο η ηλεκτρονική, έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής του, ο καθένας μπαίνει πια μέσα στο σπίτι του άλλου, στις άλλοτε πιο μύχιες σκέψεις του, που τώρα θέλει να τις μοιραστεί, ίσως γιατί η μοναξιά του αιώνα μας έγινε πια αφόρητη!
Τα δελτία των ειδήσεων μονοπωλούσαν μέχρι χθες οι εικόνες της ρημαγμένης Ουκρανίας. Τα 4/4 των ειδήσεων ήταν αφιερωμένα εκεί. Από χθες οι ειδήσεις βρήκαν καινούριο υλικό, πιο πρόσφορο για τηλεθέαση! Τα 3/4 αφιερωμένα στη σύλληψη της “μάνας-δολοφόνου” και το 1/4 στην Ουκρανία!
Όλοι είχαμε καταλάβει τι συνέβαινε. Περιμέναμε όμως να επιβεβαιωθεί. Κι αν επιβεβαιωνόταν, δε θέλαμε καν να σκεφτούμε το μέγεθος της τραγωδίας! Γιατί για τραγωδία πρόκειται…
Ποια μάνα, που είναι φυσιολογική, και όχι διαταραγμένη, θα σκότωνε το παιδί ή και τα τρία παιδιά της; Ποια μάνα, αν ρωτιόταν, δε θα αποφάσιζε, για να σώσει το παιδί της, να δώσει τη δική της ζωή; Αυτός είναι ο κανόνας της μητρικής αγάπης, που είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο της φύσης, ξεκινώντας από τον κόσμο των ζώων και φτάνοντας μέχρι τον άνθρωπο.
Επομένως; Η μάνα αυτή, που -αν αποδειχτεί σύμφωνα με τα δεδομένα- ότι είναι ένοχη, είναι δυνατόν να μην είναι διαταραγμένη;
Πριν από καιρό, για πρώτη φορά μάθαμε για το Σύνδρομο Μινχάουζεν, από το οποίο ίσως έπασχε, μάθαμε για τη γερμανίδα μάνα, που σκότωσε με πνιγμό τα δικά της παιδιά. Όλοι καταλαβαίναμε γιατί οι πληροφορίες διαχέονταν. Εκπομπές επί εκπομπών ανέλυαν με ειδικούς και μη ειδικούς τα γεγονότα και το κοινό να είναι κρεμασμένο στους δέκτες και να μην ανασαίνει…
Και ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης. Η υπόθεση δέθηκε καλά, όπως είπαν τα Μέσα. Η μητέρα συνελήφθη και θα οδηγηθεί στον ανακριτή! Η κεταμίνη! Έτσι η κεταμίνη, αλλιώς η κεταμίνη, κάθε τόσο για το ίδιο θέμα σωρεία “πληροφοριών”, για να “φωτιστεί” ο κόσμος!
Η χθεσινή όμως συμπεριφορά του πλήθους και των Μέσων έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου, ή καλύτερα της “Ρούλας”, όπως την αποκαλούσαν τα κανάλια, και στο οποίο πλήθος ξαναγύριζαν κάθε τόσο το φακό τους, πόσο απέχει από τον κανιβαλισμό, έναν εκλεπτυσμένο κανιβαλισμό;
Το πλήθος δεν το είδαμε να ξεσηκώνεται και να διαμαρτύρεται για τα κάθε είδους μέτρα που του τσαλαπατούν τη ζωή και τα Μέσα δεν τα είδαμε να ανατέμνουν με σοβαρότητα τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα. Θέματα, όμως, σαν του πιλότου-δολοφόνου, ή ακόμη φρικτότερο, της “μάνας-δολοφόνου” πουλάνε, κι όσοι δεν το καταλάβαμε ας το καταλάβουμε πως είμαστε τα θύματα μιας τεράστιας Αγοράς που θέλει να μας καταπιεί.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τραγωδία και καθώς η Ελλάδα είναι εκείνη που γέννησε την Τραγωδία, ας θυμηθούμε πώς διατυπώνει τον ορισμό της ο Αριστοτέλης τελειώνοντας:
[…] ” δι’ ελέου και φόβου, την των τοιούτων παθημάτων περαίνουσαν κάθαρσιν”
Δηλαδή, η Τραγωδία κατά τον Αριστοτέλη, χρησιμοποιεί τον έλεον (τη συμπόνια) και τον φόβο, για να φτάσει στην κάθαρση, την ίαση της ψυχής του θεατή από τα παθήματα του ήρωα.
Γιατί, λοιπόν, τόσος κανιβαλισμός; Ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να λειτουργήσει, όπως εύστοχα και αθόρυβα λειτούργησε η Αστυνομία κι ας σεβαστούμε την τραγικότητα αυτών των πρωτόγνωρων γεγονότων.
