«Ααχ, αχάριστ’ γινί!»
Πουλλά χρόνια ιπέρασαν
απ’ γνώρσα τουν γκουστιρίτσου.
Ααα, ίνι καλό πιδί
μα ιγώ πουλλά χούγια τουν βρίσκου.
Α, κο, ιφένουμέστι τιριαστί
τζουτς ι ένας, ρουφ ι άλλους*.
Όπ’ πάου μι ακολουθί
ίν’ ι γκαϊλιές τ’ μιγάλους!
Ρουπ’ δεν μπουρώ να κάνου
χουρίς να τουν ρουτίσου
κι ικίνους σαν ιξέρχιτι
τρέχου να τουν προβδίσου.
Χρόνια τώρα ουλόκλιρα
ότ’ θέλου, κο, μι κάν’
πώς του ιφχαριστιέτι!
Δίχν’ να του απουλαμβάν’!
“Σίκου σια παν'”. Σκώνιτι!
“Κάτσ’ καταΐ”. Κάθιτι!
Ζμαρ, κο, ίνι μαλακό
πικιλουτρόπους πλάθιτι!
Ολ’ μέρα πλιέν’ τσιαπράγκαλα
απάνου ις τουν πάγκου
Ιγώ ίμι αρχιγός στου σπίτ’
τουν φκιάνου, κορ, κουμάντου.
Γκουστιρίτσου, γίρσα απ’ όξου
κι ίμι κουρασμέν’
μι φκιάνι, κο, πουδόλουτρου
κι του βρακί μ’ μι πλιέν’.
Να φανταστίς, κο, σίμιρα
μίρσι του σπίτ’ ψαρίλα
τα ψάρια που τιγάνσι
μι ίφιραν ταγκίλα.
Γιατί ρε, τουν ρουτώ,
βρουμουκουπάι του σπίτ’;
Σι λιέου λιούσκα σίμιρα
ξέχασις πού ‘νι Τρίτ’;
Α, λιέου, ίσι αδίστακτους
μι ικμιταλιέβισι πουλί.
Τουν κατιβάζου μούτρα
κι μνίσκου σιουπιλί.
Ρε, μην τα φκιάντς τα ψάρια
λιούσκα κι μπανιαρίσκα
Ικίνους μι αγνόισι
θα τα πλερώσ’ τα ρίσκα.
Κι σκούπα ντιπ δε φκιάνου
Κορ, έχου δισκουπάθια
Σκούπσi, αρα, τουν λιέου
κι τουν τιρώ μ’ απάθια.
«Έγινι, γκουστιρίτσα μ’
σι λίγου θ’ αρχινίσου
Θέλου κι του ψουμί
να ζμώσου, να του ψίσου».
Καλά, ρε λιέου, αχάριστι
τι έφκιανις ολ’ μέρα;
Άμα δεν ίμαν ιγώ,
θα τά βγαζις, κο, πέρα;
Σο λιέο ίν ατίθασους
κι στου σφουγγάρσμα μι ζουρίζ’
διακόσια τιτραγουνικά
δυο ώρις καθαρίζ’.
Άιντι, ρε, λιέου, γλίγουρα
έχνι σιρά τα τζάμια
Μα ίν βραδιπουρούντους, κορ, τουν προυμθέβου*τζιάμπα.
Άσι για τουν καμπινιέ…
Ιγώ, κο, δεν αδιάζου.
Όξου απ’ τν πόρτα στίνουμι
κι μόνου διατάζου.
Ααα, ίμι πουλί ιβγινικιά
τουν σφάζου μι του γάντ’
να ξιέρ’, κο, πως στιφανόθκι
ακατέργαστου διαμάντ’.
Ιιι, καλιέ μ, δεν τού ‘λαμψι
του αλουμένιου του ταψί
πόσου καϊμό ν’ αντέξου
μι έπριξι τ’ χουλί.
Τ’ άφσιν όλα ανάκατα
κι βγίκιν να ψουνίσ’
κι μένα δε μι ρώτσι
άμα μπουρί ν’ αργίσ’.
Κι τα μπαλκόνια τ’ άφκιν
κι ικίνα, κο, ασφούγγιστα
Ζν πόρτα τουν αναμένου
Αχου! Καλιέ μου, πούντιασα.
Σίμιρις πάλ’ μι τάραξι
ου αδίστακτους ου άνθρουπους
φταρνιέτι απ’ του ξισκόνισμα
μι το πιζιν κι άρουστους!
Αψού! Αψού, τάχα μι φκιάν’
για να τουν λιπιθώ
μα γω κουράσκα, ξάπλουσα
αδίνατουν να σκουθώ.
Μ’ έκαμι κι νιστίσιμου
χαλβά σιμιγδαλένιου
τουν λάσπουσι ου αδίστακτους
άλλ’ σινταγί αναμένου.
Μι τα γλικά δεν το ‘χει
τα φκιάνι πανιασμένα
κο, γίντι να μη φουνασκώ;
Παν τα λιφτά χαμένα!
Για όλα φτέγ’ αυτίν
ι καλουκαρδουσίνι μ’
που ίντινα σινιφασμέν’
μι τ’ νικουκιρουσίνι μ’!
Τι κι αν ι γκουστιρίτσους
μι λιέι «αχάριστ’γινί»
ιγώ, κο, ιμ’ γιομάτ’
ιβέσθιτι χουρδί.
Δεν ίμι, κο, αχάριστ’
ίμι πουλί ιβγνόμουν
μα έχου τιλιουμανία.
Αφτί τα φτέι μόνουν.
…………………………………….
*τζουτς ι ένας, ρουφ ι άλλους: κολλητοί
*προυμθέβου: συμβουλεύω
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’ πιρισί
σι σιένα, κορ, απ’ ισι αχάριστ’ γινί
άμα εχς όμους κι ιβέσθιτ’ χουρδί!
Ι γκουστιρίτσα
