“Έβαλαν στην άκρη τους θεατρίνους, για να βασιλεύσουν οι υποκριτές” γράφει η Μαρία Γαλάτη
Μετράμε ένα χρόνο με θέατρα κλειστά
Ένα χρόνο όπου η τεράστια οικογένεια του θεάτρου ξεκληρίζεται.
Ένα χρόνο που κανείς δεν ξύπνησε τον Ντάριο Φο, τον Λόρκα , τον Σαίξπηρ. Τη Λούλα Αναγνωστάκη, τον Μποστ.
Ένα χρόνο που νέα θεατρικά έργα, παραμένουν λέξεις σε χαρτί. Χωρίς φωνή. Χωρίς άνθρωπο.
Ένα χρόνο που οι θεατρικοί χώροι, μυρίζουν υγρασία, πια, από την κλεισούρα.
Οι προβολείς τρεμοπαίζουν.
Ένα χρόνο που τα κοστούμια τα τρώει ο σκόρος και έμειναν πια κλωστές.
Ένα χρόνο που οι ηθοποιοί έμειναν μόνοι με τον εαυτό τους, χωρίς την Ιουλιέτα να μουρμουράει ανήσυχα στ’ αυτί τους. Ή τον Δον Κιχώτη να τους θυμίζει την ουτοπία.
Ένα χρόνο που δεν λύτρωσαν ούτε μια ψυχή.
Που δεν έγιναν η μορφή του τραύματος, του ονείρου, του στόχου, της αλήθειας. Που δεν έγιναν σημείο αναφοράς ενδόμυχων σκέψεων.
Ένα χρόνο που η κοινωνία νοσεί. Όχι από την πανδημία. Από την ελευθερία της σκέψης, της συγκίνησης. Της έκφρασης.
Ένας χρόνος που φιμώθηκε η τέχνη. Ένας χρόνος, που αυτό το σχέδιο, τους πήγε πολύ καλά.
Η φίμωση των τεχνών, προέρχεται από φόβο. Ο φόβος αυτός, προέρχεται από τη γνώση ότι η τέχνη αφυπνίζει.
Ποντάρουν στην εξαθλίωση και την απόγνωση.
Δεν είναι ώρα για μιζέρια. Δεν είναι ώρα για απελπισία. Είναι η ώρα που πρέπει να βοηθήσουμε την τέχνη να βάλει την πιο δυνατή της φωνή, μέχρι να ξυπνήσουν όλοι.
Άλλωστε οι άνεμοι ποτέ δεν ευνοούσαν το ταξίδι μας. Είχαμε πάντα τρικυμία.
Να θυμίσουμε πως όλοι όσοι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εργάτες του θεάτρου:
Είμαστε κάτι παραπάνω από τις δύο ώρες που μας βλέπετε πάνω στη σκηνή.
Είμαστε αυτοί που δεν κοιμόμαστε τα βράδια.
Είμαστε κάτι παραπάνω από λόγια που τα μάθαμε απ’έξω.
Είμαστε αυτοί που παλεύουμε να μην σταματήσετε να ονειρεύεστε.
Είμαστε αυτοί που η ψυχαγωγία σας, είναι η μεγαλύτερη αγωνία μας.
Είμαστε αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και το κάνουν με όποιο τρόπο μπορούν.
Είμαστε αυτοί που πήγαν κόντρα στον καιρό και έσπασαν τα μούτρα τους, αλλά δεν το έβαλαν κάτω.
Είμαστε αυτοί που ο κόσμος τους αφορά. Η ψυχή, τους αφορά.
Είμαστε αυτοί που οι περισσότεροι δεν μας πήρατε σοβαρά.
Είμαστε αυτοί που η κυβέρνηση μας αποκαλεί πολίτες β’ κατηγορίας.
Μπήκαν στην άκρη οι θεατρίνοι για να βασιλεύσουν οι υποκριτές.
