Καρλ Γιουνγκ: «Είχα φέρει άνοιξη μέσα μου και κανείς και ποτέ δεν θα μπορούσε να μου την πάρει..»

– Και αν σας άφηναν να κατεβείτε και ήσασταν άρρωστοι και μεταδίδατε τον ιό, θα νιώθατε ενοχή να μολύνετε κάποιον που δεν θα μπορούσε να αντέξει την ασθένεια;

– Δεν θα μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω τον εαυτό μου εάν γινόταν κάτι τέτοιο, έστω και αν, για μένα τουλάχιστον σίγουρα, είναι φτιαχτή αυτή η πανούκλα.

– Θα μπορούσε να είναι. Αλλά αν δεν ήταν έτσι;

– Καταλαβαίνω τι εννοείτε, αλλά αισθάνομαι στερημένος από την ελευθερία μου, καπετάνιε, νιώθω σαν να έχω στερηθεί κάτι.

– Στερείτε τότε τον εαυτό σας και από κάτι άλλο.

– Με κοροιδεύετε;

– Όχι καθόλου. Αν στερείσαι από κάτι, χωρίς να ανταποκριθείς κατάλληλα, έχεις χάσει κάτι.

– Τότε, σύμφωνα με εσάς, αν παίρνουν κάτι από μένα, για να κερδίσω πρέπει να πάρω κάτι άλλο από τον εαυτό μου οικειοθελώς;

– Αυτό ακριβώς. Το έκανα σε μια καραντίνα πριν από 7 χρόνια.

– Και τι κάνατε;

– Έπρεπε να περιμένω πάνω από 20 ημέρες μέσα στο πλοίο. Ήταν μήνες που περίμενα να πιάσουμε λιμάνι και να απολαύσω την άνοιξη στην ξηρά. Υπήρξε επιδημία. Στο λιμάνι τον Απρίλιο απαγορεύτηκε να βγούμε έξω. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Ένιωσα σαν εσένα. Στη συνέχεια, άρχισα να αντιδρώ στις κρίσεις αυτές χρησιμοποιώντας τη λογική. Ήξερα ότι μετά από 21 ημέρες μιας οποιαδήποτε συμπεριφοράς δημιουργείται μια συνήθεια και αντί να θρηνώ, να παραπονιέμαι και να δημιουργώ καταστροφικές συνήθειες, άρχισα να συμπεριφέρομαι διαφορετικά από τους άλλους. Σκέφτηκα εκείνους που έχουν πολλές στερήσεις κάθε μέρα στην δύσκολη ζωή τους και αποφάσισα να βγω νικητής. Ξεκίνησα με το φαγητό. Ανάγκασα τον εαυτό μου να τρώω το μισό από αυτό που συνήθως έτρωγα, άρχισα να επιλέγω τα πιο εύπεπτα τρόφιμα έτσι ώστε το σώμα μου να μην υπερφορτώνεται. Άρχισα να θρέφω τον εαυτό μου με τρόφιμα που, κατά παράδοση, είχαν διατηρήσει τον άνθρωπο υγιή.

Το επόμενο βήμα ήταν να προσθέσω σε αυτόν και τον καθαρισμό των ανθυγιεινών σκέψεων και να έχω όλο και περισσότερες ανυψωμένες και ευγενείς σκέψεις. Με υποχρέωσα να διαβάζω τουλάχιστον μία σελίδα κάθε μέρα για ένα θέμα που δεν ήξερα. Με ανάγκασα να κάνω ασκήσεις στη γέφυρα του πλοίου. Ένας γέρος σοφός Ινδός, μου είχε πει χρόνια πριν ότι το σώμα ενδυναμώνεται κρατώντας την αναπνοή. Με υποχρέωσα να παίρνω βαθιές αναπνοές κάθε πρωί. Νομίζω ότι οι πνεύμονές μου δεν είχαν φτάσει ποτέ σε τέτοια ικανότητα, απόδοση και δύναμη. Το απόγευμα ήταν η ώρα για προσευχή, ο καιρός να ευχαριστήσω κάθε οντότητα για το γεγονός ότι δεν μου έδωσε σοβαρές κακουχίες καθ ‘όλην τη ζωή μου.

Ο σοφός Ινδός με είχε συμβουλεύσει επίσης, να κατακτήσω τη συνήθεια να φαντάζομαι ένα άσπρο φως να εισέρχεται μέσα μου και να με κάνει πιο δυνατό. Λειτουργούσε επίσης και για τους αγαπημένους που ήταν μακριά και γι αυτό ενσωμάτωσα αυτήν την πρακτική στην καθημερινή μου ρουτίνα στο πλοίο.

Αντί να σκέφτομαι όλα όσα δεν μπορούσα να κάνω, σκεφτόμουνα όλα όσα θα έκανα όταν πατούσα το πόδι μου στην ξηρά. Οραματιζόμουν τις σκηνές της κάθε μου ημέρας, τις ζούσα έντονα και απολάμβανα την αναμονή. Όλα όσα μπορούμε να πάρουμε αμέσως δεν είναι ποτέ ενδιαφέροντα. Η αναμονή εξυπηρετεί την επιθυμία και την ισχυροποίησή της. Είχα στερήσει στον εαυτό μου τα βλαβερά τρόφιμα, τα μπουκάλια με ρούμι, την δυσπιστία … Είχα στερήσει στον εαυτό μου το να παίζω χαρτιά, να κοιμάμαι πολύ, να τεμπελιάζω, και να σκέφτομαι μόνο το τί μου έχουν στερήσει.

– Και πώς κατέληξε όλο αυτό, καπετάνιε;

– Κατέκτησα όλες αυτές τις νέες συνήθειες. Με άφησαν να κατέβω απο το πλοίο πολύ πιο μετά από το αναμενόμενο.

– Σας στέρησαν την άνοιξη, τότε;