Γύρω μας πάμπλουτη η Ελλάδα αναστενάζει. Διότι η χώρα μας είναι πλούσια. Και δεν λέω για τον πλούτο της ψεύδους ευμάρειας, όταν η πατρίδα μας ήταν η εικοστή πέμπτη πιο πλούσια χώρα του κόσμου με τα ψέματα, λέω για τον πραγματικό μας πλούτο.
Η Ελλάδα είναι πλούσια σε ανθρώπους, σε πολιτισμό, σε ιστορία, σε ορυκτά, σε δυνατότητες για χρυσοφόρα πρωτογενή παραγωγή, για επαναβιομηχάνιση, για συμμετοχή στην τεχνολογική πρόοδο και για πολλά άλλα που υπερβαίνουν την παροχή υπηρεσιών και τον τουρισμό (που άλλωστε στραβά αρμενίζει).
Κι όμως γίναμε προτεκτοράτο. Ακριβώς επειδή η χώρα είναι πάμπλουτη και αυτός ο πλούτος έπρεπε να περάσει στα χέρια των αρπακτικών της Ξενοκρατίας και των εγχώριων παρασίτων.
Και όχι μόνον γίναμε προτεκτοράτο, αλλά σκεφτόμαστε και νοιώθουμε όπως οι υπήκοοι μιας από καιρό υποταγμένης στη νέο-αποικιοκρατία χώρας. Περνώντας ο καιρός (ήδη μια δεκαετία) έχουμε παραδεχθεί ότι γίναμε μια χώρα φθηνής εργασίας, υποθηκευμένη και επί ξύλου κρεμάμενη εις ό,τι αφορά την εθνική της ακεραιότητα. Μια χώρα υποτελής (φόρου υποτελής ως προς το χρέος) και εξαρτημένη από τις διαθέσεις των ΗΠΑ, την επιθετικότητα της Τουρκίας και την τύχη.
Συνηθίσαμε να έχουμε πολιτικούς που αντιστοιχούν στο προτεκτοράτο, συνηθίσαμε να μας απασχολούν τα καραγκιοζιλίκια τους και, κυρίως, πάψαμε να αναζητάμε εναλλακτικές λύσεις. Κυριαρχεί μια κόπωση, μια παραίτηση, μια παράδοση στο δεν γίνεται αλλιώς.
Στη χώρα δεν γίνεται καμία ουσιαστική συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα αλλά και τις πλούσιες δυνατότητές μας. Ο όποιος προβληματισμός για τέτοια ζητήματα περιορίζεται σε κάποιους στενούς ακαδημαϊκούς κύκλους, κάποιους λίγους δημοσιογράφους και ορισμένους, επίσης ευάριθμους, πολιτικούς (που ρισκάρουν έτσι τον εξοστρακισμό ή την περιθωριοποίηση).
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα είναι πιο ομογενοποιημένο και υποταγμένο παρά ποτέ, με τον λαό – μεγάλο μέρος του – να βλέπει σαν υπνωτισμένος ένα απόκοσμο θέαμα ζόφου και συνάμα γελοιότητας. Η απόσταση ώς την παραδοχή της ήττας είναι πλέον μικρή. Και μπορεί να διανυθεί με τη δύναμη της αδράνειας «ανεπαίσθητως».
Η Ένωση πιθανόν να καταρρέει, η Ευρωζώνη πιθανόν να μετράει μήνες, κι εδώ η συζήτηση για κάθε εναλλακτική έχει τεθεί εκτός νόμου από καιρό, ενώ η ανάγκη για τη σύνθεση μιας εθνικής στρατηγικής είναι αδιανόητη – μάλιστα σε συνθήκες προτεκτοράτου θα καταντούσε κι αυτή της πλάκας. Η πραγματικότητά μας είναι υπονομευμένη από χέρι.
Η προσπάθεια ανασυγκρότησης δυνάμεων εκτός του κυρίαρχου συστήματος, φιλολαϊκών δυνάμεων, δεν φαίνεται – τουλάχιστον για την ώρα – να μπορεί να υπερβεί την καθομιλουμένη στο προτεκτοράτο. Μια καθομιλουμένη για αριθμούς που δεν βγαίνουν, για έναν τρόπο ζωής όλο και πιο μίζερο. Τα νεοφιλελεύθερα που κάποτε ήταν σανσκριτικά για τον λαό, τώρα έχουν γίνει η γλώσσα που μιλάει ο ίδιος εναντίον του. Κι έτσι είναι πιο δύσκολο από κάθε άλλη φορά να εστιάσουμε στα αίτια και τα αιτιατά, ενώ είναι πιο εύκολο από κάθε άλλη φορά να μιλάμε τη γλώσσα των τυράννων μας, και όταν μπουρδολογούν, και όταν μας δολοφονούν.
Τι θα λέγατε να συζητήσουμε στη συνέχεια αν υπάρχει καβάτζα στο υπερπλεόνασμα για χάντρες και καθρεφτάκια;
