Μικρή πολιτεία στην αγκαλιά της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγιού το Αιτωλικό, αποτελεί γοητευτικό προορισμό για τον επισκέπτη, που θα κατηφορίσει νοτιοδυτικά, ψάχνοντας για κάτι διαφορετικό.
Ίσως ο χαρακτηρισμός που δόθηκε στο Αιτωλικό, ¨Μικρή Βενετία” της Ελλάδας, να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα σήμερα, που τα μικρά νησάκια που ήταν παλιά μισοβυθισμένα στο νερό έγιναν ένα νησί με τις επιχωματώσεις, αλλά το ότι, όταν το περπατάς, έχεις την αίσθηση πως είσαι ένα με το στοιχείο του νερού που το περιβάλλει, σίγουρα αποτελεί μια ασυνήθιστη πραγματικότητα.
Ξεκινώντας από το γειτονικό Μεσολόγγι, σε απόσταση 10 χιλιομέτρων σε περιμένει η πέτρινη με τις καμάρες της γέφυρα του νησιού, μήκους 300 μέτρων, που χτίστηκε στα 1848 μαζί με μια άλλη αντίστοιχη, που σε οδηγεί στην άλλη απέναντι στεριά, στον Αστακό, με την οποία επικοινωνεί η κωμόπολη του Αιτωλικού.
Οι γέφυρες, πέρα από την πέτρα τους, που μαρτυρά την τέχνη των χτιστάδων, φαίνεται πως βουλιάζουν σιγά σιγά στο νερό φορτωμένες από τα χρόνια αλλά και το βάρος ανθρώπων και πραγμάτων που πέρασαν πάνω τους. Τότε κάρα φορτωμένα, τώρα φορτηγά. Παλιές φωτογραφίες δείχνουν πως κάτω από τις καμάρες τους περνούσαν άλλοτε οι ψαράδες με τις βάρκες τους, κάτι που σήμερα δεν είναι δυνατόν να συμβεί.
Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις προχωρώντας είναι ένα καράβι, γλυπτό, που σηματοδοτεί την παλιότερη ενασχόληση των κατοίκων του με τη ναυτιλία. Το Αιτωλικό, που έχει ιστορία χρονικά μεγαλύτερη από το Μεσολόγγι, διέθετε μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εμπορικό στόλο, που βέβαια δεν υπάρχει πια, παρά μόνο σαν ιστορική ανάμνηση.
Λίγο παρά πέρα, μέσα στο πάρκο, ένα παλιό σκαρί μοιάζει ξεβρασμένο στη στεριά σαν κιβωτός της μνήμης. Όλα αποπνέουν μια συνεχή ηρεμία και γλυκύτητα, λες και τα προβλήματα που βασανίζουν τη χώρα είναι πολύ μακριά από δω.
Μικρά καφενεδάκια, πλακόστρωτοι δρόμοι, λουλούδια που σκαρφαλώνουν στους τοίχους ή γλάστρες που αγκαλιάζουν τις αυλές των περισσότερων χαμηλών σπιτιών.
Οι εκκλησιές του πολλές, σε σχέση με την έκταση και τους κατοίκους του, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας. Η πίστη είναι γνωστό πως είναι δυσανάλογη προς το μέγεθος.
Σε μια απ’ αυτές, στο Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δικάστηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Εντυπωσιάζεσαι από τα φοινικόδεντρά της που ξεπερνούν στο ύψος ακόμη και και το ψηλό καμπαναριό της.
Το Μουσείο Χαρακτικής της Βάσως Κατράκη, χτισμένο σ’ έναν τεχνητό λοφίσκο, αποτελεί τον σημαντικότερο πόλο έλξης στον τομέα του πολιτισμού, καθώς στεγάζει πάνω από 400 έργα της, τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας. Μια επίσκεψη σ’ αυτό αποτελεί φόρο τιμής στη μεγάλη ελληνίδα χαράκτρια.
Εδώ, ανάμεσα στα πολλά, εντυπωσιακά και γνωστά της έργα, αποτύπωσε σε κάποια την παλιά ζωή στο Αιτωλικό, το μόχθο των φτωχών ψαράδων, τις φουντωμένες πράσινες ελιές του εύφορου από τις προσχώσεις τόπου, τα βαθυκόκκινα ηλιοβασιλέματα της λιμνοθάλασσας…
Αλλά δεν είναι μόνο η Κατράκη τέκνο του Αιτωλικού. Από δω κατάγεται και ο σημαντικός πεζογράφος Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος.
Για όσους θέλουν να κάνουν το γύρο του νησιού, και μπορούν να τον κάνουν περπατώντας, αυτή η βόλτα είναι μια ανάσα δίπλα στη θάλασσα, με θεριεμένους ευκάλυπτους και φοινικιές στις παραλίες του νησιού. Φωνές πουλιών να ακούγονται, καθώς πετούν ή κάθονται πάνω στα νερά, γιατί η λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού ήταν από παλιά, και ευτυχώς εξακολουθεί να είναι, ένας από τους πλουσιότερους υγροβιότοπους.
Η επίσκεψή μας στο Αιτωλικό δεν φιλοδοξεί με το συγκεκριμένο μικρό ρεπορτάζ να αποτελέσει τουριστικό οδηγό. Οι φωτογραφίες όμως που τραβήξαμε και τα λιγοστά μας λόγια πιστεύουμε πως αποτελούν ένα μικρό δείγμα των συναισθημάτων μας, μετά από την επίσκεψή μας στο νησάκι, το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτώβρη.
Φωτογραφίες: faretra.info
Για το Μουσείο Χαρακτικής της Βάσως Κατράκη μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
