Ειρήνη Δασκιωτάκη
“Θετικός…”
Πονάω! πονάω πολύ!
Όλο μου το σώμα.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω… πνίγομαι!
Το στήθος μου είναι βαρύ
Το οξυγόνο λιγοστό
Το αίσθημα του θανάτου…
προσπαθώ να το απωθήσω…
Σας σκέφτομαι, αγαπημένοι μου
Πόσο πολύ σας αγαπώ, δε γνώριζα
Είμαι μόνος σε ένα άβολο κρεβάτι
Μπαίνουν οι άγγελοι με τα σκάφανδρα
Ζω ακόμη, ευτυχώς!
Φεύγουν, έρχονται, ζωντανές οι μνήμες
Δεν πέρασε καιρός κι ας μου φαίνεται αιώνας
Νωπά ακόμη τα φιλιά της!
Ακούω τα γέλια τους…
Παίζουν τα παιδάκια μου!
Πονάω!
Το οξυγόνο λιγοστό
Πώς τρόπο να βρω,
τη μοναξιά μου να διαχειριστώ
Βράδυ σήμερα και πάλι εδώ
Βράδυ ασφυκτικό!
Προετοιμάσου για τη μεγάλη φυγή
Ταξίδι απρόσμενο;
Πού είμαι; Ποιος είμαι;
Γιατί είμαι εδώ;
Ζω σε άλλο σύμπαν
Έχω πεθάνει; Ζω;
Είδα το πρώτο φως της μέρας
Θα τα καταφέρω….Θα τα καταφέρω
Θα γυρίσω στην Ιθάκη μου
Φοβάμαι…
Αύριο πάλι το φως του ήλιου θα με ξυπνήσει
Φοβάμαι!
Αγαπημένη μου,
είσαι το πιο αξιαγάπητο πλάσμα στη γη
Δεν σου το χω πει
Ήμουν πολύ δειλός τότε.
Όταν νικήσω το “χτικιό”
Θα είμαι γενναίος… πολύ γενναίος…
Πόσα χρόνια πέρασαν;
Ανοίξτε τις πόρτες να φύγω.
Μπορώ να ζήσω πια με τον δικό μου αέρα…
Βαθιά εισπνοή… εκπνοή
Τι όμορφα που είναι όλα
καλημέρα!
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
