“Ξεκινώντας αύριο τα σχολεία – Μια άλλη αρχή” γράφει η Γλυκερία Γκρέκου
Οι περισσότεροι ερχόμαστε από ένα σύντομο καλοκαίρι, λίγες ήταν οι μέρες της ξεκούρασης .Λίγες, μετρημένες οι στιγμές που ο νους μας έπαψε να σκέφτεται τα δύσκολα.
Πρώτη φορά, μα πρώτη φορά, θα ξεκινήσουν τα σχολεία με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο.Πρώτη φορά που, ως μαθήτρια και ως δασκάλα- όλη μου η ζωή δηλαδή- θα ξεκινήσω τη σχολική χρονιά τόσο παράδοξα, τόσο φοβικά τόσο υπεύθυνα.
Πρώτη φορά νιώθω πως δεν μπορώ να μαζέψω το μυαλό και την καρδιά μου:
Από έναν εστεμμένο ιό, που έχει στείλει χιλιάδες αδιάβαστους, μα και διαβασμένους, μακριά πολύ μακριά.
Από τους αμέτρητους συνανθρώπους μας, που έχουν γονατίσει οικονομικά.
Από τους αμέτρητους συνανθρώπους μας , που βιώνουν πρωτοφανή φόβο, για το τι πρόκειται να ξημερώσει.Προσπαθώ, να συμμαζέψω το μυαλό μα και την καρδιά μου:
Από τον ουρανό, τη θάλασσα και τη στεριά, εκεί στις άκριες της χώρας αυτής.
Από την αγωνία των κατοίκων που φυλάνε σύνορα, εγκαταλελειμμένοι από όλες τις ηγεσίες . Μόνοι κι έρμοι σε μια χώρα που έχει συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες- δυνάμεις, στο κέντρο του κορμού της.
Από τη Μόρια – έχει κολλήσει ο νους μου σε εικόνες καταστροφής- πρόσφυγες με την πλάτη στραμμένη στη φωτιά, ίδια η μοίρα του πρόσφυγα πάντα και παντού. Λέσβιοι που δεν αναγνωρίζουν το νησί τους, φοβούνται, αντιδρούν, θέλουν πίσω την καθημερινότητά τους.
Από την παγκόσμια κοινότητα, που αρκείται να αναπαράγει αυτές τις εικόνες, νίπτοντας τας χείρας της.
Κι έπειτα ο νους επιστρέφει ξεκουράζεται για λίγο και πετάγεται σαν ακρίδα, από το ένα στο άλλο και σταματημό δεν έχει.
Στο σχολείο, που αυτές τις μέρες μου θυμίζει επιτελείο στρατού με αντίπαλο τον εστεμμένο ιό, που τα κατάφερε και μας γέμισε φόβο.
Να παλεύουμε, φορώντας μια μάσκα, για αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, αυτονόητα.
Πόσο κοντινό, πόσο μακρινό το περσινό ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς!
Τώρα, όλα είναι αλλιώς. Κάθε μέρα, εκεί, μια ομάδα με τους συναδέρφους, που τρέχουν, καθαρίζουν, ετοιμάζουν το χώρο που θα υποδεχτούμε ξανά τους μαθητές μας.
Είναι συγκινητικός, δάκρυα μού φέρνει ο ζήλος τους
Με διάχυτη την αγωνία, για το τι μέλλει γενέσθαι, ετοιμάζουν γωνιές, με βιβλία, εικόνες, οδηγίες, χτυποκάρδια, για να καλωσορίσουν τα παιδιά μας.
Τα παιδιά, που κι αυτά θα θυμούνται για πάντα αυτό το ξεκίνημα στις 14 Σεπτεμβρίου του 2020.
Με τη μάσκα, παιδιά και δάσκαλοι, θα μπούμε στις τάξεις μας, θα ανασάνουμε βαθιά, θα κάνουμε προσπάθεια να γίνει όλο αυτό, όσο το δυνατόν ανώδυνο για την ψυχή.
Κι έπειτα, ο νους μου πετάει στα μουτράκια της πρώτης τάξης. Μπαίνοντας στην αίθουσα, που θα τα υποδεχτεί, βλέπω τη Διονυσία ιδρωμένη, αγχωμένη- αλλά με μια σπίθα στα μάτια της- να προσπαθεί να οργανώσει όσο γίνεται καλύτερα το χώρο,
ετοιμάζοντας την αίθουσα με ένα μεράκι αλλιώτικο.
Μου θυμίζει, προς στιγμή, τη μάνα που ετοιμάζει με χαρά, με φροντίδα, με τρυφεράδα, το πρώτο λίκνο του νεογέννητου μωρού!
Παίρνω λίγο από τη λαχτάρα της και σκέφτομαι πως δεν έχω περιθώρια για σκέψεις αρνητικές. Πρέπει αυτά τα ματάκια να μην τρομάξουν, με όλα αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν τη Δευτέρα, στο παρθενικό τους ταξίδι.
Τέλος, σκέφτομαι πως πρέπει να κόψουμε τη φόρα αυτού του ιού με την κορώνα, φορώντας τις μάσκες μας, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας έτσι, ώστε να βγούμε αλώβητοι στο σώμα και την ψυχή.
Εμείς, που μεγαλώσαμε πια και τα παιδιά , που η ζωή τούς καλεί στο δύσκολο, για φέτος, παιχνίδι- στοίχημα. Σε μια αλλιώτικη αρχή.
