Βασίλης Νιτσιάκος: “Η αλεπού, ο αρουραίος κι ο σκαντζόχοιρος”
Θα έχετε ακούσει, φαντάζομαι, ότι όταν θέλουν να χαρακτηρίσουν έναν άνθρωπο πολύ πονηρό λένε “αυτός είναι αλεπού καμπίσια”. Γιατί; Διότι οι καμπίσιες αλεπούδες γίνονται πιο πονηρές από τις βουνίσιες λόγω του περιβάλλοντος. Στον κάμπο κρύβεσαι πιο δύσκολα από ό,τι στο βουνό…Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, μια αλεπού που ζούσε σε ένα ορεινό μέρος. Εκεί δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, γιατί οι άνθρωποι την ήξεραν καλά και είχαν λάβει τα μέτρα τους. Έτσι αποφάσισε να πάει στον κάμπο που δεν την ήξεραν. Εκεί θα μπορούσε να συνεργαστεί με άλλες αλεπούδες, καμπίσιες, να μυηθεί στα κόλπα τους και να αναδειχθεί ακόμα και σε αρχηγική θέση.Πήγε λοιπόν στον κάμπο, έκανε φιλίες, κέρδισε την αναγνώριση πολύ γρήγορα, έχοντας αναπτύξει καμπίσια πονηριά.
Αναρριχήθηκε σε ηγετική θέση, έγινε προεδρίνα των αλεπούδων.Δεν της έφτανε αυτό ήθελε να ανέβει πιο πάνω. Το πέτυχε κι αυτό. Τόση πονηριά είχε αναπτύξει εντωμεταξύ! Έγινε αρχηγίνα όλων των ομάδων αλεπούδων της χώρας. Ο τρόπος απλός. Ίντριγκες, υπόγεια δίκτυα, υποσχέσεις και βεβαίως άκρατος αλεπουδίστικος λόγος και συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες αλεπούδων της παρα-αλεπουδίστικης εξουσίας. Αφού κυριάρχησε σε αυτό το επίπεδο, εκμεταλλευόμενη και την αδιαφορία σοβαρών και αξιοπρεπών αλεπούδων, θέλησε να πάει ακόμα πιο ψηλά. Έκανε ενώσεις αλεπούδων ανά την υφήλιο. Έτσι κατάφερε να κάνει ταξιδάκια σε όλον τον κόσμο και να υπηρετεί τον ιερό σκοπό του αλεπουδισμού.
Μάλιστα προσπαθούσε να πείσει και άλλες ενώσεις αλεπούδων σε άλλα κράτη ότι δεν ξέρουν την ταυτότητά τους και ότι αυτή θα τους την έλεγε εντάσσοντάς τες στο κλαμπ των καμπίσιων αλεπούδων. Έβγαζε δε και μεγαλόστομες κινδυνολόγες διαμαρτυρίες για άλλα κράτη, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει ότι υποκαθιστά το Υπουργείο Eξωτερικών και θέτει σε κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της χώρας της. Ευτυχώς όμως δεν έδινε κανείς σημασία…Όλα αυτά τα έκανε πουλώντας αλεπουδισμό στο κράτος και το παρακράτος των αλεπούδων και μάλιστα έκανε αγώνα, δηλαδή συκοφαντούσε, λασπολογούσε, κάρφωνε σαν αντιαλεπουδιστές όσους έκαναν άλλες επιλογές. Όταν δεν τα κατάφερνε μόνη της, αναζητούσε βοήθεια σε άλλες ενώσεις καμπίσιων αλεπούδων, που είχαν παρόμοια στάση και νοοτροπία. Όλες μαζί, λοιπόν καταφέρονταν με καταγγελίες και διαμαρτυρίες εναντίον όσων είχαν άλλη στάση και άλλη άποψη για τα πράγματα.
Ο καιρός περνούσε. Μια, δυο, τρεις, ο υπόλοιπος κόσμος των συμπαθών ζώων άρχισε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Έτσι, η καμπίσια η αλεπού άρχισε να κρύβεται πίσω από άλλες αλεπούδες λιγότερο πονηρές μα περισσότερο φανατικές και εμπαθείς, οι οποίες διψούσαν και για δημοσιότητα…
Στο τέλος βρήκε κι έναν λύκο με μάσκα προβάτου από τα δυτικά παραθαλάσσια και τον έβαλε κι αυτόν στο θεάρεστο έργο του αλεπουδισμού. Αυτός έχει και καλύτερες προσβάσεις στην εξουσία, αν και τον είχαν πάρει χαμπάρι για τις λωποδυσιές που έκανε. Αυτός κατάφερνε να ελίσσεται και επιζητούσε να επανέλθει στο προσκήνιο της πολιτικής. Άρχισε να γράφει και φλογερά γκαιμπελικού τύπου άρθρα για να πείσει την ηγεσία ότι ήταν καλός πατριώτης. Αυτό που κάνουν όλοι οι λωποδύτες, όταν οι πράξεις τους τους στιγματίζουν. Σίγουρο καταφύγιο είναι ο υπέρμετρος φανατικός αλεπουδισμός…
Έτσι όμως άρχισε να αποκαλύπτεται ο ρόλος τους και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Όσο και να κραύγαζαν, όσο και να έσκουζαν, αυτό που κατάφερναν είναι να εκτίθενται ακόμα περισσότερο. Συνέχιζαν όμως, γιατί αν σταματούσαν, θα έπρεπε να αποδεχτούν ότι έχασαν το παιχνίδι…και κάτι τέτοιο δεν ταίριαζε στον πονηρό εγωισμό τους.
Και πάρε και δώστου εκεί… στο αλεπουδίστικο έργο τους… για το οποίο επιβραβεύονταν ποικιλοτρόπως και βέβαια με το αζημίωτο…
Είχαν κι έναν τυφλοπόντικα, σκοτεινό και άσχημο, που έκανε κι αυτός τη δουλειά του. Μέσα στην τύφλα του πλασάρονταν στον κόσμο αυτό σαν μέγας επιστήμων με φανταστικές ιδιότητες και τίτλους. Αυτόν, λοιπόν, τον είχαν για ινστρούχτορα, με το αζημίωτο φυσικά κι αυτόν.
Επιτελούσαν, λοιπόν, το αλεπουδίστικο διαβολάρεστον έργον τους και είχαν την υποστήριξη και κράτους και του παρακράτους των καμπίσιων αλεπούδων . Είχαν δε στον “πάγκο” κι έναν σκαντζόχοιρο συγγραφέα στου οποίου τη φωλιά κατέφευγαν σε κάθε δυσκολία . Ο σκαντζόχοιρος αυτός δεν είχε πρόβλημα να αλλάζει σαν χαμαιλέων ανάλογα με τις περιστάσεις και το προσωπικό του συμφέρον, τη ματαιοδοξία αλλά και την εμπάθεια και τον φθόνο απέναντι σε άλλους μη σκαντζόχοιρους συγγραφείς.
Συνέχιζαν ακάθεκτοι πετώντας λάσπη δεξιά κι αριστερά σε αυτούς που είχαν άλλη άποψη και στάση ζωής κατηγορώντας τους σαν αλεπουδίστικα ύποπτους.
Και οι μέρες περνούσαν, ώσπου σιγά σιγά ο άλλος κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει και στον πανικό τους έγιναν όλοι αλεπουδο- τυφλοποντικό- σκαντζόχοιροι!
Τώρα, αν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα ο χρόνος θα δείξει…
Υ. Γ. Οποιαδήποτε ο ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι εντελώς τυχαία.
