Σήμερα, 2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό, το κείμενο της Γλυκερίας Γκρέκου αποτυπώνει με ευαισθησία την ψυχολογία της μητέρας ενός παιδιού με αυτισμό, ειδικά τώρα, τις ημέρες του εγκλεισμού, αλλά και τη δύναμή της να αντιμετωπίσει την ιδιαιτερότητα μιας τέτοιας κατάστασης.
Το κείμενο της Γλυκερίας Γκρέκου, που δημοσιεύουμε, το αφιερώνουμε στο Σύλλογο της Βέροιας ΜΑμΑ και στον μεγάλο καθημερινό αγώνα που δίνει. far
{ Χρονικό, Μάρτης, 2020 } – Δωμάτιο 9 – Της Αλίκης
Όταν ανακοινώθηκε πως θα κλείσουν τα σχολεία για δυο βδομάδες, με έλουσε ένας κρύος ιδρώτας από την κορφή ως τα πόδια μου. Και συγχρόνως μια φλόγα λες και έκαψε το πρόσωπό μου. Καθόμουν στο σαλόνι του εργοθεραπευτή, με την τηλεόραση απέναντι. Ήταν το εβδομαδιαίο ραντεβού μας. Πόσα χρόνια τώρα; Κάτσε να θυμηθώ, στα τέσσερα πήραμε την επίσημη διάγνωση, πως ο μικρούλης μας ήταν στο φάσμα.
Στο άκουσμα παγώσαμε. Λίγα, ελάχιστα γνωρίζαμε για τον αυτισμό, ο δικός μας ήταν Άσπεργκερ, που σημαίνει υψηλής λειτουργικότητας αυτισμός.
Από εκεί και μετά ξεκίνησε ένα ατέλειωτο πηγαινέλα, σε ειδικούς και πάλι ειδικούς. Εγώ, πέρα από το πρώτο σοκ, έπεισα τον εαυτό μου, πως όλα είναι για όλους, όπως και τα δάκρυα που πότιζαν το μαξιλάρι μου, τα βράδια που ο μικρός δεν έλεγε να ηρεμήσει και ο πατέρας του προσπαθούσε να το διαχειριστεί.
Μα, όπως συμβαίνει συχνά, κουράστηκε και μια μέρα μού ανακοίνωσε πως θέλει να χωρίσουμε. Ναι, θα ήταν εκεί να μας στηρίζει, οικονομικά κυρίως, αλλά θα ζούσε σε άλλο σπίτι. Πράγμα που έγινε. Έπαιρνε τον μικρό κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο.
Μετά από ένα χρόνο, με τη βοήθεια των ειδικών, καταλήξαμε πως αυτή η αλλαγή τον αναστάτωνε και συμφωνήσαμε να τον βλέπει στο σπίτι.
Πράγματι έρχεται σαν φίλος πιο πολύ, παρά σαν πατέρας. Έκανε άλλη οικογένεια, δεν του μένει και πολύς χρόνος , λέει.
Έλεγα λοιπόν πως, σαν άκουσα για το κλείσιμο των σχολείων, πάγωσα.
Πού θα άφηνα το παιδί μου ως τις τρεις που σχολούσα από την τράπεζα;
Επιστράτευσα τους γονείς μου, ήρθαν πρόθυμοι από την Καβάλα, τους έβαλα στην κρεβατοκάμαρα, εγώ θα κοιμόμουν στο δωμάτιο του παιδιού, υπήρχε κι ένας καναπές για να ξαπλώνω τις δύσκολες μέρες και νύχτες, που εκείνο ζούσε σε υπερένταση, με αυτιστικές κρίσεις και δυνατά ξεσπάσματα. Είμαστε δεκαεννιά, μέρες έγκλειστοι, σε ένα διαμέρισμα 80 τ.μ.
Υπάρχουν στιγμές, που είναι τόσο υπερκινητικός και αναστατωμένος και δεν δέχεται κανέναν κοντά του.
Η μάνα μου με εκνευρίζει γιατί ό,τι υπάρχει σε γλυκό με σοκολάτα το έχει φτιάξει. « Τι θέλει το αγόρι μου, ό,τι θέλει το γιαβρί μου!» την ακούω καθώς προσπαθεί να τον κρατήσει στο τραπέζι και να του βάζει με το ζόρι το κουτάλι στο χέρι. Εκείνος τότε εκνευρίζεται, ξεσπάει με φωνές και αυτοτραυματισμούς, ο πατέρας μου ανεβάζει την ένταση της τηλεόρασης:
« Σωπάτε, να ακούσουμε τον Τσιόδρα!» ακούγεται από το σαλόνι.
Εγώ, θέλω να πάρω τα όρη και τα βουνά μαζί με το παιδί, ή να κατεβούμε στην παραλία, αλλά ο καιρός είναι βροχερός, μια μέρα που τον πήρα για μια κοντινή βόλτα, όταν πλησιάσαμε την είσοδο, στην επιστροφή, τον έπιασε κρίση. Δεν ήθελε ούτε μέσα, μήτε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.
Αφού βραχήκαμε, κάποια στιγμή μπήκαμε στο σπίτι.
Όταν πήγα να του βγάλω τα βρεγμένα ρούχα, άρχισε να χτυπιέται.
« Ε, ε! Ησυχία, αγόρι μου, άσε να ακούσουμε τον Τσιόδρα!» Το ίδιο βιολί ο πατέρας.
Θέλω να τους πω να φύγουν, να με αφήσουν μόνη, αλλά η δουλειά δεν μου το επιτρέπει. Ώρες ώρες θέλω να μείνω εντελώς μόνη, αλλά δεν μπορώ. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η Κατερίνα.
« Ρε, συ, Αλίκη, πώς θα τη βγάλουμε, έχω λαλήσει τόσες μέρες φυλακή! Πάει η άνοιξη, λες να τραβήξει πολύ αυτή η καραντίνα; Αχ, δεν αντέχω, τι είναι αυτό πού ζούμε , Θεέ μου!»
Κλείνω το τηλέφωνο χωρίς να απαντήσω.
Άντε, που δεν αντέχετε! Τι ξέρετε εσείς από αντοχή;
