Ι γκουστιρίτσα παέν’ σν… όπιρα!
Ι μάνα μ’ ίνι αφστιρί
κι θέλ’ να μι ουρίζ’
μι βάν ν’ ακούου στου ράδιου
κάπιουν σα να γκαρίζ’.
Τν αρέζ’ λιέι ι όπιρα.
Μ’ έπριξι του πλιμόν’
όλ’ μέρα μι τς τινόρους
τ’ αφτιά μι τα βουλών’!
Αχ! Άκσι, γκουστιρίτσα
τιούτους ίν’ ι Μπιτόβιν!
Ιγώ ξνίζου τα μούτρα μ’.
Ιλπίζου να μιν τό ‘διν.
Απ’ του προυί μέχρι του βράδ’
μαθίματα μι φκιάν’
πού νά ‘ξιρι ι καψιρί
π’ ακούου μόν’ Τσιτσάν’!
Κορ, ιμ τς ιπουκρισίας
φκιάνου τ’ σινεπαρμέν’
κι τέτια ιφουρία
μόνου ι Μπαχ μι φέρν’!
Γρρρ κάνου γαργάρις
μι βγίκι του λαρίγγ’
απ’ του πουλί στουνάρισμα
του τσαούλ’ μ χίρσι σφίγγ’.
Χιρνώ αμουλνώ κουρόνις
χάφτου μιλάτ’ αβγά
φιγκλώ απ’ τς παρτιτούρις
κι φουνασκώ φαφαά!
Σίμιρις μι λιέγ θ’ αρχινίξουμι
μι του κλιδί του σολ
πιαν’ ικίν’ του μάθιμα
κι γω του παναντόλ.
Τάχα ιξασκώ τα δάχλα
κι τα βαρώ στου πιάνου
λιέου, θα τ’ καταπλίξου
σα του Μπιτόβιν φκιάνου!
Αχ!Αχ! Κορ μάνα, δε μι γλιέπς
μι του Μπιτόβιν πιάσκα
μπιρδικλόθκα στου πιάνου
τα μάτουσα τα δάχλα.
Μπραβίσιμου, μι φουνασκί
ιγίνκις κουλτουριάρα.
Δεν ίξιβρι ι καψιρί
ότ άκουγα Στιλάρα!
Σώπα, κορ μάνα, μην του λιές
κι έδιχνα ταπινότις
κι απ’ τι χαρά τς τραγούδαγι
πω!πω! αψλά ι νότις!
Κάθιτι, πέζ στου πιάνου
έν άσμα κλασικό.
Ζιτάι να φκιάσου τ’ σουπράνου,
όμους γκαρίζου ιγώ.
Τιντώθκα ακρουπουδιτί
κι τ’ λιέου: τραγούδσι πρώτ’
κι ίστιρις τν ακλουθώ
φκιάνου τουν Παβαρότ’.
Μι πόνισιν ι γκούρκλας
σαλιώθκα σα του σαλίγκαρου
ξιφώνιζα σα γάιδαρους
Φίγκαρου!Φίγκαρου!Φίγκαρου!
Αααα! Μι φκιάν’ ικίνι
Αααα! Αψλώνου ιγώ
απ’ τα πουλά φαλτσιέτα
γίρβα να γκουρλουθώ.
Ω! Ρε χαρά η μάνα μ’
ξιφώνζιν ι καϊμέν’
«Του ξέβρου μι τιν όπιρα
ίσι προυσκουλιμέν»!
Βαράι κι τα πλίκτρα
ακρέους μι καμάρ’
ιγώ κρατώ σιγόντα
να μη μι πάρ’ χαμπάρ’.
Τότις μι τ’ αμουλάι
«Σν όπιρα θα σι πάου»
Ω! ρε κατακαϊμέν!
Τα λισιακά μ’ θα φάου.
Ώχου! Μανούλα μ, τά ‘πιξα
Τι δλιά έχου στου Μέγαρου;
Καλιέ μ’, θα χασμουριέμι
Κο, θα μι πέσ’ του γλιέφαρου.
Χάιντι σα φτάνου κατά κει
τι έπαθα ι καϊμέν;
Όλου αψλά ικίταγα
έφκιανα τ’ κουρδουμέν’.
Ίμαν κι χαμουγιλαστί.
Μ’ ιπόκλισ’ χιριτούσα
«Του τιλιφτέου βράδι μου»
που μέσα μ’ του τραγδούσα.
Άιντι κ ανίγ’ του σκινικό
κι βγέν’ ένας χουντρός!
Όταν τουν ίδα φρίχκα
μ’ έπιασιν πανικός.
Μ’ αρχίζου κι ανισιχώ
κι να αλλάζου θέσ’
κάθουμι σα μπρουστίτιρα
Σάμπους, καλιέ μ’, μ’ αρέζ!
Γιρνώ τιρώ κι τ’ μάνα
κι κλιέγου ανιλιπώς.
Κάτ μι γρατσούντσι μέσα μ’
σα βγίκι ι αοιδός.
Δεν ξέρου, σιγκινίθκα
λιες κι άκγα τουν Τσιτσάν’
μόλις ακούου τν Τόσκα
παράπουνου μι πιάν’.
Ιγώ καλιέ μ σν όπιρα
ίλιγα θα πάθου κρίσ’.
Πουτές δεν του ανιέμνισκα
του μάτι μ’ να δακρίσ.
Τώρα ακούου όπιρα
Ακούου κι Τσιτσάν’
κι απού τς δύο ι καρδιά μ’
Να! Ένα χρτς μι κάμ!
.…………………………………..
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
ις όλους τς οπιρικούς
μα και ις όλους τς τσιτσανικούς!
Ι γκουστιρίτσα
