“Θρίαμβος και καταστροφή” / γράφει ο Δημήτρης Δανίκας
Πλαγίως δηλαδή ομολογείς ότι επειδή είσαι στριμωγμένος και σχετικά ανυπεράσπιστος από τους δυτικούς και κυρίως τους ευρωπαίους συμμάχους, αναγκάζεσαι να πληρώσεις και να αγοράσεις. Κανονικά, δηλαδή, και επειδή τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαικά, οι Βρυξέλες και το Βερολίνο θα έπρεπε να είχαν τρίξει τα δόντια σ αυτόν τον μικρο-σουλτάνο νταβατζή. Πάμε παρακάτω. Στη δεύτερη πλευρά της ίδιας «εικόνας»
Μια χώρα, όπως η έρμη η Ελλάδα, χωρίς υποδομές και με τέτοια ροκανισμένη και σκουριασμένη ανάπτυξη, το κόστος των εξοπλισμών είναι αφόρητο και για πολλούς τομείς καταστροφικό
Φανταστείτε ότι η Σωρρακώσταινα που στη λίστα των υποδομών διατηρεί την 21η , σχεδόν τελευταία θέση ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, είναι αναγκασμένη να μεταγγίζει άφθονο «αίμα», άφθονες χρηματικές πηγές στις πιο αναπτυγμένες βιομηχανίες του κόσμου, τόσο γαλλικές όσο αμερικανικές, αγγλικές και γερμανικές. Ο φτωχός πληρώνει τον πλούσιο. Απίστευτο.
Είμαστε, νομίζω, η τρίτη, παγκοσμίως, χώρα στον πλανήτη σε αγορά όπλων. Δεν έχουμε να φάμε, που λέει ο λόγος, αλλά από το όποιο υστέρημά μας τα χώνουμε στη βιομηχανία όπλων. Που αν δεν με απατά η μνήμη μου, στις ΗΠΑ, είναι η πρώτη μεγαλύτερη της χώρας. Έλεος!
Κοντά σε όλα αυτά τα οικονομικά και δομικά, και δύο ακόμα παράγοντες. Κάθε πόλεμος, κάθε εχθρική αντιπαράθεση, κάθε απειλή του ενός προς τον άλλον, καταλήγει και στην καλλιέργεια τρόμου και στην ανάπτυξη ρατσιστικών αντιλήψεων του ενός λαού προς τον άλλο και προς την άνθιση μιας άνευ προηγουμένου πατριδοκαπηλίας. Βολικής τόσο για κάποιους πολιτικούς όσο και για κάποιους κύκλους που εποφθαλμιούν κάθε ίχνος δημοκρατικής ομαλότητας
Και για να τελειώνω. Ναι μεν τα Rafale και κάθε άλλο σύγχρονο οπλικό σύστημα είναι μια κάποια αναγκαιότητα, αλλά ουδέν καλόν αμιγές κακού. Όχι επίτευγμα αλλά στο βάθος, αν έρθει εκείνη η εφιαλτική ώρα, καταστροφή!
