Παρά τα όσα υποστηρίζουν διάφοροι προφεσόροι του διαδικτύου, οι οποίοι αποκτούν υπόσταση και από την απόφαση του… Λουί Nτε Φινές υπουργού να τους παρακολουθεί και να τους κυνηγήσει ανελέητα, ο κορωνοϊός υπάρχει και σκοτώνει. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει το Reuters μελετώντας δεδομένα των δύο τελευταίων βδομάδων, στον πλανήτη πεθαίνει λόγω του κορωνοϊού ένας άνθρωπος κάθε 15 δευτερόλεπτα ή 247 άνθρωποι κάθε ώρα ή 5.900 άνθρωποι κάθε 24 ώρες…
Ενδεχομένως, και σύμφωνα με παλαιότερα στατιστικά στοιχεία στην αρχή της πανδημίας, η συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων του κορωνοϊού να είναι άτομα τρίτης ηλικίας που ταυτόχρονα ήταν υπέρβαροι, είχαν διαβήτη ή αντιμετώπιζαν κάποιο επιπλέον «υποκείμενο νόσημα». Αυτό το στατιστικό εύρημα ωστόσο δεν αλλάζει την ουσία της υπόθεσης: ο κορωνοϊός σκοτώνει, έστω κι αν αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι ηλικιωμένοι με κάποιο επιπλέον νόσημα. Άλλωστε αυτή η στατιστική ομάδα (τρίτη ηλικία με κάποιο πρόβλημα υγείας) αποτελεί περί το ένα τρίτο του κοινωνικού συνόλου, κυρίως στις δυτικές κοινωνίες…
Όπως αποδείχτηκε από την επιλογή της καραντίνας στην πρώτη φάση της πανδημίας, το «κλείσιμο» της οικονομικής δραστηριότητας και ο περιορισμός των συνεπαγόμενων κοινωνικών επαφών υπήρξε το μόνο αποτελεσματικό μέτρο περιορισμού της διάδοσης του ιού. Με αυτό το μέτρο εξασφαλίστηκε η καλύτερη δυνατή προστασία για τις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες, όπως είπαμε, αποτελούν τουλάχιστον το ένα τρίτο των δυτικών κοινωνιών.
Είναι, απ’ όλα αυτά, προφανές το δίλημμα στο οποίο έχουν ήδη απαντήσει οι κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής: είναι προτιμότερο να εκτεθεί σε μεγαλύτερο κίνδυνο αυτή η πολυπληθής ομάδα παρά να τιναχτεί στον αέρα η οικονομία με ανυπολόγιστες συνέπειες στο σύνολο του πληθυσμού.
Αυτός ο «στυγνός» υπολογισμός και οι επιλογές που συνεπάγεται έχει γίνει παγκοσμίως και στη βάση αυτών των επιλογών θα πορευτεί η ανθρωπότητα μέχρι να βρεθεί το φάρμακο ή το εμβόλιο.
Μέχρι τότε, θα παρακολουθούμε την ατελέσφορη εκ των πραγμάτων προσπάθεια των κυβερνήσεων να κρατήσουν και την οικονομία ανοιχτή και να περιορίσουν την εξάπλωση της επιδημίας…
Αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί και προσαρμόζοντας τη ζωή του στις οδηγίες των ειδικών για την προστασία του και την προστασία των γύρω του, μπορεί ίσως να επικεντρώσει την προσοχή του και τις διεκδικήσεις του σε όσα μια κυβέρνηση μπορεί να πράξει ή να μην πράξει για αυτόν. Και στην προκειμένη περίπτωση το μίνιμουμ των απαιτήσεων είναι απλό και συνοψίζεται ως εξής: πρώτον, ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και, δεύτερον, η οικονομική ζημία της πανδημίας να επιμεριστεί δίκαια και να μη φορτωθεί στις πλάτες της μόνης πάντα ευάλωτης ομάδας, των εργαζομένων…
