Δεύτερη ταινία του ψυχαγωγικού αφιερώματος «Μειδιάματα»,το «Γιο γιο» (Yoyo, ασπρόμαυρο, Γαλλία 1965,, διάρκεια 92´) του Πιέρ Ετέξ την Δευτέρα 20 Μαίου στις 21:00 από την κινηματογραφική λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ.
Σε σενάριο Πιέρ Ετέξ και του διακεκριμένου Ζάν –Κλόντ Καριέρ ,παίζουν οι Πιέρ Ετέξ, Κλοντίν Οζέρ.
Η ταινία κέρδισε δύο βραβεία στο φεστιβάλ Καννών του καλύτερου φίλμ για τους νέους και την καθολική εκκλησία.
Είναι η ιστορία ενός δισεκατομμυριούχου που ζεί σ΄ ένα υπέροχο κάστρο, αλλά δεν είναι ευτυχισμένος γιατί είναι ερωτευμένος με μια όμορφη καλλιτέχνιδα του τσίρκου.Μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου ,στο κράχ του ´20,πτωχεύει και ακολουθεί το…τσίρκο.
Μια καταπληκτική,στιλιζαρισμένη, ντελικάτη και ανάλαφρη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον ήχο ,που παραπέμπει στη «βουβή» περίοδο του σινεμά.
Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου, στη συζήτηση που θα ακολουθήσει με το τέλος της, το θέμα θα είναι: Το στιλιζαρισμένο σύμπαν του Πιέρ Ετέξ ,ενώ στο κοινό θα διανεμηθεί η ακόλουθη έντυπη ανάλυση του Μανώλη Κρανάκη.
«O Γιο Γιο είναι δισεκατομμυριούχος o οποίος, αν και έχει όλα όσα κάποιος μπορεί να φανταστεί και ζει σε ένα υπέροχο τεράστιο κάστρο, δεν είναι ευτυχισμένος, γιατί είναι ερωτευμένος με μια όμορφη καλλιτέχνιδα του τσίρκου. Η κατάρρευση στο χρηματιστήριο στη δεκαετία του 1920 έχει αποτέλεσμα την πτώχευσή του και έτσι είναι πια ελεύθερος να ακολουθήσει το τσίρκο.
Δεν είναι τυχαίο πως για 45 περίπου λεπτά το «Γιο Γιο» δεν διαθέτει καθόλου πρόζα. Κι, όμως, αν πρωταγωνιστεί κάτι περισσότερο από οτιδήποτε σε όλη αυτή τη διάρκεια είναι ο ήχος. Ο ήχος μιας πόρτας που ανοιγοκλείνει, μιας καρέκλας που μετακινείται, ενός ψαριού που ανοιγοκλείνει το στόμα του, μιας ορχήστρας που ακούγεται να παίζει σε λάθος στροφές…
Χτίζοντας το σύμπαν του με την ίδια ακριβώς λογική που ο Ζακ Τατί συγχρόνισε τους θορύβους του περιβάλλοντος χώρου με τον παραλογισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο Ετέξ δεν φοβάται να συγκριθεί με τον μέντορα του. Αντίθετα, τον «αντιγράφει», με φανερή διάθεση ευγνωμοσύνης για την απελευθέρωση των εκφραστικών μέσων του κινηματογράφου. Χωρίς τον Τατί, ο Ετέξ δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Δεν θα μπορούσε να αφηγηθεί τις γοητευτικά παράξενες ιστορίες του, πόσο μάλλον να τις χορογραφήσει σαν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα υψηλής αισθητικής. Όχι μόνο γιατί κανείς δεν θα τον έπαιρνε ποτέ στα σοβαρά, αλλά κυρίως γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε μια ταινία που θυμίζει ταυτόχρονα βωβή ταινία των αρχών του αιώνα και μεταμοντέρνο έργο τέχνης του μέλλοντος.
Όχι, ο Ετέξ δεν είναι Τσαρλς Τσάπλιν. Και σίγουρα δεν είναι Μπάστερ Κίτον. Μπορεί η ευθεία γραμμή που ενώνει το έργο τους (με ενδιάμεσο πάντοτε τον Τατί) να διαθέτει κοινά σημεία – η περσόνα ενός αστείου outsider στο κέντρο εξωφρενικών καταστάσεων, ο διάχυτος ουμανισμός των ιστοριών τους, η επιθετική σάτιρα της αριστοκρατίας – το σινεμά του Ετέξ, όμως, διαφέρει σε βασικά σημεία.
Στο δικό του απαστράπτον στιλιζαρισμένο και ασπρόμαυρο σύμπαν, η πραγματικότητα παραμορφώνεται για να ξεγελάσει, o ρυθμός διακόπτεται από την παρέμβαση του παράλογου και η πρόζα που τελικά εμφανίζεται στο δεύτερο μέρος του «Γιο Γιο» αποτελείται από σκόρπιους διαλόγους, λέξεις – συνθήματα, γεννημένες λες από όντα που προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν.
Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά και τον ίδιο τον Ετέξ, που στο μελαγχολικό βλέμμα του κουβαλάει όλο το βάρος μιας αθωότητας που μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει γιατί η δεύτερη και καλύτερη ταινία του Ετέξ είναι κάτι περισσότερο από μια ιδιότυπη κωμωδία ενός εμπνευσμένου δημιουργού που βρέθηκε για χρόνια εκτός κυκλοφορίας λόγω μιας πρωτοφανούς νομικής συγκυρίας.
Το «Γιο Γιο» είναι ένα ερωτικό γράμμα που εκλιπαρεί για επιστροφή στα βασικά. Σίγουρο πως κάπου, κάπως, κάποτε θα βρεθούν μερικοί παραλήπτες».
Ταινίες που θυμίζουν το «Γιο γιό» είναι: «΄Ενας μεγάλος έρωτας» του Πιέρ Ετέξ,«Playtime» και «Ο κύριος Υλώ στο χάος της κυκλοφορίας » του Ζάκ Τατί, «Μοντέρνοι καιροί» του Τσάρλυ Τσάπλιν, « Ο στρατηγός» του Μπάστερ Κήτον
Υ.Γ Η επόμενη ταινία, στο ίδιο αφιέρωμα, την Δευτέρα 27 Μαίου είναι «Οι δυό εύθυμοι γλεντζέδες» του Τζότζεφ Μακ Γκράθ.
Για κάθε επικαιροποιημένη πληροφορία γύρω από τις ταινίες, διαβάζετε το kemes facebook ή kemes.wordpress.com
