«Ι … παράς, κι ι … φουκαράς!!!» γράφει η γκουστιρίτσα

«Ι … παράς, κι ι … φουκαράς!!!»

Πλαλώ κι ανοίγου του σιντούκ’
αναπουδουγυρνώ κι τ’ κούτα
να δω αν έμεινιν ιβρώ
απού τουν κύριου Δούκα.

Σμαζιουμένα τά χου, κο,
απού του 2007
τότις που μι τα έδουκιν
μιτά απ’ τ’ πυρκαγιά.

Έχου κρύψ’ κι μιρικά
κο, μέσα στου συρτάρ’
γιατί σι του ουμουλουγώ
«Είντα πουλλά τα λιφτά  Άρ(η)!»

Εε! Μι χρύσουσιν ου άνθρουπους
τότι μι τς πυρκαγιές
«Ψήφισιέ μι», μι είπιν στου αυτί
«κι τίπουτις μη λιες.

Ιγώ θα σ’ αποζημιώσου
πειδής έχου κι τσίπα
Να, τα λιφτά σ’ ιδώ στα έχου
μέσα σ’ αυτήν τ’ βαλίτσα.

Ισύ μόνου τρέχα για τς ψηφουφόρ’
απού δω κι απού κει
κι σι πλερώνου αδρά
να βγάλμι τουν Καραμανλή!

Κι μιζουνιέτα θα σι πάρου
άπαξ κι το χς ανάγκ’
κι συ βουήθησέ μι
να βγάλμι τουν Κουστάκ!»

-Καλά, τουν απαντώ, κυρ Δούκα μ’
15% είστι απού καταή
πως ιμείς θα τουν βγάλουμι
τουν Κώτσιου τουν Καραμανλή;

-Μη σι νοιάζ ισιένα αυτό
ιγώ ξιέρου πως τα λιφτά
μεσ’ τ’ βαλίτσα κουλαριστά
ξιγιλούν του φουκαρά.

-Μα για τς ψυχές που χάθκαν
ντιπ τίπουτα δε λιες
Κυρ Δούκα μ’ η κυβέρνησ’ δεν έφτιξιν
δια τς πυρκαγιές;

-Τι λιες, βρε φουκαρά μ’
ου Κώτσιους ήταν άμουμους!
Δι όλα έφτιξιν ικείνους ου αναθιματζιμένους
ου Στρατηγός ου Άνιμους!

Έχου αδειάσ’ βαλίτσις
μιά νταλίκα ήδ(η)
Φουκαρά μ’, σι το λιέω
θα του κερδίσμι του πιχνίδ’!”

Α, ρε κι τότι έφυγις χαρούμινους
μα κι τώρα εις τν Σπάρτ’
είδα στου φέις – μπουκ σ’
του χαμόγιλου σ’ ν’ αστράφτ’.

«Μα αυτό, φίλε μ’ καλιέ
είντου αξιουθαύμαστου γεγουνός»
ιποποίια του χαρακτήρσιν
ως κι ου Υπουργός ου Λιβανός.

Κι χα!χα!χα! κι χου!χου!χου!
όλου χαριεντίζουσαν
κι γι τς ανθρώπινις απώλειις
τ’ αυτιά σ’, κο, ντιπ δεν ίδρουσαν.

Μι φάνικι πιρίιργο
που μπόρσαν κι γιλούσαν
κι να φανταστείς κι οι 2
του ιπιτιλείου μας κουσμούσαν.

Μα κι ιγώ σαν αγρότς
τουν παρακολουθώ του Λιβανό
κο, σαν πουλλά φάουλ έφκιασι
κι τούτους για τ’ … αγροτικό!

Φάουλ μι του Φ.Π.Α.
φάουλ μι του ΟΠΕΚΕΠΕ
Θαρρείς πως τα ξιχνάμι
Σα δε ντρέπισι, καλιέ;

Τώρα ι Κούλης σ’ έδιουξιν
κι έβαλιν του Γιουργαντά
ρουσφέτια έταξιν κι αυτός
Δε μας τα λιέει ντιπ καλά.

Ξερς όμους τι λιεν καλιέ
στ’ φουκαρά του χουριουδάκ’;
«Κύλησιν ι τέντζερις
κι βρήκιν του καπάκ’!»

Μ’ αγάπ’ κι ικτίμησ’; Α! πα! πα! πα! πα!

 Κο, ιγώ είμι αγρότς, τα σχάθκα τα ρουσφέτια

 κι … άμα σι ξαναψηφίσου, κο, να μι κουπούν τα χέρια!!

Η γκουστιρίτσα