“Η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε”*
Η παραπάνω φράση αποτυπώνει το βάθος και την πραγματική αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η λαϊκή πλειοψηφία.
Είμαστε στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της ρομποτικής, της ψηφιοποίησης.
Αυτές οι εξελίξεις μαρτυρούν μία αδιάψευστη αλήθεια: Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής για εκατομμύρια εργαζόμενους στην χώρα μας και σε όλον τον κόσμο.
Τα αποτελέσματα όμως είναι ακριβώς τα αντίθετα. Το ρολόι αντί να πηγαίνει προς τα μπρος, γυρνάει πίσω…
Το χάσμα ανάμεσα στο πως μπορεί να ζει σήμερα ένας εργαζόμενος και στο πως τελικά ζει, όλο και μεγαλώνει ακόμα και αν η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης.
Τα σύννεφα μίας νέας κρίσης πυκνώνουν πάνω από τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Συμμαχίες, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ακλόνητες υφίστανται ανακατατάξεις. Εμπορικοί πόλεμοι και γεωπολιτικές συγκρούσεις τεραστίων διαστάσεων ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτεταμένες περιβαλλοντικές καταστροφές θέτουν σε κίνδυνο τους λαούς.
Τα ιστορικής σημασίας γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά μας είναι αποτέλεσμα αυτής της αντίφασης. Την ίδια στιγμή που παράγεται τεράστιος πλούτος, η καπιταλιστική οικονομία χαρακτηρίζεται από αναρχία και ανταγωνισμούς για το ποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα ιδιοποιηθούν αυτόν τον πλούτο…
Μικρογραφία αυτών είναι όσα ζούμε και στην Ελλάδα. Σήμερα θα μπορούσε ο εργαζόμενος άνθρωπος να δουλεύει λιγότερες ώρες την μέρα, να απολαμβάνει πολύ καλύτερο επίπεδο δικαιωμάτων στη δουλειά και συνολικά στην ζωή του (ασφάλιση, υγεία, παιδεία, πολιτισμός, αναψυχή κ.ά), να έχει εξαλειφτεί η ανεργία, αλλά αντί γι’ αυτό έχουμε καθήλωση μισθών, διαρκή συμπίεση των δικαιωμάτων προς τα κάτω, αύξηση των ηλικιών συνταξιοδότησης. Παράλληλα μία χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι απολαμβάνουν όλο και περισσότερο κρατικό χρήμα, προνόμια και φοροαπαλλαγές, καθορίζουν με βάση τα κέρδη τους τι θα παραχθεί, αν θα παραχθεί, πού και με τι όρους.
Η άλλη όψη αυτών των αδικιών της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η εμπλοκή της χώρας σε σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ. Αντί ο λαός μας να ζει με πραγματική ασφάλεια και σταθερή ειρήνη, με συνεργασία με όλους τους λαούς και με ικανοποίηση των αναγκών του, ζει υπό τη διαρκή απειλή, όπως αυτή αποτυπώνεται στο σημερινό επικίνδυνο ψευτοδίλημμα “υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα και συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ή πολεμική σύγκρουση”. Κάθε πλευρά αυτού του διλήμματος εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το λαό μας, τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ειρήνη. Αφενός γιατί μπορεί μία πολεμική εμπλοκή να λειτουργήσει ως καταλύτης για να προχωρήσουν τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, τα οποία είναι και εκφρασμένος πόθος των ΗΠΑ. Αφετέρου τα σχέδια συνεκμετάλλευσης φέρουν το σπέρμα μίας επόμενης σύγκρουσης, αφού δεν μιλάμε για συνεργασία λαών, αλλά επιχειρηματικών κολοσσών και ισχυρών κρατών, μέσα σε συνθήκες αυξανόμενων ανταγωνισμών διεθνώς. Ο λαός μας εδώ και χρόνια, από όλες τις κυβερνήσεις, έχει υποστεί μία πλύση εγκεφάλου. Τι του λέγανε όλοι; “Όσο η Ελλάδα είναι το καλό παιδί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ τόσο εξασφαλίζει τα σύνορα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα”. Αυτό το δόγμα χρεοκοπεί. Το δείχνουν οι εξελίξεις μετά την υπογραφή της συμφωνίας της απαράδεκτης κυβέρνησης της Τουρκίας με την λεγόμενη κυβέρνηση της Λιβύης.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε στρατιωτικό ορμητήριο των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, προετοιμάζεται ακόμα και για αποθήκευση αμερικάνικων πυρηνικών όπλων, καθιστώντας “στόχο” τον ελληνικό λαό. Ο σημερινός υπουργός άμυνας έφτασε να δηλώνει προκλητικά πως θα ξαναματώσουμε δίπλα στους Αμερικάνους σε μελλοντικούς πολέμους (!!!). Ο ελληνικός λαός πληρώνει το ΝΑΤΟ με 4 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Σε αυτό τον στίβο αμερικανοπληξίας τρέχουν όλα τα άλλα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα έφτασε μέχρι και να διεκδικεί την πατρότητα του πιο σφιχτού εναγκαλισμού με τις ΗΠΑ!
