Φέβγου ντουγρού για Χόλιγουντ! Του Όσκαρ ίνι θκομ!
Ααχ! Μια φαϊνί ιδέα
μι σφινόθκεν στου μιαλό
κο, στα Όσκαρ θε να πάου
να φκιάσου χαλασμό!
Θα του πατίσω του χαλί
του κόκκινου ιγώ
όλι θα μι κιτάζν
προυταγουνίστρια θα γινώ!
Έχου κι αυτουπεπίθισ’
ίμι κι χαρισματικιά
θα βάλ’ τα δινατά μ’
θα γίνου Ουσκαρικιά!
Σαν μι κιτάζου στουν καθρέφτ’
διαγλέπου μια καλιτιχνία
κι λιέγου, ίμι ιδανικιά
πρους τν ιθουπιία.
Αρχίζου τς πρόβις παριφθίς
να μι τιλιουπιίσου
να ίμι έτιμ’ για τν TV.
Θέλου να καταπλίξου.
Λιέου να φκιάσου του Ρουμέου
π’ ίνι ιρουτιβμένους φουλ
ιφιβρίσκου σκαλουσιά
κι ίμ απουλίτους κουλ.
Ακούου τάκα – τούκα
δίθιν τς καρδιάς ου χτίπους
κι χάνουμι στα φυλόματα
μι έπνιξιν ου κίπους.
Θα φκιάσου κι τν Ιουλιέτα
απάνου στου μπαλκόν’
Θ’ αναστινάζου ιρουτικά
ι Ρουμέος αν μι ζγών’
Καλιέ, ίμι ιφιβρισίας
ρόλου διπλό θα πέζου
μία σια παν’ μία σια κάτ’
να διούμι πώς θ’ αντέξου.
-Καλά, α ρε Ρουμέου
πώς ίρθις ιδώ σια παν’;
Άμα σι δγι ι Καπουλιέτους
τουλούμι θα σι κάμ’.
Μι απαντάου παριφθίς
-Κο, ίμι ι Μοντέγους
ίρθον, καλί μου, να σ’ ιδώ
στου φιγγαριού του φέγγους.
-Ρουμέου, γένι άφαντους
έσουθιν ίνι ι παραμάνα.
Άμα σι κάμι τσακουτό
θα χουμι κάνα δράμα!
-Και πέμι Ρουμέου
γιατί να σι λιεν Ρουμέου;
-Κο, έτσ μι βάφτσι ι νουνός μ’
για πέμι, ιγώ τι φτέου;
-Ιουλιέτα, δε μι τα λιες καλά
Μι λιές: Αρνίσου τ’ όνουμά σ’
Τι λιες, κο Ιουλιέτα;
Ίσι μι τα καλά σ’;
– Άμα μι θέλτς κατέβα
για να σι παντριφτώ
Άιντι, μεσ τα κιπόματα
μ’ έπιασ αλλιργικό.
Θα πιριαφτουλουγίσου
κι ας ίμι κι μπρουστά
νουμίζου ικατέρουθιν
πως ίμ ουσκαρικιά.
Καλιέ, ακούου τ’ σκάλα, τριζ’
κι έπισα στα μπρούμτα
μαρμάρουσαν τα πουδάρια μ’
κι έμιναν ακούντα.
Α, κο! Μα ίνι δινατόν;
Κουτσάθκιν ου Ρουμέους;
Άχο! Θα μι διώξ’ ι Ιουλιέτα
κατέστιν απουδιουπουμπέους.
Σκουτώθκα ι προυταγουνίστρια
τι τν ίθιλα, κο, τ’ σκάλα;
Σάματι τι πιράζι
να ιρουτιφτώ μεσ’ τ’ σάλα;
Κο, ποιος θα μ’ έπιρνι χαμπάρ’;
Θκιάμ ι σκινουθισία…
Μα ιγώ κατασκουτώθκα
χάθκιν ι ικισία.
Καλιέ, πώς να παρακαλιέσου
κούτσαβλους τν Ιουλιέτα
πως θα τν κάνου να ξιχάσ’
πως γίνικι βιντέτα;
Κο, λιες να φκιάσου διασκιβί
του Σέξπιρ να αλλάξου;
Δι φταν’ που έμινα κι κτσος
σιγά μην τα τινάξου.
Μι καμαρώνου, κο, πουλί
θα μπίξου, καλιέ μ’, τα κλάματα
ίμι κι μιτριουπαθίς
ίμι γιμάτι τάλαντα!
Θα φκιάσου τιν ανατρουπί
θα ιρουτιφτώ τν παραμάνα
πάι ι Ιουλιέτα, πάι
τν έκαμι κουπάνα.
Γιατί; Δεν του κατάλαβα.
Αφού ι Καπουλιέτους δε μι θέλ’
τι νόμσι ου πιθιρός μ’
δε θά βρου ιγώ κουπέλ’;
Όχι! Του πίρα προυσουπικά!
Ιγώ, κο, έχου μπέσα.
Τι νόμσις Ιουλιέτα;
Πως βρίκις του μπουχέσα;
Τόρα, μι τούτι τν αλλαγί
αρέσκουμι πουλί
μι γλιέπου να πατάου
του κόκκινου χαλί.
Κο, τι κι αν ίμι γκουστιρίτσα
αφτά έχ’ ι ιθουπιός.
Φκιάν’ τουν άντρα, φκιάν’ τν γνέκα…
Τι νομίζις; Αμ πώς!
Τώρα που ξιζουρλάθκα
τουν Άμλιτ θα προυβάρου
Γεια σου, ρε γκουστιρίτσα
απουλίτους μι γουστάρου!
Φέβγω ντουγρού για Χόλιγουντ
του Όσκαρ ίνι θκομ!
Ίμι του φαβουρί
δεν έχου του Θεόμ!
………………….
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
ις του θιάτρου τν αγουγί
που μ’ έλιψι πάρα πουλί!
Ι γκουστιρίτσα
