“Όλοι περιμένουμε τον Άι Βασίλη, μικροί και μεγάλοι” γράφει η Σοφία Παυλίδου

Σοφία Παυλίδου

Ζούμε τη νοσταλγία μιας ηλικίας που ζέσταινε την ελπίδα κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, μαζί με γλυκιές αναμνήσεις από ζαχαροκάντια – ζυμωτή.

Ο Άι Βασίλης έρχεται για όλα τα παιδιά. Για άλλα από την καμινάδα με δώρα, μικρά ή μεγάλα, και για κάποια άλλα μόνο στα όνειρά τους.

Όμως αυτή η γεμάτη φαντασία σκηνοθεσία του ερχομού του από την Καισαρεία κρατά ζωντανή τη λάμψη αυτού του παραμυθιού, για να ξορκίσει, θαρρείς, το κακό.

Και για μας, τους μεγάλους, τι απέγινε ο Άι Βασίλης των παιδικών μας χρόνων; Τι μπορούμε τώρα να περιμένουμε να μας φέρει; Τι θα θέλαμε, αλήθεια;

Απορροφημένοι καθώς είμαστε σ’ ένα διαρκές πεδίο μάχης, παλεύοντας εμείς οι μικροί και καθημερινοί με τη σκληρή πραγματικότητα, λησμονούμε  τόσα πράγματα, που μπορούν να μας δώσουν χαρά…

Σήμερα νοσταλγούμε την ανθρώπινη παρουσία, που τόσο στερηθήκαμε τις μέρες της απομόνωσης. Τώρα, βλέποντας με τη ματιά της απόστασης, αναζητάμε, περισσότερο από ποτέ, την ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η αγάπη, η δικαιοσύνη, η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη υπάρχουν ακόμα. Είναι δίπλα μας.  Ανάμεσά τους η καλοσύνη. Όμορφη,  μοναδική μέσα στην απλότητά της, περικλείει έναν τεράστιο θησαυρό ψυχικής πληρότητας κι αλληλεγγύης. Δεν είναι λέξεις και έννοιες φιλοσοφικές, είναι πράξεις.

Τη δική τους έκφραση ζητάμε  μέσα στην καθημερινότητά μας. Είναι το άθροισμα της προσδοκίας και του ονείρου για το καινούργιο, το διαφορετικό, το καλύτερο. Για μια καινούρια ζωή, έναν καινούριο φίλο, μια αγάπη, μια άλλη, καινούρια θεώρηση των πραγμάτων. Γιατί, τάχα, να μην αξίζουμε όλοι ένα τέτοιο δώρο, ειδικά αυτές τις μέρες, που ο Άι Βασίλης φέρνει τα δώρα του;

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να εκφράσουν τις αναζητήσεις μας; Υπάρχουν. Έρχονται κάποτε απρόσμενα στη ζωή μας, και τότε γίνεται φως.

Έρχεται ο έρωτας, που μακάρι να έχει τη δύναμη να γίνει αγάπη μέσα στο χρόνο; Και για όλους, μικρούς και μεγάλους; έρχεται η φιλία; Η πολύτιμη φιλία;…  Έρχονται, αρκεί να μπορείς να τα αναγνωρίσεις.

Το καταλαβαίνεις, όταν τη  συναντήσεις τη φιλία. Δεν ξεγελιέσαι, γιατί, όταν έρθει, τότε ξεχνάς για λίγο το όποιο παράπονο κι οι δύσκολες σκοτεινές διαδρομές σου γίνονται σιγά-σιγά ευθείες γραμμές. Προχωρείς τώρα αλλιώτικα…

Αλαφρώνεις με τη παρουσία των φίλων σου, νιώθεις πως συμπορεύεσαι, πως είναι δίπλα σου έτοιμοι να μοιραστούν τη χαρά και τη λύπη σου, όπως και τα πετάγματα του πνεύματος και της ψυχής σου…

Λοιπόν, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, κυκλοφορούν δίπλα μας. Απλά δεν τους συναντήσαμε ίσως ακόμα.

Έτσι, θαρρείς πως μόνο ο ασπρομάλλης γέροντας θα μπορούσε να κρύβεται  αυτό το χριστουγεννιάτικο απόβραδο πίσω απ’ αυτές τις … απρόσμενες συναντήσεις.

Γιατί, ενάντια στη λογική, ο Άι Βασίλης υπάρχει.

Υπάρχει μέσα μας. Είναι μια έντονα δημιουργική βαθιά ανθρώπινη και ψυχικά καθαρτήρια δύναμη. Είναι η ανάγκη να αξιοποιείς σύμβολα, μύθους, παραμύθια, ή τελετουργίες για τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι το «απίθανο». Είναι η πίστη στις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις και στην αξία τους για την ουσιαστική συνύπαρξη. Η πίστη ότι συναντάς ανθρώπους που σου τους έφερε στη ζωή έτσι “επιμελώς” αναπάντεχα, πίστη ότι δεν είσαι μόνος και πάντα θα υπάρχει κάποιος που είναι εκεί και καταλαβαίνει τις ανάγκες σου.

Ας πάρουμε κι εμείς κάτι από την αθωότητα και την πηγαία καλοσύνη των παιδιών που ονειρεύονται τα δώρα του. Ας πιστέψουμε και εμείς στον δικό μας Άι Βασίλη, που φέρνει στη ζωή μας πραγματικούς ανθρώπους, που χάρη σ’ αυτούς μάθαμε ή θα μάθουμε να μετράμε αλλιώς τη ζωή.

«Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί

που αξίζει να ζεις μόνο και μόνο για να

τους συναντήσεις κάποτε…»

Τάσος Λειβαδίτης