«Ι Βαλεντίνους μ’ δε μι ζγών’»
Διου μασλάτια δα σας πω
δια τουν Βαλιντίνου μ’
καθόσουν για τν αγάπι μ’
του στόμα μ΄ δεν του κλίνου.
Μία ματιά μι έριξε
κι ιφνιδίους πίσκα
κι του μιαλό μ’ του έχασα
κι πάι, αντραλίσκα.
Αχ! Τα βέλι τ’ μ’ ιλάβουσαν
κι μένανι βαριά
κι τώρα τι δα κάμου;
Ι Βαλιντίνους δε μι αγαπά.
Κι χα χα χα κι χου χου χου
του κνιέμι του λιγιέμι.
Ικίνους δε μι αξαμών΄
μούγκι μι λιέι βαριέμι.
Έλα, καλιέ μ, να πέξουμι
έλα να σι τραγδίσου
κι ικίνους ι αχάριστους
μι λιέγι να σιουπίσου.
Τουν διπλαρώνου σιέρνουντας
να πάρου ένα φιλάκι τ’
μα ρουχαλίζι έχουντας
τουν ύπνου στου τσιπάκι τ’.
Χρόνια – ζαμάνια τουν πουθώ
κιράκι αναμμένου
κι ις τ’ φουλιά του έρουτους
πάντα μουνάχι μ’ μένου.
Στ’ Φαρέτρα σα κουντουζιγών’
σκόνουμι για να κάτσ’
Ίμι πουλί τς παράδουσις
κι ας ίντους φαλουκράτς.
Ιμένα τούτου δε μι νιάζ
έχου μιγάλου πάθους
τν καρδιά μου του τν έδουκα
τν πάτσα κι ας ίταν λάθους.
Νάζια του κάμνου ι καψιρί
μπας κι τουν κουτουπώσω.
Ικίνους δεν αβγουλουγάι
πάι, δα παλαβώσου.
Σια παν’ σιακάτ’ του τριγιρνώ
μίπους κι βρω μια λισ’
κόλπα πουλλά του έκαμα
σάμπους κι μι θιλίσ’.
Τα λισιακά μ’ τα έφαγα
Έπισα στα πατώματα
κι ικίνους ι θρασίτατους
ιμάζιβι τα πτώματα.
Η δόλια μ’ ιρουτέφκα
μάτια δεν έχου γι άλουν
κι απόψι που τουν καρτιρώ
μουνάχιμ δα τι βγάλου.
Μέρα που ίνι σίμιρις
ιντίθκα κι στουλίσκα.
Ι Βαλιντίνους άφαντους
στ’ μπανιέρα τζάμπα τρίφκα.
Πασαλίφκα μες στ΄αρόματα
ντίθκα νεγκλιζιέ
αδίκους τον ανιέμινα
να ζίσουμ’ μπιζ μπιζιέ.
Ρε μίπους του ξανασκιφτώ;
Κι μίπους να φλιρτάρου;
Κι τώρα που του σκιέφτουμι
έχου καλό κουμπάρου.
Ι Βαλιντίνους μ’ μι έγραψιν
θα τουν απουκιρίξου
μία ζουί τν έχουμι
κι έξου θα του ρίξου.
Ι γκουστιρίτσα ξύπνισι
χάλασις τ’ σιρμαγιά
ψάξι αλλού κουρόιδα.
Βαλιντίνου μ,’ άντι για.
Αγάπ’ κι ικτίμισ για να εχς
ουφίλιτς να μι προυσέχς
Ι γκουστιρίτσα
