Το εν λόγω ερώτημα, ωστόσο, έχει αξία αν διατυπωθεί κάπως διαφορετικά: με ποιον τρόπο μπορούν να εξασφαλιστούν, στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, τα κανόνια που είναι απαραίτητα ώστε να μπορεί μια κοινωνία να δημιουργεί και να απολαμβάνει τον πλούτο της;
Οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, ειδικά τα κόμματα εξουσίας, διαχρονικά έχουν αποφύγει να ασχοληθούν και να δώσουν συγκεκριμένη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε (νοητικό) κόπο, επεξεργασία μιας στρατηγικής η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τους στενούς εκλογικούς τους ορίζοντες και, πάνω απ’ όλα, μια διακομματική συμφωνία σε ένα σχέδιο.
Τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, ωστόσο, απεχθάνονται να καταπιαστούν με ζητήματα που κοστίζουν πολιτικά και εκτείνονται πέραν των τρεχόντων εκλογικών τους σχεδιασμών. Έτσι, τα περιβόητα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα καταρτίζονται με βάση τρέχουσες πολιτικές ανάγκες, συγκυριακές εξυπηρετήσεις πολεμικών βιομηχανιών των κρατών που ασκούν πατρωνία, ροή και μέγεθος των μιζών…
Σε κάθε περίπτωση τα ελληνικά κόμματα εξουσίας τοποθετούνται γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα με βάση τη θέση που τη δεδομένη στιγμή καταλαμβάνουν στην πολιτική σκηνή. Δηλαδή αν είναι στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση.
Δεδομένων τούτων η Ελλάδα αποτελεί εδώ και δεκαετίες έναν από τους καλύτερους καταναλωτές των προϊόντων της παγκόσμιας πολεμικής βιομηχανίας. Στο πέρασμα των ετών και των δεκάδων δισεκατομμυρίων που ο λαός πλήρωσε για την εξασφάλιση του αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων, η χώρα κατάφερε να μην έχει πολεμική βιομηχανία ή να διαλύει ό,τι στα σπάργανα προσπάθησε να γεννηθεί.
Έτσι, το κόστος των ελληνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν δημιουργεί την παραμικρή υπεραξία πάνω στην οποία θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια εγχώρια αμυντική βιομηχανία με βάση τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της χώρας. Αντίθετα, το χρήμα που καταβάλλεται για εξοπλισμούς προσφέρεται ως αντίτιμο μιας προστασίας που, ενδεχομένως, θα αναλάβει η χώρα στην οποία ανήκει η βιομηχανία που θα εξασφαλίσει το συγκεκριμένο συμβόλαιο.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, το πολιτικό σύστημα διαιωνίζει την εξάρτηση τη δική του και της χώρας από τους «προστάτες», μετατρέποντάς τους σε ουσιαστικό κρίκο χωρίς τον οποίο οι αμυντικές δυνατότητες της χώρας μπορούν να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή.
Καλή είναι, λοιπόν, η δέσμευση που ανέλαβε η Γαλλία να συνδράμει ένοπλα στην περίπτωση που η Ελλάδα δεχθεί επίθεση σε αντάλλαγμα των ελληνικών δισεκατομμυρίων που θα κατευθυνθούν στη γαλλική πολεμική βιομηχανία.
Καλύτερο, ωστόσο, θα ήταν αν, μέσα από τέτοιες συμφωνίες, η χώρα δρομολογούσε την οικοδόμηση ικανοτήτων ώστε να κατασκευάζει μόνη της τα απαραίτητα κανόνια της.
Μπας και μείνει και καμία στάλα βούτυρο…
