“Σεξουαλική κακοποίηση και νόμος – Μια δύσκολη και τραυματική διαδικασία” γράφει ο Δημήτρης Χρυσικόπουλος
Ακούγεται καλοπροαίρετη και -δυστυχώς- το τελευταίο διάστημα ακούγεται αρκετά συχνά και στη χώρα μας, καθώς, με αφορμή την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, όλο και περισσότερες γυναίκες αποκαλύπτουν δημοσίως τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστησαν πριν από χρόνια.
«Γιατί δεν το είπε όταν έγινε; Γιατί μετά από τόσα χρόνια; Γιατί τώρα;», είναι μερικές από τις παραλλαγές της ερώτησης που τίθεται από κάποιους συνανθρώπους μας για τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, και μοιάζει εύλογη, αν κανείς αγνοήσει μια σειρά από σκληρά δεδομένα που αφορούν το θέμα.
Εξαιρώντας το γεγονός ότι για πολλές γυναίκες αυτή καθαυτή η εμπειρία του βιασμού είναι τερατωδώς τραυματική και τους είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και να τη διαχειριστούν σε ψυχολογικό επίπεδο -πόσο μάλλον να μιλήσουν γι’ αυτή-, ακόμα κι αν το αποφασίσουν, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.
Τεράστια εμπόδια
Για την ακρίβεια, είναι τόσο δύσκολα, που -σύμφωνα με στοιχεία που αφορούν στις ΗΠΑ– από έξι ως οκτώ γυναίκες που προβαίνουν σε καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση, αποσύρουν την προσπάθειά τους για νομική διερεύνηση του ζητήματος στο στάδιο της ανάκρισης.
Αυτό συμβαίνει διότι στο στάδιο αυτό διαπίστώνουν ότι οι διωκτικές αρχές αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τα θύματα βιασμού ή θα κληθούν να απαντήσουν σε ερωτήσείς σχετικά με τις σεξουαλικές τους συνήθειες, τι φορούσαν την ώρα της σεξουαλικής κακοποίησης, αν είχαν πιεί, κλπ.
Τι προβλέπεται στην Ελλάδα
Επίσης, τα θύματα θα ενημερωθούν από τις διωκτικές αρχές για το προσωπικό κόστος που θα έχει η διαδικασία, αν τελικά αποφασίσουν να επιμείνουν στην καταγγελία τους και να προχωρήσει η προανάκριση και να σχηματιστεί δικογραφία για σεξουαλική κακοποίηση.
Στην Ελλάδα, αν μια γυναίκα πέσει θύμα βιασμού, θα πρέπει να απευθυνθεί στην αστυνομία όσο πιο γρήγορα μπορεί μετά την πράξη και αφού κάνει την καταγγελία, να πάει σε νοσοκομείο, προκειμένου να εξεταστεί για στοιχεία σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά και για γενετικό υλικό που ενδεχομένως άφησε ο θύτης.
Φυλάκιση μόλις για το 7%
Για να επιστρέψουμε στις ΗΠΑ, τα στατιστικά στοιχεία που υπάρχουν για υποθέσεις καταγγελίας σεξουαλικής κακοποίησης, για κάθε 100 περιπτώσεις καταγγελίας βιασμού, κατά μέσο όρο:
-
33 θα περάσουν από το στάδιο της ανάκρισης
-
16 θα φτάσουν στο δικαστήριο
-
12 θα καταλήξουν σε επιτυχή καταδίκη του θύτη και
-
7 θα οδηγήσουν σε φυλάκιση
Σημειώνεται, δε, ότι αν το θύμα σεξουαλικής κακοποίησης είναι μεγαλύτερης ηλικίας, δεν ανήκει σε κάποια εθνική μειονότητα και αν τα χαρακτηριστικά του ανταποκρίνονται σε ό,τι ταιριάζει ιδεολογικά στα μάτια ενός κατηγόρου για να θεωρήσει ότι υπέστη βιασμό, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα καταδικαστεί ο δράστης.
Φόβος
Έρευνες έχουν δείξει ότι δύο μείζονες παράγοντες που αποτρέπουν πολλές γυναίκες από το να καταγγείλουν σεξουαλική κακοποίησή τους είναι η ανησυχία και απογοήτευσή τους για τη διαδικασία και ο φόβος των συνεπειών που θα έχει στη ζωή τους η καταγγελία, ιδίως δε στην επαγγελματική τους ζωή.
Αν όλα τα παραπάνω δεν απαντούν με σαφή τρόπο γιατί τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης «δεν το λένε νωρίτερα», τότε η ερώτηση είναι λάθος…
(Πολλά ευχαριστώ στον/στην χρήστη/χρήστρια του Twitter @tS0u, από νήμα του/της οποίου/οποίας αντλήθηκαν πολλά στοιχεία για το παραπάνω κομμάτι)
