«Σι του λιέου, κο, μι μπέσα, φέτου, θα ντυθώ …ινιέσα!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Σι του λιέου, κο, μι μπέσα, φέτου, θα ντυθώ …ινιέσα!»
Πουλύς ου ντόρους πό ‘γινει
φέτου, κορ, για τς ινιέσις!
Κι όλου του σκέφτουμάσταν
να τ’ βαρέις, να μη τ’ βαρέις!
Α, μα ήρθιν κι του καρναβάλ’
κι δεν τό ‘χου μουλουιμό
άλλου, κο, δεν αντέχου
παρ’ ικτός κι μασκαριφτώ!
Μασκαράς, κο, θα ντυθώ
φέτους τν Απουκριά
μι την έδουσι, που λιες
θα του κάψου, α ρε ντουνιά!
Μπάφιασα απού τα μέτρα
όλα, κο, τα γλιέπου μαύρα
τίπουτις δε μι αγγίζ’
μωρή, μ’ έφαγι η μαρμιάγκα!
Μα φέτου θα προτουτυπήσου
θα βαστάου κι κουμπρέσα
σι του λιέου νιέτα – σκιέτα
φέτου θα ντυθώ ινιέσα!
Είμ’, κο, πουλύ κιμπάρης
μα πουνηρός σαν αλπού!
θα τ’ φκιάξου τη στουλή μ’
μακρουλή σαν τ’ τσουτσού!
Θα τ’ μπήξου κι σια παν’
έν’ αγκάθ’, κο, μυτιρό
να τσουρνιάζ* άμα βαράει
απ’ τς ανθρώπ΄ τουν πισινό!
Μάνα μ’, είμ κ χρυσουχέρς
τό ‘ραψα λες κι είν φαλλός
αφού του θιού Διονύσου
κο, τρανός είμ’ ουπαδός!
Αχ! Καλιέ μ, του καμαρώνου!
Ντε, ντε, ντε και βάι, βάι, βάι
απ’ την κλεισούρα ου κουσμάκς
δες τι φκιάν’ για να ξιχνάει!
Ούτι πουλί δε σκώθκι
μι τέτοια καταχνιά
όλν μέρα μεσ’ του σπίτ’
βέλαζάμι σαν τ’ αρνιά!
«Έλα, μ’ ίλιγι η Τασιούλου
έλα, Κίτσιου μ,’ ν’ αξαμώις»*
Κι ιγώ τν ίλιγα «Τασιούλου
άι καλύτιρα να ζμώις».
Άιντι τώρα τι θα γέν’
λιέω, ρε χαντακουμέν’
κι η Τασιούλου δε του βλών’
μόν’ μι λιέει «χούφτουσιέ μ’!»
Ααχ! Κι πώς να νταηλντήσου*
που δεν έχου έναν παρά
μι τν ακρίβεια που μι ζών’
έχου πόνου στ’ αχαμνά.
«Έλα Κίτσιου μου σια δω
να μι δώκς ένα φιλί!»
Ααχ! Κι πως να τ’ μουλουγήσου
πως πουλί δεν κιλαηδεί!
«Κο, Τασιούλου μπιρδικλώθκα
κι μι έσπασιν ι γκλέτσιους*
κι απ’ του πέσμου, κορ Τασιούλου
σαβουρντίσκι κάθι μέλους.
Πώς να σκώσου, κο, κιφάλι
μι φάγαν οι λουγαριασμοί
κι τούτους ι μικρός ι Κίτσιους
είντους εις πιρισυλλουγή.
Γι αυτό σι λιέου θα ντυθώ ινιέσα
μπας κι μι ξυπνήσ’ του … ένστικτου
κι η Τασιούλου μ αναμέν’
μην έχου κάνα έκτακτου!
«Πω! Πω! Πω! Μι λιέει η Τασιούλου
Τι ουραίους μασκαράς!»
Κι γω τι να τν απαντήσου
π’ δε φουντώνου ι φουκαράς!
«Έλα τ’ λιέγου να σι φκιάσου
μία ένισ’ εις του χέρ
Κι μι απαντά μι θράσους
«Δε μη τ’ φκιάνς στου κουλουμέρ’;»
Η Τασιούλου, κο, η γυναίκα μ’
θα μι πιράσ’ για βλάκα…
Άι Χριστέ μ’ κι Παναγιά μ’
πάει μ’ έπιασιν νταλάκα!*
Πα! πα! πα! πα! πα! πα!πα!
Άι, τα πήρα στου κρανίου!
Τν ινιέσα, κο, θα τ’ φκιάσου
στου κρατικό ιπιτιλείου!
Θα τς τ χώσου στου μυαλό
μπας κι τίπουτις αλλάξ’
γιατί γλιέπου ουσουνούπου
η Τασιούλου μ’ θα μι κράξ’!!
………………..
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμησ’
στην τριλή Απουκριά!
Μιτά συγχουρίσιους
που είν’ τα λόγια μας αψιά!
Η γκουστιρίτσα
*τζουρνιάζ’: τσούζει
*αξαμώνω: αγγίζω πονηρά
*νταηλντήσου: θα τα βγάλω πέρα
*γκλέτσιους: αγκώνας
*νταλάκα: πρήξιμο κοιλιάς
