ΣΦΕΑ: 53 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ο αγώνας του λαού μας συνεχίζεται
Ανακοίνωση του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974, για την συμπλήρωση 53 χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967:
Για το λαό μας, η 21η Απριλίου 1967, είναι μέρα μνήμης της πρόσφατης ιστορίας της χώρας, που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας.
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, δεν έγινε τυχαία και δεν ήταν έργο μερικών «επίορκων αξιωματικών», όπως οι αναθεωρητές της ιστορίας υποστηρίζουν.
Γεννήθηκε στο ανελεύθερο, αυταρχικό και αντικομμουνιστικό κράτος που οικοδομήθηκε στη χώρα μας μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου.
Οι ρίζες του βρίσκονται στις αντιθέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στα τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας μας αλλά και στις επιδιώξεις του παλατιού για πιο καθοριστική παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα.
Οι ίδιοι οι πραξικοπηματίες ισχυρίζονταν πως με το πραξικόπημα, έβαλαν τέλος στην, κατ αυτούς, επικρατούσα φαυλοκρατία, στην ανικανότητα των πολιτικών και στον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Το πραξικόπημα επιβλήθηκε, για να ανακόψει το λαϊκό κίνημα, που απαιτούσε βαθύτερες αλλαγές και άμεσα μέτρα εκδημοκρατισμού.
Επιβλήθηκε για να δοθεί λύση στο Κυπριακό, προς όφελος των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ & του ΝΑΤΟ .
Επιβλήθηκε γιατί η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Μεσογείου.
Η επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία, που επιβλήθηκε την 21η Απριλίου του 1967, εδραιώθηκε στηριζόμενη στη ωμή βία, τις διώξεις, τις συλλήψεις, τις εκτοπίσεις και φυλακίσεις των πολιτικών αντιπάλων της.
Η δικτατορία δεν επιβλήθηκε αναίμακτα. Υπήρξαν θύματα. Τις πρώτες μέρες συνελήφθηκαν πάνω από 10.000 αγωνιστές. Στα τέλη Απρίλη του 1967, πάνω 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι μεταφέρθηκαν, χωρίς δίκη, με την κατηγορία πως ήταν κομμουνιστές, άρα επικίνδυνοι για το καθεστώς, στη Γυάρο, που άνοιξε ξανά μετά από πολλά χρόνια. Σε πάνω από 120 ανέρχονται οι νεκροί του αγώνα.
Η δικτατορία επέβαλε την απαγόρευση λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της νεολαίας, τη διάλυση των συνδικαλιστικών και μαζικών ενώσεων και φορέων, την απαγόρευση των συναθροίσεων και κινητοποιήσεων, τη λογοκρισία κ.α.
Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ανυποχώρητη αντίσταση του λαού και της νεολαίας, αντίσταση που εκφράστηκε ακόμα και στους κόλπους των ενόπλων δυνάμεων.
Σε αυτό συνέβαλε αποφασιστικά η σθεναρή στάση των συλληφθέντων των πρώτων ημερών που αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας καθώς και η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού κινήματος.
Συνέβαλε το κίνημα συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους που ξεδιπλώθηκε τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό.
Συνέβαλαν και ιστορικοί λόγοι, όπως οι παρακαταθήκες της εθνικής αντίστασης και του ΔΣΕ, οι νωπές μνήμες του λαού μας από τις πολύχρονες διώξεις των αντιστασιακών , κ.λ.π.
Στις 23 Ιούλη του 1974 η Χούντα κάτω από την πίεση του αντιδικτατορικού κινήματος, με κορυφαία στιγμή την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, κάτω από την διεθνή απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει και φυσικά κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, κατέρρευσε, παραδίνοντας την εξουσία στους αστούς πολιτικούς, μετά την γνωστή συμφωνία ανάμεσα στη Χούντα, τον αστικό πολιτικό κόσμο και τους Αμερικάνους.
Κάποιοι, ισχυρίζονταν πως οι αγώνες κατά της δικτατορίας έχουν δικαιωθεί και πως ζούμε σήμερα στην «καλλίτερη Δημοκρατία» που είχε ποτέ η Χώρα. Η οικονομική κρίση και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα της τελευταίας 10ετίας έδειξαν πόσο αβάσιμοι ήταν οι ισχυρισμοί αυτοί. Κάνουν πως ξεχνούν πως ο αντιδικτατορικός αγώνας, είχε και κοινωνικό περιεχόμενο που εκφράστηκε με το σύνθημα «ΨΩΜΙ –ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, που εκφράστηκε με το «ΕΞΩ οι ΗΠΑ – ΕΞΩ το ΝΑΤΟ».
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο λαός μας πέτυχε με την πάλη του κατακτήσεις σε θεσμικό και οικονομικό επίπεδο. Η αντίθεση όμως ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, παραμένει κυρίαρχη και στα χρόνια της ανάπτυξης, αλλά και στις συνθήκες γενικευμένης κρίσης.