Τελικά; Το ΝΑΤΟ νίπτει τας χείρας του, όταν δεν υποθάλπει το πρόβλημα. Η ΕΕ αρκείται σε ευχολόγια ψελλίζοντας κάποια αυτονόητα. Κάπως έτσι τροφοδοτείται η τουρκική επιθετικότητα. Ο υπαρκτός ενεργειακός πλούτος στην ευρύτερη γειτονιά μας (Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος) αντί για ευχή μετατρέπεται σε “κατάρα” για τους λαούς. Εδώ διασταυρώνονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά, μονοπωλιακά συμφέροντα για το ποιος θα εκμεταλλευτεί αυτές τις πηγές. Σε αυτήν την κόντρα παίρνει μέρος η αστική τάξη της χώρας μας, η αστική τάξη της Τουρκίας και ασφαλώς οι ΗΠΑ, αλλά και η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία, η Ιταλία κ.ά ο σχεδιασμός των οποίων στοχεύει στον περιορισμό της “επιρροής” της Ρωσίας και της Κίνας. Απόλυτο κριτήριο για αυτά τα συμφέροντα είναι ασφαλώς τα κέρδη και όχι οι ανάγκες των λαών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Βρίσκονται πίσω από τον όλεθρο και την προσφυγιά που θερίζουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής.
Τα παραπάνω είναι ορισμένα από όσα καθημερινά ζει ο ελληνικός λαός. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, σε κάθε πλευρά της ζωής του, “σκαλώνει” στο ίδιο εμπόδιο. Στον …“μάγο” που αναφέραμε στην εισαγωγή. Δηλαδή στο γερασμένο και διεφθαρμένο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός.
Στις σύγχρονες προκλήσεις απαιτούνται σύγχρονες λύσεις. Οι καινοτόμες παραγωγικές δυνατότητες απαιτούν και καινοτόμες σχέσεις παραγωγής.
Όσο κι αν η σκιά του “ΤΙΝΑ” (there is no alternative) πέφτει βαριά πάνω από κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση διέσυρε αγωνιστικές αξίες, ενισχύοντας τη συντηρητικοποίηση, όσο και αν η κυβέρνηση βαφτίζει “κανονικότητα” τη βάρβαρη πολιτική της, η μεγάλη αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί: Κοινωνία χωρίς φτώχεια, πολέμους, κρίσεις μπορεί να ανατείλει. Είναι ο Σοσιαλισμός, η κοινωνία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, όσο κι αν η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του, σε κάποιες χώρες τον 20ο αιώνα, δεν έγινε κατορθωτό να ολοκληρωθεί, ηττημένη από λάθη, αστοχίες κι ελλείψεις, μέσα σε έναν αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Πλέον σήμερα, στον 21ο αιώνα η μελετημένη πείρα, μαζί με την ίδια την αντικειμενική εξέλιξη των κοινωνιών, μπορούν να μας οδηγήσουν στη νέα κοινωνία, αν το βάλουμε στόχο οι λαοί, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική μας δύναμη.
Μόνο έτσι μπορεί το έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας να αξιοποιηθεί στο έπακρο, με κριτήριο την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας. Μόνο έτσι μπορούν οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας να αξιοποιηθούν με στόχο την κάλυψη των συνδυασμένων αναγκών του λαού και της κοινωνίας. Μόνο έτσι ο λαός μπορεί να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, έχοντας την εξουσία στα δικά του χέρια, εξασφαλίζοντας πραγματική δημοκρατία και μετατρέποντας σε πρωταγωνιστές της κοινωνικής ζωής αυτούς που σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο: Την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας.
Ο “μάγος” προκαλεί όλο και μεγαλύτερες αντιθέσεις, όλο και πιο άλυτες αντιφάσεις, αλλά δεν θα αποσυρθεί μόνος του. Αγριεύει όλο και περισσότερο για να επιβάλει τα θέλω του.
Όσο οι εργατικοί αγώνες δημιουργούν και διευρύνουν ρωγμές στο σύστημα, σπάζοντας τον συμβιβασμό, την μοιρολατρία, τόσο ο “μάγος” θα απομυθοποιείται ως αυτό που είναι: Ένας δύσκολος, αλλά όχι ανίκητος αντίπαλος.
Υποδεχόμαστε με αισιοδοξία το 2020, όσο ζοφερό και αν φαίνεται πως θα είναι. Στις σύγχρονες προκλήσεις, απαντήσεις μπορεί να δώσει η καθημερινή δράση, οι εκτιμήσεις και η πρόταση εξουσίας που καταθέτει το ΚΚΕ στον λαό, ώστε αυτή να γίνει υπόθεση της πάλης και του αγώνα του.
*η φράση προέρχεται από το “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος” που γράφτηκε το 1848 από τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς
