Με αφορμή και του φετινού εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας του Νοσηλευτή, θέλω όχι μόνο να εκθειάσω αλλά και να επαινέσω την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση που δείχνουν καθημερινά οι νοσηλευτές, ξεπερνώντας τον εαυτό τους και προσφέρουν στον συνάνθρωπο από το δικό τους υστέρημα κάτω από δυσβάσταχτες συνθήκες εργασίας σε όλη την ελληνική επικράτεια εν μέσω κρίσης.
Και θα ήταν πράγματι ημέρα γιορτής και όχι κραυγή αγωνίας:
Αν η Ελληνική πολιτεία δεν επιχειρούσε να χτίσει ένα κατ’ επίφαση κοινωνικό κράτος που δήθεν μεριμνά για το υπέρτατο αγαθό της υγείας, επάνω στις πλάτες των Νοσηλευτών, αν δεν αγνοούσε παντελώς την ύπαρξή τους και επιβράβευε τον αγώνα που δίνουν καθημερινά στους ζοφερούς χώρους εργασίας τους,
Αν είχαν καλυφθεί οι κενές οργανικές θέσεις των Νοσοκομείων και ειδικότερα των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, ενισχύοντας έτσι τον δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος υγείας και δεν αναγκάζονταν οι νέοι συνάδελφοι να αφήσουν την πατρίδα για την εξεύρεση εργασίας,
Αν είχε τελεσφορήσει το διαχρονικό αίτημα της νοσηλευτικής κοινότητας περί θεσμοθέτησης του κλάδου των Νοσηλευτών και ο νοσηλευτής αποκτούσε μια καθαρή και διακριτή επαγγελματική ταυτότητα μεταξύ των εργαζομένων στο χώρο της Υγείας,
Αν δεν αποσυρόταν η υπουργική απόφαση για την σαφή περιγραφή των νοσηλευτικών πράξεων και την κοστολόγησή τους ώστε ο άνεργος νοσηλευτής να μπορεί να παραμείνει στη χώρα του και να καταστεί ελεύθερος επαγγελματίας,
Αν δεν υπήρχε η διχοτόμηση της τριτοβάθμιας νοσηλευτικής εκπαίδευσης σε ΑΕΙ και ΤΕΙ,
Αν υπήρχε η κατάλληλη ασφάλεια και υγιεινή στους χώρους εργασίας μας, ώστε ο νοσηλευτής να είναι υγιής για να παρέχει υγεία,
Αν προϋπήρχαν οι ανωτέρω προϋποθέσεις, τότε και μόνο τότε, θα είχε νόημα το φετινό σύνθημα του εορτασμού…
Μέχρι τότε όμως, η σημερινή μέρα θα αποτελεί ορόσημο προβληματισμού και όχι εορτής…
Σωματείο εργαζομένων Γ.Ν. Βέροιας