Σήμερα, όπως και τότε, όταν αναφερόμαστε στα δημοκρατικά δικαιώματα, πρωταρχικά αναφερόμαστε:
√ Στο δικαίωμα του εργαζομένου για πλήρη και σταθερή δουλειά. Αντί αυτού, διαμορφώνεται ένας εργασιακός μεσαίωνας.
√ Στο δικαίωμα της κοινωνικής πρόνοιας, και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Βλέπουμε όμως τα επιδόματα, σε ευπαθείς ομάδες, να πετσοκόβονται ή και να καταργούνται και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη να γίνεται όλο και ακριβότερη για τους εργαζομένους.
√ Στο δικαίωμα των εργαζομένων για αξιοπρεπή γηρατειά. Βλέπουμε ο εργάσιμος βίος συνεχώς να επιμηκύνεται και οι συντάξεις συνεχώς να συρρικνώνονται.
√ Στο δικαίωμα στην παιδεία, για την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών στη μόρφωση των παιδιών των εργατικών οικογενειών. Βλέπουμε να ορθώνονται συνεχώς και νέοι φραγμοί.
√ Ο εργαζόμενος έχει το δικαίωμα να απεργεί και να διαδηλώνει. Όμως δέχεται ολομέτωπη επίθεση, με το επιχείρημα πως οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εντείνουν την οικονομική κρίση. Προσπαθούν, εφαρμόζοντας την τακτική του διαίρει και βασίλευε, να στρέψουν την μια ομάδα των εργαζομένων ενάντια στην άλλη.
Τα τελευταία χρόνια, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έχουν ενισχυθεί οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και έχει ενταθεί ο αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία.
–Καταδικάζουμε την προσπάθεια δημιουργίας κλειστών κέντρων κράτησης μεταναστών και προσφύγων, που ήρθαν στη χώρα μας, είτε λόγω της εξαθλίωσης, είτε λόγω των πολέμων που διεξάγονται στις χώρες τους.
–Καταδικάζουμε τις επιθέσεις των εθνικιστικών -ρατσιστικών ομάδων ενάντια στους μετανάστες, επιθέσεις που εντείνονται το τελευταίο διάστημα.
Η πανδημία που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα και η ανετοιμότητα του κράτους να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της, έχουν επιβάλλει περιοριστικά μέτρα στις ατομικές ελευθερίες (μετακινήσεις, συναθροίσεις). Δεν πρέπει όμως να επιτρέψουμε να επιβληθεί γενικό «σιωπητήριο». Απαιτείται εγρήγορση των εργαζομένων και της νεολαίας για την επόμενη μέρα που θα έρθει και που δεν προοιωνίζεται «ρόδινη».
Σ’ αυτές τις συνθήκες, δοκιμάζονται νέες εργασιακές σχέσεις για το επόμενο διάστημα, που να διασφαλίσουν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Σχεδιάζεται η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και αποκρατικοποιήσεων, σαν μέσο για την αντιμετώπιση της νέας κρίσης που δημιούργησε ο κορονοϊός. Είναι φανερό πως η επίθεση που θα δεχτούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία το επόμενο διάστημα, από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και την εργοδοσία, με την εφαρμογή εκτεταμένης περιοριστικής, αντιλαϊκής πολιτικής, θα είναι σκληρή και συντονισμένη.
Να μην υποκύψουμε στους νέους εκβιασμούς της πλουτοκρατίας, των κυβερνώντων, της Ευρωπαϊκής ένωσης, των μέσων ενημέρωσης.
Αναδεικνύεται, αντικειμενικά, η αναγκαιότητα για ένα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο και πολιτικοποιημένο κίνημα, ικανό να αναμετρηθεί με την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, να επιβάλλει λύσεις προς όφελος του λαού και της νεολαίας.
Μέσα στην περίοδο της πανδημίας με τον κορονοϊό, τα γεράκια του ΝΑΤΟ προσπαθούν να αξιοποιήσουν την κατάσταση για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών τους δράσεων. Αυτόν τον καιρό η Βάση της Σούδας εκσυγχρονίζεται και διευρύνεται. Αυτή η διαδικασία συνιστά έναν ακόμα και πολύ σοβαρό κίνδυνο για την πατρίδα μας.
53 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 ο λαός μας συνεχίζει να αγωνίζεται:
√ Για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις.
√ Ενάντια στη βία του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, αψηφώντας τους εκβιασμούς και τα κατασταλτικά μέτρα.
√ Για καλλίτερες συνθήκες διαβίωσης.
√ Κατά των νοσταλγών της δικτατορίας και του φασισμού, κατά της εγκληματικής- Ναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή».
Σ’ αυτούς τους αγώνες του λαού και της νεολαίας, εμείς οι φυλακισθέντες και εξορισθέντες αντιστασιακοί συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Από την μακρόχρονη πείρα μας γνωρίζουμε πως οι αγώνες δεν είναι μάταιοι, δεν είναι χαμένοι. Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δίνονται, κάτω από το φόβο, τον εφησυχασμό, την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό.
53 Χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ο αγώνας για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, ο αγώνας για χειραφέτηση των εργαζομένων, ο αγώνας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!
Για το Δ.Σ. του “ΣΦΕΑ 1967-1974”
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ
Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
