Γιάννης Ναζλίδης “Ανήλικη Αρχιτεκτονική” – Ένας κήπος αθωότητας φτιαγμένος από στίχους και χρώματα
Πόσο μπορεί η ζωγραφική να σε ξαναγυρίσει στα παιδικά σου χρόνια; Πόσο μπορεί η ποίηση να προβάλει μπροστά σου αγνή και αυθόρμητη, χωρίς να διεκδικεί την καταξίωσή της από τους ειδικούς, αλλά επιζητώντας μόνο τη δική σου ψυχική ευφορία;
Όταν πρόκειται για τη ζωγραφική και την ποίηση του Γιάννη Ναζλίδη, φαίνεται πως όλα αυτά είναι απλά, όπως απλός και ανεπιτήδευτος είναι εκείνος.
Ο Ναζλίδης ποτέ δεν διεκδίκησε τον τίτλο του ζωγράφου, ούτε τον τίτλο του ποιητή. Ο δικός του κόσμος είναι ο παιδικός κήπος της αθωότητας, που μόνο οι έχοντες την ικανότητα να ξαναγίνουν παιδιά κρατούν το κλειδί του. Και φαίνεται πως έχουμε μείνει ευτυχώς αρκετοί…
Αφορμή για να γραφούν τα παραπάνω στάθηκε η κυκλοφορία ενός λευκώματος του Γιάννη Ναζλίδη με τον τίτλο «Ανήλικη Αρχιτεκτονική».
Στις σελίδες του οι στίχοι συναγωνίζονται τα χρώματα σε μια μάχη, όπου νικητές βγαίνουν η χαρά και η συγκίνηση, κάνοντάς σε να χαμογελάς αλλά και να δακρύζεις. Αυτό όμως δεν είναι η Τέχνη; Δεν είναι το εκκολαπτήριο των αισθημάτων; Κι αν σ’ αυτήν τη μαγική διαδικασία συμμετέχει και ο νους, τότε δεν έχει πετύχει το στόχο της μ’ αυτήν την ιδανική σύζευξη; Γιατί η «Ανήλικη Αρχιτεκτονική» κινητοποιεί και τα δύο και τη λογική και το συναίσθημα.
Σ’ έναν κόσμο, όπου η Τεχνολογία ισοπέδωσε στην αυτοκρατορία της τον Άνθρωπο, μετατρέποντάς τον σε άβουλο υπήκοο, η Αρχιτεκτονική με τα θαυμαστά της επιτεύγματα καλύπτει τις πιο απίθανες ανάγκες του, έπαψε όμως να υπηρετεί τον πρωταρχικό σκοπό της, την ενσωμάτωσή της στη ζωή του, προκαλώντας συναισθήματα οικειότητας και γαλήνης. Τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα προκαλούν μαζί με τον θαυμασμό και τον τρόμο, τον ίδιο τρόμο που προκαλεί η εποχή, εποχή που καταδικάζει τους «περιττούς» συναισθηματισμούς.
Αυτόν τον κόσμο φωτίζει ο Γιάννης Ναζλίδης με το λεύκωμά του. Τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ήθελε να ζει και να ζούμε, έναν κόσμο που ίσως ξέρει πως δεν θα τον ξαναβρούμε, όμως ό ίδιος, μέσα από λόγια και χρώματα, δεν παύει να τον διεκδικεί.
Η «Αρχιτεκτονική» του – στίχοι και χρώματα – είναι γεμάτη από πουλιά, δέντρα, ήλιους και φεγγάρια, από νότες που χτίζουν σπίτια και σφυρίζουν ανέμελα στον αέρα, είναι η Αρχιτεκτονική των αισθημάτων και όχι των αριθμών.
Αρχιτεκτονική δίχως φεγγάρι,
δίχως άστρα, δίχως πνευματικό χρυσάφι,
δίχως παραμυθία, δεν είναι αρχιτεκτονική,
είναι μονάχα ένα πέρασμα από το ΤΙΠΟΤΑ,
στην παρέλαση της παλιγγενεσίας του μηδενός.
Με το μπλε στην απόχρωση του ultra marine να χτυπιέται με πάθος με το εκρηκτικό κίτρινο, και το βαθύ κόκκινο να υπογραμμίζει αντιθέσεις ή χρωματικές διαβαθμίσεις σε αρμονική πολυφωνία, οι πεταλούδες των ονείρων του αλλά και οι ανθρώπινες φιγούρες του φτιάχνουν ένα κόσμο μαγικό, που ξέρεις πως κι εσύ τον έχεις μέσα σου, όμως δεν μπορείς να του δώσεις φωνή. Ο Ναζλίδης όμως μπορεί. Γιατί δηλώνει:
Ένας που ζητιάνευε νοήματα ήμουν
που πονούσε κάθε φορά που λέγανε
πως καιρό έχουν να εμφανιστούν τα σμήνη των πουλιών
που υμνούν την ομορφιά του Κόσμου.
Άλλοτε οργισμένος αναρωτιέται για την Αρχιτεκτονική:
Πότε θα πάψουν τα καλλιστεία των υλικών,
οι επιδείξεις ευλυγισίας,
τα τεχνικά θαύματα,
η κτισμένη υπεροψία,
η μαθηματική πρωτοκαθεδρία,
πότε θα ζητήσει χρησμό απ’ τα ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΜΑΝΤΕΙΑ;
Κι άλλοτε σίγουρος για την ορθότητα σκέψεων και αισθημάτων δηλώνει για τη δική του Αρχιτεκτονική, την «Ανήλικη»:
Ανήλικη Αρχιτεκτονική είναι μια χώρα που δέχεται
τους πρόσφυγες του ρεαλισμού.
Ανήλικη Αρχιτεκτονική είναι η εύκρατος ζώνη των Ονείρων.
Ανήλικη Αρχιτεκτονική είναι το γιορταστικό σαλόνι
όπου χορεύει η φαντασία.
Ανήλικη Αρχιτεκτονική είναι η δήλωση του Picasso
πως τα σχέδια των παιδικών χρόνων είναι ό,τι ομορφότερο
και γνησιότερο στην Ιστορία της Τέχνης.
Και, πέρα απ’ όσα εμείς είπαμε με την πρωτογενή συγκίνηση που προκάλεσε η αίσθηση του λευκώματος στα χέρια μας, με τον ίδιο ενθουσιασμό μίλησαν για την ονειρική αυτή αρχιτεκτονική και τον αρχιτέκτονά της πλήθος πνευματικών ανθρώπων στις σελίδες του.
Η «Ανήλικη Αρχιτεκτονική» του Ναζλίδη ως λεύκωμα είναι συνάμα προάγγελος της ατομικής του έκθεσης ζωγραφικής στην Αθήνα, στον Ιανό, από τις 17 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 7 Μαρτίου του 2020, με την «προστασία», όπως λέει χαρακτηριστικά, των «Εφήβων Αγγέλων» του γιατρού- ζωγράφου παπά Σταμάτη Σκλήρη. Άλλωστε ένας τέτοιος κήπος της αθωότητας πώς δεν θα είχε και τους αγγέλους του, που, πρέπει να σημειώσουμε, πως έχουν τη θέση τους και στο συγκεκριμένο λεύκωμα.
Το λεύκωμα διατίθεται στα βιβλιοπωλεία του Ιανού σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και στο βιβλιοπωλείο Ηλιοτρόπιο της Βέροιας.
Σημείωση Φαρέτρας: Παλιότερη συνέντευξη του Γιάννη Ναζλίδη στη Δήμητρα Σμυρνή μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
