Θα πάου, κο, στου Μπάκιχαμ, στουν Κάρουλου θα πάου!
Καλά, ρε, ίρθιν ιδώ ι Λιόρδους
για τν ιθνικί ιπέτιου
κι σις τουν κατιγόρσατι
χουρίς κανιένα αίτιου;
Ίρθιν ου πρίγκιπας ου Κάρουλους
μι τ’ Δούκσα τ’ Γκαμίλα!
Λιες κι ίπχια κο λιμόντουζου
μ’ έφιριν μια ξινίλα…
Κο, για τν Ιλλάδα ίρθανι
για τα διακόσια χρόνια
τς ένιαξ’ ι ιπανάστασι
κι έκλιγαν μι σιμπόνια!
Άι, προυσουπικότιτις τρανιές
σι λιέι ιμαζόχκαν
απού βραδίς στου Μέγαρου
κι στου φαΐ πλακόθκαν.
Καλιέ, ίτανι όλνι ξιακουστί
κι όλν’ σιγκινιμέν’
Αχ! Ι Σακιλαρουπούλου
έκλιγιν ι καϊμέν’…
Ι μάσκαρα τς μουσκέφκιν
απ’ του πουλί του δάκρ’
κορ, για τν Ιλλάδα έκλιγιν
τν πόνισι του μάτ’…
Ισί, γιατί τς παραξιγάς;
Απού τν τρανί χλιδί;
Ι Γιάννα, κο, κατέφτασι
μι δανικί στουλί!
Απ’ του μουσίου, λιέι,τ’ δανίσκι
ιπιριώτκου πιρπιρί
κι ίχιν τιτρακόσια ιβρώ
ένα μικρό τσαντί.
Τι; Ιπιδί ισί πέρντς
τιτρακόσια ιβρώ του μίνα;
Τι τν πέρασις, κο, τ’ Γιάννα;
Πως ίν’ καμιά Κατίνα;
Ισί τι νόμσις, Έλλινα μ’
αφνί καλά πιρνούν;
Ξέρς πώς δισκουλιέφκαν
τ’ γαρίδα να τν καταπιούν;
Κο, μι του ζορ’ κατέβινι
μπισκότου απού σουπιά
σο λιέι ίρθι κι στάθκι
στου γκούργκλα ι κακαβιά.
Τουν τάισαν τουν Κάρουλου
κιμά απού γαρίδα
Τέτια κατάντια στι ζουί μ’
πουτές δεν ξαναΐδα!
Πιδίς ισί ίσι άστιγους
κι ξινιστικουμένους
παραξιγάς τ’ γαρίδα
π’ έφαγιν ι καϊμένους;
Πιδίς ισί ίσι έγκλιστους
κι έχασις τι δλιά σ’
του φτουχικό του δίπνου
γιατί κατιγουράς;
Κι σαν ισί δεν έχς λιφτά
για ν’ αγουράσ’ τν μαρίδα;
Κο, πιο αχάριστου λαό
σ’ ούλ τ’ ζουί μ’ δεν ίδα!
Του φτέξιμου, ρε Έλλινα μ’
σι σένανι του ρίχνου.
Ι φάτσις τους μι θίμισαν
του μιστικό του δίπνου!
Έτρουγαν κι χλαπάκιαζαν
χουρίς φραγμό κανιέναν
Αγουνιστές ίνι κι αφτί
θίμσαν κι του ’21.
Μον’ τουν Αλιέξ ξιχόρσα
σι τούτου δω του δίπνου
του φάνκι ανιπόφουρου
κι τό ‘ριξιν στουν ύπνου.
Μα τουν ίδα πώς χλαπάκιασιν
σαν ίρθι του χριστόψαρου!
Ξίπνισιν απ’ του λίθαργου
δεν άφσι ούτι κόκκαλου!
Τουν ίδις, κο, τουν Κάρουλου
μι τ’ δόλια τ’ Γκαμίλα;
Μι χίλια ζόρια έτρουγαν
μι ίρθιν ανατριχίλα.
Αχ! Κι ου κιμάς τς γαρίδας
δίσκουλα κατιβέν’…
Φαντάζουμι κει στου Μπάκιχαμ
φτώχια καταραμέν’!
Κι μη νουμίιζ’ ίν τζιαμπατζίς
ι Κούλις ι Μιτσουτάκις.
Του γέβμα του επλίρουσι
μέσ΄ απού του τσιπάκι σ’.
Α! Τόρα μι νιβρίασις
Έλλινα μ, μπατιράκ’
κι πίγις κι ξιμπρόστιασις
του δίκιου Μιτσιουτάκ’.
Μανούλα μ’, γιατί μι γιέννισις
μι τέτχια ιβισθισία
κο, μι σιγκίντσι ου Κάρουλους
θα πάου σν Ουαλία!
Θα πάνου κι στου Μπάκιχαμ
τουν Κάρουλου να φλίσου.
Να ρθί να μας διαφιντέψ’
κο, θέλου να τουν πίσου.
Θα φέρου κι τ’ Γκαμίλα
που τώρα δεν ίν’ παράνουμ’
ιδώ να γεν’ βασίλισα
μι αυλάρχι, κο, τουν Άδουνι.
Μι Άδουνι κι Κουλ’
κι ένδουξου βασιλέα
θα φκιάξουμι μια χώρα
κλιέφτικη κι ουρέα!
Μην ίσι κο αχάριστους
μι τούτου δω του τρίου
όλνι μαζί θα κράζουμι
“Ιλλάς! Τι μιγαλίου!”
Ιμένα, κο, μι χάλασι
ιτούτι ι χλιδί
κι αφτά τα μασκραλίκια
μι έφιραν αντρουπί.
Βρε, άιντε απού κει ου Κάρουλους
κι ου κιμάς απού τ’ γαρίδα
μι φέντι σας χριάζιτι
όλνους βριγμέν’ σανίδα!
…………………………..
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
στς ίρουις του ‘21
σν Ιλλάδα που ξέβρου ιγώ
κι ίντιν λιβιντουγένα!
Ι γκουστιρίτσα
