Βασίλης Στεφανακίδης
Εμείς οι παλιότεροι, με τα χρόνια μάθαμε να λειτουργούμε, στην πλειονότητα μας, με ένα ορθολογικό και ρεαλιστικότερο τρόπο στην αντιμετώπιση των διαφόρων καταστάσεων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Πολλοί δε από εμάς ίσως και να έχουμε ξεχάσει πως λειτουργούν οι νέοι κι ακόμα-ακόμα να λησμονήσαμε τι κάναμε και πως αντιδρούσαμε όταν είμαστε κι εμείς στην πρώτη νιότη.
Σήμερα, σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που περνάει όλη η ανθρωπότητα, στην πλειονότητά μας, το τονίζω και πάλι, όχι όλοι, είμαστε πιο πειθαρχημένοι στα επιβαλλόμενα μέτρα και αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη στωικότητα και καρτερικότητα την όλη κατάσταση.
Βλέπετε, δεν βράζει το αίμα μας και δεν έχουμε ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με τους νέους και κακώς τους κουνάμε το δάκτυλο επειδή μαζεύονται στις πλατείες, στους δρόμους ή και στα σπίτια.
Έχουν κι αυτοί τα δίκια τους και πρέπει να τους κατανοήσουμε αν θέλουμε να συμπορευθούμε μαζί τους.
Ναι, η κατάσταση με την πανδημία είναι δραματική. Ναι, οι πραγματικά κουρασμένοι και καταπονημένοι είναι αυτοί που δίνουν τις μάχες εδώ και ένα χρόνο στα νοσοκομεία.
Ναι, το βάρος το σηκώνουν στους ώμους τους οι γιατροί ,οι νοσηλευτές και οι συγγενείς των ασθενών.
Ναι, τον σταυρό του μαρτυρίου τον σηκώνουν οι συγγενείς που έχασαν και χάνουν καθημερινά τους δικούς τους ανθρώπους.
Ναι ο ιός δεν κουράζεται και καραδοκεί.
Αυτή όμως είναι η μία όψη του νομίσματος.
Η άλλη όψη είναι αυτή των υγιών νέων που είναι εγκλεισμένοι εδώ και 14 μήνες με ένα ολιγόμηνο διάλειμμα.
Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια με γονείς ή και μόνοι, να βλέπουν τη ζωή να περνά δίπλα τους κι αυτοί σε μια μοναξιά που δεν είναι επιλογή τους.
Χωρίς συναναστροφές με συνομήλικους τους, χωρίς φλερτ, χωρίς σεξ, χωρίς τον παρεΐστικο χαβαλέ, τα γέλια, τα πειράγματα, χωρίς την ανταλλαγή απόψεων ,ιδεών, ονείρων.
Ένας χρόνος μπροστά σε κάποια οθόνη αποχαύνωσης των κοινωνικών δικτύων ή στην οθόνη της τηλεκπαίδευσης ή τηλεργασίας.
Δεν είναι δα και το ευκολότερο πράγμα.
Όπως δεν είναι καθόλου εύκολο για τους ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας που είναι μόνοι και δεν έχουν πλέον καμιά ευκαιρία να προσπαθήσουν να μην είναι μόνοι.Να κοινωνικοποιηθούν και να αποκήσουν παρέες και φίλους.
Καταδικασμένοι σε μια μοναξιά που άγνωστο που θα ξεσπάσει κάποια στιγμή και τι επιδράσεις θα έχει στην ψυχική τους υγεία.
Μια παράμετρος που όχι μόνο απασχολεί τους ειδικούς της ψυχικής υγείας αλλά σε κάποιες χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιαπωνία προκειμένου να περιορίσουν το πρόβλημα της απομόνωσης των ανθρώπων και τις επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία, έχουν δημιουργήσει “Υπουργεία Μοναξιάς και κοινωνικής Απομόνωσης” με αποστολή να βοηθούν τους πολίτες τους που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.
Μπορεί κάτι τέτοιο να ακούγεται ως περιττή πολυτέλεια στα καθ’ ημάς αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έξω στην κοινωνία δεν υπάρχουν αυτού του είδους τα προβλήματα και μάλιστα σε όλες τις ηλικίες.
Κατανοούμε βεβαίως τους επιστήμονες της επιτροπής και τους κλινικούς γιατρούς που σηκώνουν το βάρος της αντιμετώπισης της πανδημίας.
Σαφώς κι αν κλειδωνόταν όλος ο πληθυσμός για ένα μήνα μέσα στα σπίτια χωρίς έξοδο ούτε για ψωμί, το πρόβλημα θα λυνόταν και η αλυσίδα μετάδοσης θα έσπαγε μια για πάντα. Αυτό προφανώς δεν έγινε κι ούτε μπορεί να γίνει.
Εδώ όμως που φθάσαμε και βλέποντας την αναποτελεσματικότητα των όποιων μέτρων έχουν επιβληθεί, πρέπει και οι επιστήμονες που δεν ζουν δα σε κάποιο αποστειρωμένο εργαστήριο αλλά είναι κι αυτοί μέλη της ίδιας κοινωνίας, να συνυπολογίσουν και τις ανάγκες των μη ασθενών.
Δεν αρκεί να μας υπενθυμίζουν κάθε στιγμή τι θα πάθουμε αν δεν προσέξουμε. Αυτό το μάθαμε όλοι (πλην των αρνητών που είναι αρμοδιότητα άλλης ειδικότητας από τους λοιμωξιολόγους) στους τελευταίους 14 μήνες.
Ας μας υποδείξουν επιτέλους τρόπους να συνυπάρχουμε με τον ιό χωρίς να φεύγει η ζωή σαν την άμμο μέσα από τα δάκτυλα μας.
Διαφορετικά στα λεγόμενα κορωνοπάρτυ στις πλατείες δεν θα πηγαίνουν μόνο οι νέοι αλλά όλες οι ηλικίες και θα είναι η γενική ανυπακοή, η νέα πανδημία που θα κυριέψει τη χώρα.
