«Καλί μου Κιραμέους, κο, μι προκαλίς του δέους…»
Αχ, κο, Κιραμέους
θέλου να μι καταλάβς.
Σα σι γλιέπου να μι κιτάς
τα λαμπάκια μ’ μ’ ανάβς.
Όλα αφτά π’ σ’ ακούου να μιλάς
αγαπιμένι μ’ Κιραμέους
μι βαράν σα ντουμπρουτζάς!
Ντογκ! Μι ίρθιν κιραμιδέους.
Νιάσκις, κο, τι γένιτι
στς Σταβρούπουλς του ΙΠΑΛ;
Ή μι του μιαλό σ’ ισκέφκις
«απού δό να παν’ κι άλλ;»
Κο, του σκουλιό δεν ίνι
αντικίμινου καταστουλίς
μα ίνι ι ουσία τσ’ ιλέφθιρις
τς διμουκρατικίς ζουίς!
Κο, γιατί ιπέτριψις να γιν’
πιδίο άσκισις τραμπούκουν
γιατί, κο, άρχισις τ’ χρουνιά
μι τιούτο του ντιμπούτουν;
Γιατί καλιέ μ’ αδιαφορίς
κι δεν ίσι του διαλόγου
γιατί του διμόσιου σκουλιό
του νουμίιζ «άνιφ λόγου»;
Αγαπιμένι μ’ Κιραμέους
ιγκουμιάζ του ιδιοτικό
«κι άμα θέλου ως Ιπουργός
του διμόσιου καταργό!».
Έτσ’ θαρό πος σκιέφτισι
σπουδάσασα ις ιξουτερικόν
κι όσου για τ’ φτουχουλουγιά
ι μόρφουσι ίνι εκλιπόν!
Α, όλα κι όλα, σι παρακαλό!
Μιν τα θέλτι όλα θκα σας!
Ι Κιραμέους προυνουί
ικπιδιφτικί, στ’ δλιά σας!
«Ιν μέσου πανδιμίας
έρχουμι να σας αξιολουγίσου
κάθι διμουκρατικό δικαίουμα
ιγό θα καταργίσου.
Γιατί εβγίκατι στς δρόμους
κι, δι, μι σιλαλιτίριου;
Μιν ιψόντι κι τς φουνιές σας
σας καρτιρί μαρτίριου.
Δε γλιέπτι ιμένα κι τουν Κουλ;
Ιπλέρουσα για να σπουδάσου.
Τα όνιρα σ, ικπιδιφτικέ μ’,
ιγό,θε να τα “βράσου”.
Κο, σι φένιτι πος του διμόσιου
παρέχ’ φτουχές ιπιρισίις;
Κο, μίπους ίσι “κουλιμέν'”
κι έχς καχιπουψίις;
Ξερς, ιπάρχουν ικπιδιφτικί
που ίντις ιφσινίδιτ’
μι σι φένιτι ισιένα
πος ίνι αχαΐριφτοι.
Λιες γνουρίζις τα προυβλίματα
σι βάθους τις Πιδίας!
Γνουρίζις τα προυβλίματα
ούλις τις κινουνίας;
Κάτσι καλά, κυρά Νίκη μου
στου λιέου ιπεφθίνους
μι φέρισι πιρίτιχνα
λιες κι ίσι θιατρίνους.
Κάτ’ βράζν στα σκουλία
κι κάμις τουν Κινιέζο
μα γλιέπς ιγό σι σέβουμι
διόλου δε σι ιμπέζου.
Πού τουδις, κο, γραμμένου αφτό;
Να παέντς στα δικαστίρια
τιν ικπιδιφτικί κινότιτα
που φκιάν’ σιλαλιτίρια!
Νίκι, άπλουσι του χέρ’
στουν δόλιου εκπιδιφτικό
κι δόστου τα ιφόδια
δια σκουλίου προουδιφτικό.
Όταν του κράτους κι ι βία
σφίγγουν τα δισμά
του πουτάμι τς ουργίς
μι φένιτι πιότιρου βουά.
Τα σκουλιά δεν ίνι, κο
άντρου κουκουλουφόρουν!
Κι μη γιρέβτι ικπιδιφτικούς
να παραδίντι άνιφ όρον!
Άλαξι κ ισί του γλιέμα σ’
τούτου του πιρουπτικό.
Άιντι, κι δε γλιέπου τν όρα
κι απού σιέ ν’ απαλαχτό!
Μ’ αγάπ κι ικτίμισ; Ουχί, βιβέους!
Κι άι στου καλό σ’, κο, Κιραμέους!
Ι γκουστιρίτσα
