Δεν ήταν ποτέ μυστικό αυτό. Ξέραμε ποιοι και πώς συμπεριφέρονταν στον χώρο αλλά κανείς δεν μιλούσε. Και ποιος να πει; Και τι να πει όταν αυτή η ανομολόγητη ομερτά είχε δομήσει ένα πλέγμα σχέσεων θεσμοθετημένων και ευλογημένων από το κραταιό σύστημα εξουσίας που έτσι έχτιζε μέλλον… Εννοούμε το σύστημα -κάθε κυβέρνησης- που διόριζε, επιχορηγούσε, έχριζε, επιβράβευε, εγκωμίαζε, κανάκευε αλλά αδιαφορούσε αλαζονικά για τη δημιουργία δομών και σοβαρού εργασιακού πλαισίου. Το σύστημα πολιτιστικής εξουσίας που ουδέποτε επιζήτησε το καλύτερο γι’ αυτόν τον αχανή, απροσδιόριστο, «φευγάτο» καλλιτεχνικό κόσμο.
.
