Όπως περνούν μπροστά μου τα πεζοδρόμια
τα παγκάκια και πλατείες της ζωής μου
ονειρεύομαι μέρες που αστράφτουν
πάνω σε δίχρωμα ποδήλατα
Ο Κώστας Μπραβάκης κάνει την τελευταία του εμπειρία από την αρρώστια ποίηση, με όπλο τη γενναία και καθαρή ματιά, εξευμενίζοντας μέσα από το σαρκασμό τις οδυνηρές επιπτώσεις της.
Για τον Μπραβάκη η «Αγία Νόσος», εκδόσεις «Παρασκήνιο», είναι η τρίτη του ποιητική συλλογή, βαδίζοντας στο δρόμο της ποίησης με τους ίδιους σηματωρούς, την αλήθεια, την ευαισθησία και την πλήρη κατοχή του λόγου.
Μουσικός, (συνθέτης και έξοχος κιθαρίστας), πεζογράφος («Πιανίσσιμο», «Η Σωστή Γωνία») και ποιητής («24 Πρελούδια 12 Σπουδές κι εφτά πικρά τραγούδια», «Εναέριες ρίζες»), στην «Αγία Νόσο» παλεύει με το παρόν και το μέλλον του, κάνοντας τον εαυτό του εκφραστή του ανθρώπου που ζητά απαντήσεις στα ερωτηματικά της ζωής, της μοίρας και του Αόρατου.
Η δική του νόσος, επονομαζόμενη από τον ίδιο «Αγία», είναι ο καθρέφτης της ανθρώπινης μοίρας, που ευάλωτη κραυγάζει, αυτοσαρκάζεται αλλά και μάχεται με γενναιότητα, υψώνοντας το ανάστημά της μπροστά σε μεγέθη δυσθεώρητα, που τα κατεβάζει στα ανθρώπινα μέτρα, συνομιλώντας μαζί τους.
Πού να σε φιλήσω;
αν είσαι άνθρωπος στο στόμα
αν είσαι μήλο στο μάγουλο
να Σ’ ευχαριστήσω θέλω
που έστειλες την Αγία Νόσο
να μου θυμίζει
πως κι Εσύ υπάρχεις
………………………….
Αν είσαι Εσύ ο σκηνοθέτης
πώς κατάφερες να χωρέσεις σ’ ένα φιλμ
όλη την κακία του κόσμου;
Επιδέξιος
……………………………..
Ο λόγος του Μπραβάκη σ’ αυτήν την τελευταία ποιητική συλλογή είναι πυκνός, εύστοχος, μοιάζει άλλοτε με μονόλογο σε θέατρο του παραλόγου, άλλοτε με κραυγή σε διαδήλωση κι άλλοτε με απόσταγμα φιλοσοφικής πύκνωσης.
Σε ξεγελούν τα μάτια σου
δύο χρώματα έχει ο κόσμος
το φως κι εκείνο που δε
φαίνεται
Λόγος καθαρός που δε φοβάται ν’ αναμετρηθεί με την αλήθεια και να την κάνει με γενναιότητα ποίηση, γνωρίζοντας καλά πως όσο το βίωμα είναι πιο δυνατό, τόσο η ποίηση είναι πιο κοφτερή. Κι η ποίηση του Μπραβάκη αυτήν τη φορά «κόβει και θερίζει», όπως η αλήθεια.
(Ο πίνακας είναι του Νίκου Μηλιώνη)
