“Μια φορά κι έναν Δεκέμβρη” γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Ειρήνη Δασκιωτάκη

Μία φορά κι έναν καιρό και όχι μόνο, ήταν ένας πολλά υποσχόμενος πρίγκιπας του χωροχρόνου… ο Δεκέμβριος. Ήταν ντυμένος σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Άρχοντα Χειμώνα. Φορούσε ζεστά πορφυρά πανωφόρια, και βαθύ μπλε σκούφο και κασκόλ Οι μπότες του ήταν πράσινες με χρυσά κουμπιά. Περπατούσε στους μικρούς και μεγάλους δρόμους, αόρατος σχεδόν, χαρούμενος , σκορπώντας χρυσόσκονη και αστεράκια.

Όσοι είχαν περισσότερο χρόνο ή ήταν πιο ρομαντικοί, τον έβλεπαν, έπαιρναν δύναμη από το φωτεινό χαμόγελό του και συνέχιζαν αισιόδοξοι και δυνατοί τη μέρα τους. Ήταν και καταπληκτικός μάγος. Γέμιζε τις πλατείες και τα σπίτια με έλατα στολισμένα. Όλο το βράδυ τρεμόπαιζαν τα φωτάκια τους τα πλουμιστά. Οι βιτρίνες των καταστημάτων… παραμυθένιες. Τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι, μη νομίζετε, έστεκαν και χάζευαν την παραμυθένια τους ομορφιά… Τα σχολεία, όλων των ειδών, γέμιζαν από μουσική. Ήθελαν να προϋπαντήσουν την ωραιότερη γιορτή του Βασιλιά Χρόνου. Κατέβαιναν και οι δάσκαλοι στις αποθήκες του σχολείου με τα παιδιά που τρελαίνονταν για ψάξιμο κι ανέβαζαν με ορμή το άψυχο, πλαστικό δέντρο που σε λίγο σα ζωντανό έστεκε, γεμάτο μπάλες και γιρλάντες.

Ο Δεκέμβριος συνέχιζε να περιφέρεται και όσο πλησίαζε προς το τέλος της αποστολής του, γινόταν όλο και πιο γενναιόδωρος. Βούλιαζαν τα Σούπερ επιπόλαια, τα Καφέ πλημμύριζαν, μικροί και μεγάλοι βουτούσαν στα δώρα κι είχαν μια χαρά! Τα σπίτια μοσχομύριζαν! Γαργαλιστικές μυρωδιές, αλμυρές και γλυκές σου παίρνανε τη μύτη, ενώ καλανταδόροι σου τα ψέλνανε, άλλοι βιαστικοί παράφωνοι κι άλλοι με τέχνη περισσή και όλοι σε πείθανε ότι αξίζει να τους ανταμείψεις.

Με τους φίλους, από την Κυριώτισσα, γυρνοβολούσα κι εγώ μαζί τους τις φάτνες και το μεγάλο αστέρι , φωτεινά, μυστηριακά λάβαρα, λιλιπούτειοι πλανήτες που έπαιρναν τις ευχές και τις έστελναν στο σύμπαν.
” Των αγγέλων η χορεία Δόξα εν υψίστοις ψάλει…» Και να τα κεράσματα και τα μπιλιμπίτσια.

Αυτός ο Δεκέμβριος με τη μαγική του μπαγκέτα, ενορχήστρωνε τις ανθρώπινες κινήσεις. Έβγαζε τον κόσμο από το σπίτι και γέμιζαν τα πεζοδρόμια χαιρετούρες και οι δρόμοι αυτοκίνητα που σουλατσάριζαν ασκόπως πολλές φορές. Κράσαρε ο δρόμος, αλλά όλοι ήξεραν γιατί και σπάνια κάποιος θύμωνε. Η αγάπη, έστω και η δήθεν, σκόρπιζε στιγμιαίες ευτυχίες, ή παντοτινές, όταν έπιαναν τα μάγια.

Τα αδέσποτα έπιαναν κάποιες φιλίες με το αεικίνητο ανθρωπολόι και ήταν τόσο χαρούμενα που ξεχνούσαν τα βάσανά τους, τα καημένα…

Ψευδαισθήσεις του Δεκεμβρίου! Είχε τον τρόπο του ο ασημοσκονισμένος, ο αστροκουβαλητής. Αν τύχαινε και του πήγαιναν όλα καλά και η κλιματική αλλαγή έπεφτε σε ύπνο , στην 25η ημέρα του κύκλου του, έφερνε και το ακριβοθώρητο χιόνι …. Ε, τότε γινόταν μεγάλη ανατροπή. Έβγαιναν τα ξωτικά με τις κατακόκκινες μύτες και κρέμονταν από τα ψηλότερα κλαριά των δέντρων σαν τεράστια, ζωντανά παιχνιδιάρικα στολίδια και το χιόνι έπεφτε στο χιόνι και τα κλαδιά άσπριζαν ξανά, μέχρι να μετρήσεις ως το εκατό.

Κρύο! Παγωνιά….
Καημένα μου φτωχά πουλιά!
Κοιτάζουνε με ζήλεια των ερωτευμένων τα ατελείωτα φιλιά!

Ο Χριστός στη Φάτνη ανυποψίαστος, αθώος, βρεφούδι, «τυλιγμένος» από τις ζεστές ανάσες των ζώων που ένιωθαν την αγωνία της Παναγίας μάνας και έστεκαν ήσυχα και στοργικά…

Αυτός ο Δεκέμβρης, του μια φορά κι έναν καιρό, φέτος περπατά πληγωμένος, λαβωμένος.
Ο πρίγκιπας  του άρχοντα Χειμώνα, πέφτει… σηκώνεται!
Ποιος φταίει; Ποιοι;

Ψάξτε, βρείτε τους… Μην τους κρύβετε!
Ακούγεται ο πόνος κι ας είναι μακρινός κι ας είναι περίκλειστος…
Πέφτει… ξανασηκώνεται.
Έχασε τη χρυσόσκονη και τα αστρικά σχήματα.
Δεν τον πλησιάζει κανείς.
Ο φόβος της ζωής και του θανάτου τον τρομάζουν.
Άδικα ψάχνει μια φάτνη για να κουρνιάσει.

Είναι σημαδεμένος … Δεν τον πλησιάζει κανείς… Κι όμως κουβαλάει την ελπίδα και το αστέρι το φωτεινό, τον σουπερνόβα που εκρήγνυται και θα φωτίσει τις νύχτες μας μέχρι η μέρα να μεγαλώσει και το φως να νικήσει.

καλή εβδομάδα με υγεία

Ει. Δα.