Μανώλης Μητσιάς – Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Μια συναρπαστική βραδιά ποίησης και μουσικής στη Βέροια
«Γιατί εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…»
(Γιάννης Ρίτσος – Χρήστος Λεοντής, «Καπνισμένο τσουκάλι»)
Και έτσι έγινε! Ο κόσμος έσμιξε χθες με την ποίηση στο Χώρο Τεχνών της Βέροιας, όπου δυο καλλιτέχνες μεγάλου διαμετρήματος, ο Μανώλης Μητσιάς κι η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον έκαναν να νιώσει πως ανήκει σε μια μεγάλη κοινή μήτρα, την ελληνική, που εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τον Όμηρο μέχρι τις μέρες μας, η γλώσσα της κεντά αγγέλους και όνειρα, ιδέες και αγώνες.
Αφιερωμένη από την ΚΕΠΑ η βραδιά στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, ταξίδεψε με συναρπαστικό τρόπο το κοινό στο πέλαγός της με καράβι τη μουσική.
Γεμάτος ο Χώρος Τεχνών από κόσμο που οι προσδοκίες του ήταν μεγάλες, αφού θα είχε τη χαρά να ζήσει πάνω στη σκηνή δυο καλλιτέχνες, που ο καθένας τους εκπροσωπούσε επάξια τους δυο γοητευτικούς άξονες της βραδιάς, το λόγο και τη μουσική, ένιωσε ήδη από τα πρώτα λεπτά πως οι προσδοκίες του δικαιώνονταν.
Και ήταν πραγματικά όχι απλά μια μουσική παράσταση, αλλά μια βραδιά μυσταγωγίας!
Ο Μανώλης Μητσιάς, με πάνω από σαράντα χρόνια να τραγουδά στην κορυφή, ξεκινώντας από το ψαλτήρι της εκκλησιάς του παιδάκι ακόμα, να διασχίζει έναν ατέλειωτο μουσικό δρόμο, αγαπημένος όλων των μεγάλων συνθετών του τόπου του, παράδειγμα καλλιτεχνικού και προσωπικού ήθους, με μια φωνή, όπου ο λυρικός τόνος μπορεί αβίαστα να σμίξει με τον επικό, χθες εντυπωσίασε.
Η φωνή του, ταυτισμένη με τα δικά μας νεανικά χρόνια, αλλά και με τα χρόνια των παιδιών μας, γιατί κι αυτά αγάπησαν τα τραγούδια του, νίκησε ερμηνευτικά το χρόνο και ώριμη γέμισε το χώρο, γεννώντας δυνατά συναισθήματα.
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, εικόνα από τις δυνατότερες, να ξεκινά μέσα από τη μικρή οθόνη πριν πολλά χρόνια, αγαπημένη του Κώστα Κουτσομύτη –τότε που η τηλεόραση ήταν ακόμα πυλώνας πολιτισμού- για να εισβάλει στο καλλιτεχνικό στερέωμα με σειρές ανεπανάληπτες, όπως τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Ο κίτρινος φάκελος», «Η αγάπη άργησε μια μέρα», αινιγματική, μοιραία, ή αδυσώπητα αυταρχική εκεί, εκρηκτική και ανεπανάληπτη στο θέατρο, όπως στο να ερμηνεύει Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στο «Σκηνές από έναν γάμο», χθες ερμήνευσε ποίηση και τραγούδησε. Και το έκανε με τη δική της προσωπική αύρα.
Γιατί συναρπαστική βραδιά; Γιατί δεν ήταν μια απλή εναλλαγή στιγμών, όπου η ποίηση εναλλάσσονταν με τη μουσική ή οι δυο τους συμπορεύονταν αρμονικά σε μια ξεχωριστή δημιουργία, ήταν μια βραδιά πολιτισμικής αυτογνωσίας, όπου έβλεπες πίσω στο παρελθόν, συνειδητοποιούσες το παρόν και δεν ήθελες να χαραμίσεις το μέλλον σου ξεχνώντας. Κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος της βραδιάς.
«Γιατί ετούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί…», ξεκίνησε με τα λόγια του Μακρυγιάννη η Καραμπέτη, θυμίζοντας κάτι τόσο απλό και τόσο συνάμα ξεχασμένο. Για να τραγουδήσει ο Μητσιάς το «Κι αν ο αγέρας φυσά δεν μας δροσίζει…» του Γιώργου Σεφέρη από την «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση.
Δίπλα στους δύο μεγάλους καλλιτέχνες οι καταπληκτικοί μουσικοί που τους συνόδευαν, ο Αχιλλέας Γουάστωρ και ο Ηρακλής Ζάκκας, έδεσαν στέρεα την παράσταση, που είχε την υπογραφή του Γιώργου Λιάνη, οδηγώντας σ’ ένα ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα.
Μεγάλοι ποιητές μας πέρασαν άλλοτε μελοποιημένοι κι άλλοτε γυμνοί, χωρίς μουσική, μόνο με τους στίχους τους, μέσα από την παράσταση, σε μικρά πορτρέτα καμωμένα με γρήγορες πινελιές.
Η Καραμπέτη να απαγγέλλει το «Μονόγραμμα» του Ελύτη, πεμπτουσία του Έρωτα, το «Με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη», (…Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει…), καθρέφτη οδυνηρής μνήμης. Η Καραμπέτη να ερμηνεύει, τον «Ηθοποιό» του Μάνου Χατζιδάκι, κάνοντας πραγματικότητα το «ηθοποιός σημαίνει φως…». Και να τραγουδά κάποτε μόνη, αλλά και δίπλα στο Μητσιά με το δικό της καλλιτεχνικό βάρος.
Κι εκείνος, άλλοτε δωρικός, τραγουδώντας τη «Ρωμιοσύνη» του Ρίτσου, μελοποιημένη από το Μίκη Θεοδωράκη, άλλοτε πονεμένα λαϊκός με τη «Δραπετσώνα» του σε στίχους Χριστοδούλου και την «Πιρόγα» του Μικρούτσικου και του Αλκαίου, άλλοτε αναχωρητής με το «Σταυρό του Νότου» του, σε στίχους του Καββαδία άλλοτε στοχαστικός τραγουδώντας Μανώλη Αναγνωστάκη, «…και προχωρούσα μέσα στη νύχτα / χωρίς να γνωρίζω κανέναν…».
Ο κόσμος, πότε απόλυτα σιωπηλός, να μην ακούγεται ούτε η ανάσα του και πότε να χειροκροτεί με ενθουσιασμό και συγκίνηση, τραγουδώντας μαζί τους, έδωσε στους καλλιτέχνες τη χαρά της απόλυτης επικοινωνίας μέσα από τα μαγικά κύματα που ενώνουν την πλατεία με τη σκηνή.
Νιώσαμε, όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε αυτήν τη βραδιά, πως δεν «προχωρούσαμε μέσα στη νύχτα», πως μας ένωσε μια μυστική και δυνατή επικοινωνία όχι μόνο με την ποίηση και τη μουσική, όχι μόνο με τη σκηνή, αλλά και μεταξύ μας. Μεγάλο το κέρδος και η ελπίδα ζωντανή.
Φωτογραφίες: faretra.info
