“Ο καιρός των κερασιών” γράφει η Γλυκερία Γκρέκου
Για μένα οι μνήμες ξεκινούν όταν, μικρό παιδί, διάλεγα τα ζευγαρωμένα κεράσια και τα φορούσα στα αυτιά μου. Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη και φανταζόμουν πώς θα είμαι όταν μεγαλώσω και φορέσω σκουλαρίκια. Συγχρόνως, δύο πολύχρωμες μπαλίτσες, σαν κεράσια περασμένα σε λαστιχάκι, έπιαναν σφιχτά την αλογοουρά ή τα κοτσιδάκια μου.
Διαλέγαμε τα βύσσινα που έβαφαν τις γλώσσες μας, τα δαγκώναμε και βάφαμε τα χείλη μας. Το γλυκό κεράσι, δεν το πλησιάζαμε φανερά, ήταν το ”καλό” γλυκό, μιας και δεν υπήρχαν πολλές κερασιές στον τόπο μου. Σταγόνα δεν αφήναμε στο γυάλινο πιατάκι, σαν το καθαρίζαμε με τη γλώσσα μας. Σταγόνες γλυκές της βυσσινάδας, έτσι περνούσαν οι μέρες μας, μάθαμε να συλλαβίζουμε, κε-ρά- σι, πληθυντικός; κε- ρά- σια, κι αν αλλάξουμε τον τόνο; Κερασιά!
Κι όσο η μοναδική κερασιά της γειτονιάς μεγάλωνε, ψηλώναμε κι εμείς. Και στα χέρια μας κρατήσαμε κάτι βιβλία με βυσσινί εξώφυλλο.
«Οι κερασιές θ΄ανθίσουν και φέτος» του Λουντέμη, με οδήγησαν σε άλλους δρόμους, μαγικούς και έβαλαν κι αυτά τα θεμέλια της αγάπης μου για το βιβλίο.
Και ξεπατίκωσα και έγραψα με κόκκινο bic στο ημερολόγιό μου:
”Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος … και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα. Όπως το περασμένο, όπως το περσινό κι όπως το τωρινό καλοκαίρι κι όπως κάθε καλοκαίρι όσο θα υπάρχουν στον κόσμο καλοκαίρια και κερασιές. Και τα στόματα θα επιθυμούν τον έρωτα, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο κόκκινα στόματα”
Και από το γλυκόλογο στόμα της κυρίας Αλίκης, των γαλλικών, μάθαμε να προφέρουμε, όσο καλύτερα γινόταν: Les temps des cerise, ο καιρός των κερασιών.
Στον καιρό των κερασιών, μας γείωναν οι συμβουλές των μεγάλων « Θα πονέσει η κοιλιά σας, μην τρώτε πολλά κεράσια..» Και μετά, άρχισαν οι άλλες νουθεσίες : « Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι », έλεγε και λέει ο πατέρας μου, αλλά, εγώ ακόμα να το πιστέψω και να, μια καλαθούνα να κρατώ και να απογοητεύομαι και να μη με νοιάζει, κι ας έχει το καλάθι μετρημένα κεράσια.
«Χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο » τραγούδαγα κάθε φορά που κρατούσα στην αγκαλιά μου ένα μωρό.
Και σαν ένα μωρό έμοιαζε ο καιρός των κερασιών που σηματοδοτούσε την αρχή του καλοκαιριού, κάπου εκεί, τελείωναν οι εξετάσεις, περιμέναμε βαθμούς, το μυαλό πετούσε, ο έρωτας μας έστελνε ματιές – ελπίδες για το καλοκαίρι, στη φαντασία μας σχεδόν πάντα …
Ύστερα, μάθαμε για « το κερασάκι στην τούρτα», κάτι σαν τελευταία πινελιά, που ήταν ενίοτε όχι γλυκιά, ένα ξεμπέρδεμα, ένα ξετέλεμα. Τότε απογοητευτήκαμε, για να γοητεύσουμε αγοράσαμε κραγιόν στο χρώμα του κερασιού, προχτές, αγόρασα ένα κιλό με πέντε ευρώ!
Και σήμερα που σας γράφω, νιώθω, ακόμα πιο πολύ, πόσο σοφός είναι ο λαός μας:
« Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι…» λέει και σκέφτομαι κι εγώ να το κάνω σιγά σιγά, για να είναι ξεκούραστο το χέρι και να μην μας προδίδουν οι προσδοκίες μας.
