“Μια εθνική προσπάθεια για το ένα στα πέντε παιδιά που βιώνουν σεξουαλική κακοποίηση” / γράφει ο Τάσος Μπαρτζώκας
Σε προσωπικό επίπεδο, η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Καμία ανοχή σε καμία συμπεριφορά κακοποίησης παιδιών! Μια θέση που την έχω εκφράσει τόσο στη Βουλή, μέσω της τοποθέτησής μου στο πρόσφατο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας για την Πρόληψη και αντιμετώπιση περιστατικών κακοποίησης και παραμέλησης ανηλίκων, όσο και μέσα από την συνολική πολιτική μου δράση
1 στα 5 παιδιά στην Ευρώπη γίνεται θύμα κάποιας μορφής σεξουαλικής κακοποίησης. Ένα 20% των παιδιών κακοποιείται, κάποια στιγμή στη ζωή του, σεξουαλικά. Στην Ευρώπη, την κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού. Αν αυτό το (θλιβερό) ποσοστό δε μας στοιχειώνει, δεν μας κάνει να χάνουμε τον ύπνο μας τα βράδια, κάτι δεν πάει καθόλου καλά στην ευρωπαϊκή, προηγμένη κοινωνία μας.
Το συγκλονιστικό δεν είναι μόνο αυτό. Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό το ότι η σεξουαλική κακοποίηση στην πλειονότητα των περιπτώσεων, προέρχεται μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον (9 στους 10 δράστες ανήκουν στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού). Και γίνεται ακόμα χειρότερο: από τις 100 περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης, μόνο δύο (!) καταγγέλλονται στις αρμόδιες αρχές.
Με αφορμή και την ευρωπαϊκή ημέρα για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική εκμετάλλευση και τη σεξουαλική κακοποίηση, τα στοιχεία θέτουν όλους προ των ευθυνών μας. Και όταν λέμε όλους, πρέπει να εννοούμε όλους. Πολιτεία, Κοινωνία των Πολιτών και κάθε απλός πολίτης, πρέπει να γίνουμε ένα και να πούμε «ως εδώ». Να μην υπάρχει κανένα παιδί στην Ευρώπη που βιώνει ένα μικρό και διαρκή θάνατο.
Έχοντας αυτά υπόψη, η παρουσία και η ομιλία του Πρωθυπουργού, της αρμόδιας Υφυπουργού κ. Δόμνας Μιχαηλίδου και των Εισηγητών όλων των κομμάτων στη Βουλή, για τη δημιουργία Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση, μόνο συμβολικό χαρακτήρα δεν θα μπορούσε να έχει.
Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, για Εθνικό πρωτόκολλο διαχείρισης κρουσμάτων, Εθνικό γραφείο καταγραφής και επιτήρησης των κακοποιημένων παιδιών, Καθιέρωση και υποχρέωση όλων των φορέων να ορίζουν έναν υπεύθυνο παιδικής προστασίας, αλλά και η πρόσφατη ρύθμιση για υποχρεωτικό λευκό ποινικό μητρώο, όσων απασχολούνται σε παιδικές δομές, σκιαγραφούν τα αντανακλαστικά, την ευαισθησία αλλά και την ισχυρή πολιτική βούληση της Κυβέρνησης να σβήσουμε αυτό το θλιβερό «ένα στα πέντε».
Σε προσωπικό επίπεδο, η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Καμία ανοχή σε καμία συμπεριφορά κακοποίησης παιδιών! Μια θέση που την έχω εκφράσει τόσο στη Βουλή, μέσω της τοποθέτησής μου στο πρόσφατο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας για την Πρόληψη και αντιμετώπιση περιστατικών κακοποίησης και παραμέλησης ανηλίκων, όσο και μέσα από την συνολική πολιτική μου δράση.
Η διαρκής υποστήριξη και συνεργασία μου με τους φορείς της Ημαθίας, που προωθούν τα δικαιώματα του παιδιού, αποτελεί θεμελιώδες και αδιαπραγμάτευτο συστατικό της πολιτικής μου δράσης και φιλοσοφίας. Μέσω της συνεχούς συνεργασίας που διατηρώ με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας επιδιώκω συνεχώς – οργανωμένα και υπεύθυνα, την ενίσχυση των φορέων αυτών, την ενημέρωσή τους σχετικά με χρηματοδοτικά εργαλεία, αλλά κυρίως την ευαισθητοποίηση των Ημαθιωτών συμπολιτών μου για ένα τόσο σημαντικό και ουσιώδες ζήτημα, όπως είναι η προστασία των παιδιών.
Οι παιδικές φωνές μας καλούν όλες και όλους. Η εθνική προσπάθεια για να σταματήσουν να είναι σπαρακτικές, σωστά, ξεκινάει από την Πολιτεία. Χρειάζεται όμως και από τον καθένα μας να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοικτά. Καθένας από εμάς, οφείλει να υπερβεί το φόβο και να ταυτιστεί με την παιδική φωνή που μας καλεί να την υπερασπιστούμε. Μιλώντας στις αρμόδιες αρχές γι’ αυτό που συμβαίνει, ενδεχομένως και στη διπλανή μας πόρτα. Δείχνοντας ότι νοιαζόμαστε ουσιαστικά.
Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: η σωτηρία ενός παιδιού που βιώνει τον πόνο της σεξουαλικής κακοποίησης, ξεκινάει από ένα τηλέφωνο καταγγελίας. Και ποτέ άλλοτε, το τηλεφώνημα αυτό δεν ήταν τόσο εύκολο όσο σήμερα.
