“Δεν αντέχω πια το διάβασμα, τις εξετάσεις, που δεν ξέρω πότε θα γίνουν. Δεν αντέχω άλλο τον εγκλεισμό” γράφει η Γλυκερία Γκρέκου
{Χρονικό, Μάρτης 2020} Δωμάτιο 10 – Της Κατερίνας
Βραδιάζει, κάποια πουλιά γυρνάνε να κουρνιάσουν στις φωλιές τους, η δύση χρωματίζει ένα κομμάτι ουρανού, που φαίνεται στο παράθυρό μου. Σαν το χρώμα των άγριων μούρων, όπως εκείνα που με τάιζε στο στόμα ο παππούς, τότε, μικρούλα, στο χωριό.
« Αχ, παππού, μόνος σου θα κάνεις Πάσχα φέτος »
Μασάω το στυλό μου, αφήνω τα βιβλία ανοιχτά. Σε λίγο πάλι θα σκύψω πάνω τους. Τεντώνομαι, η πλάτη μου πονάει, το χέρι μου με ενοχλεί, λύνω τα μαλλιά μου, τα τινάζω, έχω να τα λούσω τέσσερις μέρες, τα μαζεύω ξανά. Δε βαριέσαι, ποιος θα με δει;
Τριάντα πέντε ασκήσεις Φυσικής με περιμένουν. Αύριο το μεσημέρι πρέπει να τις στείλω στον καθηγητή μου.
Τη μέρα που ανακοινώθηκε πως κλείνουν τα σχολεία, το χάρηκα τρελά!
ΟΚ, η ύλη έχει βγει, αλλά οι επαναλήψεις είναι το σημαντικότερο! Και με το κλείσιμο θα είχα όλο το πρωινό δικό μου, για να βγάλω την ύλη του φροντιστηρίου.
« Τρεις μήνες υπομονή, κορίτσι μου, και πολύ λέω! Και μετά, όλο το καλοκαίρι θα είναι δικό σου!»
Αυτό έλεγε η μάνα μου, ο πατέρας μου, η γιαγιά και ο παππούς, οι καθηγητές μου. Αυτό έλεγα κι εγώ στον εαυτό μου. Και ονειρευόμουν, όλο ονειρευόμουν με μάτια ανοιχτά, με μάτια κλειστά.
Μέσα Ιούνη, διάβασμα τέλος! Αν όλα πήγαιναν καλά, σε λίγους μήνες θα ήμουν φοιτήτρια! Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης! Πρώτη επιλογή.
Με το που θα τελειώναμε τις εξετάσεις, θα έφτιαχνα βαλίτσα για τις πρώτες διακοπές με δική μου παρέα, χωρίς τους γονείς ! Πάρο θα πηγαίναμε, είχαμε φτιάξει σχέδιο σούπερ!
Και ο Στέλιος μαζί! Που ακόμα δεν ξέρω αν γουστάρει
Πέφτει σκοτάδι, δεν ανάβω το φως, ξαφνικά, χειροκροτήματα ακούγονται από τα μπαλκόνια. Είναι για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές.
Ακούω τους δικούς μου, που χειροκροτούν. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, πάνω στη σκηνή να λέω ποιήματα, πώς έψαχνα με το βλέμμα μου να τους δω!
Πότε πέρασαν τα χρόνια; Σαν χτες μου φαίνεται, που πάτησα το πόδι μου στο Λύκειο. Και πώς έφτασα ως εδώ; Τον Ιούνιο κλείνω τα δεκαοχτώ! Δεκαοχτώ;
« Δεκαοχτώ…» ψιθυρίζω και ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό.
Κάθομαι στο πάτωμα, μαζεύομαι, γίνομαι κουβάρι.
Θέλω να κλάψω, μα δεν μπορώ. Αλλά είναι σα να κλαίω, χωρίς δάκρυα. Πώς γίνεται να κλαίει η ψυχή χωρίς δάκρυα; Κοιτάζω απέναντι, τα πόστερ και οι φωτογραφίες σιγά σιγά γίνονται ένα με τον τοίχο. Μόνο το περίγραμμα διακρίνω.
Και τον Τζόνι Ντεπ! Αυτόν και χωρίς φως τον βλέπω!
« Κατερίνα, γιατί δεν ανάβεις το φως; » Ρωτάει η μάνα.
« Ξεκουράζομαι! Τι θέλεις τώρα!»
Τα έχουν παίξει και οι γονείς μου με όλα αυτά που συμβαίνουν. Το βλέπω στα μάτια τους, ίσα που κρατιούνται για να μη μαλώσουν. Το νιώθω πως το κάνουν για χάρη μου. Έχουμε αποσυντονιστεί όλοι. Υποψήφιοι, καθηγητές, γονείς! Κάνε πλάκα να μας τρέχουν Σεπτέμβρη για εξετάσεις! Δεν θα το αντέξω! Αλήθεια θα λαλήσω!
Δεν αντέχω πια το διάβασμα, τις εξετάσεις, που δεν ξέρω πότε θα γίνουν τελικά. Δεν αντέχω τον εγκλεισμό, μια φυλακή το σπίτι ώρες ώρες.
Δεν αντέχω τα τέσσερα κιλά που έβαλα από τον Σεπτέμβρη και δε λεν να φύγουν από πάνω μου.
Τη μύτη μου, όπως κι αν την κοιτάζω, profil, an face, χάλια, είναι χάλια! Τα δυο σπυράκια στο πηγούνι μου. Ο έρωτας που δεν έρχεται, η περιέργεια για το φιλί.
Σηκώνομαι, στο ημίφως φοράω τα ακουστικά, ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια, βάζω ένταση.
« Θέλετε δέντρα, ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε…» Τι ωραία που ήταν στη συναυλία του Θανάση και του Σωκράτη, το περασμένο καλοκαίρι!
Τότε ήταν που πρόσεξα πόσο όμορφος ήταν ο Στέλιος!
Όταν τελειώνει το τραγούδι, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.
Βγάζω τα ακουστικά, τινάζομαι και καταπιάνομαι με την άσκηση 1.
Η νύχτα είναι μπροστά μου.
