“Η διαμόρφωση των συνόρων του ελληνικού κράτους 1830 – 1947” (β) γράφει ο Ξενοφών Μπρουντζάκης
Η πρώτη επέκταση των συνόρων 1864. Μέρος δεύτερο
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του, το ελληνικό κράτος πετυχαίνει την πρώτη διεύρυνση των συνόρων του. Η επέκταση αυτή δεν σχετίζεται με καμιά από τις αλυτρωτικές εξεγέρσεις του ελληνικού κράτους. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της αλλαγής συνόρων είναι ότι αυτή δεν συντελέστηκε σε βάρος του αποκλειστικού της εχθρού, που ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς διπλωματικών διεργασιών μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής και του Ελληνικού Βασιλείου.
Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου της βασιλείας του Γεωργίου Α’ έλαβε χώρα το εξαιρετικής σημασίας γεγονός της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα. Έπειτα από πολύχρονες συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, πρωτοκόλλα και συνθήκες, επισφραγίστηκαν με την παράδοσή τους από τον αρμοστή Henry Storks στον έκτακτο απεσταλμένο της ελληνικής κυβερνήσεως Θρασύβουλο Ζαΐμη στις 21 Μαΐου 1864. Σύμφωνα με το τέταρτο άρθρο της συνθήκης της 13ης Ιουλίου 1863, τα όρια της ελληνικής επικράτειας, που είχαν οριστεί με τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης της 21 Ιουλίου του 1832, θα επεκτείνονταν με την προσάρτηση των Ιονίων νήσων στο Ελληνικό Βασίλειο, αν για την προσάρτηση αυτή, που προτάθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση, συμφωνούσε το Ιόνιο Κοινοβούλιο και έδιναν τη συγκατάθεσή τους οι Αυλές της Αυστρίας, της Γαλλίας, της Πρωσίας, και της Ρωσίας.
Ένωση των Ιονίων Νήσων με τη μητέρα Ελλάδα
Την 1η Αυγούστου 1863 πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο συνδιάσκεψη του Βρετανού υπουργού των Εξωτερικών με τους πρεσβευτές της Αυστρίας, Γαλλίας, Πρωσίας και Ρωσίας. Με την υπογραφή σχετικού πρωτοκόλλου, οι τέσσερις Δυνάμεις αναγνώριζαν στη Μεγάλη Βρετανία το δικαίωμα να παραιτηθεί από την προστασία των νησιών, δήλωναν ότι θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους και θα συντελούσαν στην ένωσή τους με την Ελλάδα, εφόσον είχαν τη διαβεβαίωση ότι το Ιόνιο Κοινοβούλιο δεχόταν αυτό το σχέδιο, οπότε και θα ήταν έτοιμες να διαπραγματευθούν με τη Μεγάλη Βρετανία τους όρους της σχετικής συνθήκης.
Στις 23 Αυγούστου 1863 συνήλθε η ΙΓ’ Βουλή για να ψηφίσει τη διακήρυξη για την Ένωση. Ο Μητροπολίτης Αθανάσιος έψαλλε τη δοξολογία και ο πρόεδρος της Βουλής διάβασε το ψήφισμα. Εκείνη τη στιγμή ο γενικός πρόξενος της Ελλάδος Ν. Βιτάλης, κρατώντας τη ελληνική σημαία, μπήκε στο βουλευτήριο και είπε:
«Η μήτηρ Ελλάς εις τον κόλπον αυτής αποδέχεται τας επτά αυτής θυγατέρας».
Στις 14 Νοεμβρίου 1863 οι εκπρόσωποι των πέντε Δυνάμεων υπέγραψαν στο Λονδίνο συνθήκη με την οποία γινόταν αποδεκτή η παραίτηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Προστασία του Ιόνιου κράτους και αναγνωριζόταν η ένωσή του με το ελληνικό βασίλειο.
Henry Storks: Ο τελευταίος Άγγλος αρμοστής στα Επτάνησα
Στις 17 Μαρτίου 1864 η Ελλάδα και οι εγγυήτριες δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία υπέγραψαν τη συνθήκη του Λονδίνου, που επικύρωνε τους όρους της συνθήκης της 14ης Νοεμβρίου 1863 όπως τροποποιήθηκε με το πρωτόκολλο της 25ης Ιανουαρίου 1864 και ρύθμιζε άλλα ζητήματα που προέκυπταν από την ένωση.
Τέλος, στις 21 Μαΐου 1864 υψώθηκε στα φρούρια η ελληνική σημαία. Η περίοδος της βρετανικής προστασίας είχε λήξει. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που σημειώνει ανώνυμος Ζακυνθινός χρονικογράφος: «Οι Άγγλοι εκάθισαν εις την Επτάνησον χρόνους 54, μήνες 8 και ημέρες μίαν»…
