“Καλός απεργός ο… νεκρός απεργός” γράφει ο Δημήτρης Δανίκας
// Η ιδεοληψία, απ όπου κι αν προέρχεται, πορεύεται με τον φανατισμό. Ο φανατισμός με την τύφλωση. Και η τύφλωση με τον Μεσαίωνα. //
Τα επιχειρήματά τους προέρχονται και βολεύονται με την εικόνα των εργατοπατέρων και των αρχι-συνδικαλιστών. Αφού, σου λέει, όλοι αυτοί είναι αραχτοί και αφού φλερτάρουν με την εξουσία, έτσι και οι άλλοι. Οι κατώτεροι. Οι εργαζόμενοι, οι προλετάριοι
Τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν το 1821 να μην σηκώναμε κεφάλι μπας και οι Οθωμανοί μας έκαναν αλιάδα. Μην κουνηθείς. Μη μιλάς. Κάτσε φρόνιμα, θα βρεις τον μπελά σου. Θα τα χάσεις όλα
Και ξεχνάνε από που ξεκίνησαν όλοι αυτοί οι αγώνες. Ξεχνάνε τον μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις. Ξεχνάνε μία μεγάλη αλήθεια. Ο, τι υπάρχει γύρω μας. Όλα τα αντικείμενα. Τα πάντα, από τα ρούχα μέχρι τα έπιπλα, από τα φάρμακα μέχρι τις μηχανές, τα αυτοκίνητα, ολόκληρο το υλικό σύμπαν φτιάχτηκε, κατασκευάστηκε και κατασκευάζεται απ αυτούς τους «ασήμαντους», τους «μικρούς» και τους «ανώνυμους»
Σαθρά τα επιχειρήματα. Ολοι αυτοί είναι μύωπες. Ολοι βολεμένοι. Ολοι αυτοί αντιμετωπίζουν τα πάντα μέσα από τον μικροσκοπικό κόσμο τους. Αθεράπευτος ο υποκειμενισμός τους. Ασυγκράτητος ο εγωισμό τους. Αχαλίνωτες οι προκαταλήψεις και οι ιδεοληψίες τους
Και έτσι πορεύονται με μια μεταφυσική εξίσωση. Κάθε εργαζόμενος, κάθε υπάλληλος, κάθε εργάτης είναι επικίνδυνος. Και κάθε επικίνδυνος είναι αριστερός και κομμουνιστής. Και αφού είναι κομμουνιστής ε τότε είναι υπέρ της ανατροπής τους καθεστώτος. Επομένως θα χάσουμε την ιδιοκτησία μας. Τα πλούτη μας. Τις επιχειρήσεις μας
Και δεν αντιλαμβάνονται πως ο ένας κόσμος συνδέεται με τον άλλο. Ότι όλοι σε μια βάρκα βρισκόμαστε. Ότι ο ένας χρειάζεται τον άλλο. Και στο άκουσμα της απεργίας πάντα υπάρχει μια δικαιολογία. Μα τώρα; Με την πανδημία! Μα τώρα με την οικονομική κρίση! Μα τώρα με όλο αυτό το χρέος!
Και πολλοί εξ αυτών είναι υπαίτιοι και υπόλογοι για την κατάντια την οικονομική. Αρκετοί είναι φοροφυγάδες, Αρκετοί είναι μπεχτατζήδες. Αρκετοί μέσα στη διαπλοκή, την απάτη και τα θαλασσοδάνεια των τραπεζών
Το όνειρό τους η κατάργηση όλων των εργασιακών σχέσεων. Ολων των προστατευτικών μέτρων. Η απαγόρευση των απεργιών. Μη μιλάς. Μόνο να δουλεύεις με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Ολοι αυτοί ονειρεύονται έναν κόσμο διαστημικής τεχνολογίας. Με το πλεονέκτημα μηδενικής η έστω ελάχιστης φορολογίας. Και με δικτατορικό νόμο κατάργησης κάθε απεργίας
Δηλαδή μια Ελλάδα της Wall street. Μια Ελλάδα της τάχα μου κομμουνιστικής Κίνας. Και μια Ελλάδα με τον Κυριάκο σε ρόλο Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτό το όραμά τους. Αυτή η αγωνία τους. Αυτή η τσέπη τους. Αυτό το συμφέρον τους. Αυτός ο αγώνας τους
Όπως ακόμα λένε οι ακροδεξιοί και επίγονοι της Κου-Κλουξ-Κλαν «καλός μαύρος ο νεκρός μαύρος», έτσι και με μερικούς «φωτισμένους» του συστήματος «καλός απεργός ο νεκρός απεργός»!
