“Ο… επικοινωνιολόγος του υπουργού – Μια «μικρή» και διδακτική ιστορία μικρότητας” γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Μια φορά κι έναν καιρό (όχι τόσο μακρινό) κάποιο πρωινό σ’ ένα δημοσιογραφικό γραφείο χτυπάει το τηλέφωνο και αμέσως μετά τις πρώτες τυπικές κουβέντες («καλημέρα, πώς πάει», «όλα καλά») ο σύμβουλος επικοινωνίας του υπουργού λέει: «Ο υπουργός θέλει να κατέβει αυτό το κομμάτι που έχετε στο site».
Ο δημοσιογράφος χρειάστηκε κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς άκουγε και ενδεχομένως για να συγκρατήσει ό,τι αυθόρμητα θέλησε να του πει. Μάλλον θα σκέφτηκε: «Δεν μπορεί, νεαρός είναι ο σύμβουλος του υπουργού, μάλλον δεν ξέρει πώς να κάνει τη δουλειά του. Υπομονή, ας μην ανοίξουμε από την αρχή πληγές…».
Ο δημοσιογράφος εξήγησε στον νεαρό σύμβουλο του υπουργού ότι δεν έχει την ευθύνη για το τι ανεβαίνει και τι κατεβαίνει στο site και του ζήτησε να συντάξει μια απάντηση στο δημοσίευμα που ενοχλούσε τον υπουργό για να δημοσιευτεί κι αυτή δίπλα στο ενοχλητικό ρεπορτάζ. Ο επικοινωνιολόγος ήταν ανένδοτος: «Όχι», είπε, «ο υπουργός θέλει να κατέβει τώρα».
Η συνομιλία διακόπηκε με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί να φανταστεί, και η επαφή του δημοσιογράφου με το… ρουλεμάν (δηλαδή τον άνθρωπο που διακινεί τη γραμμή) του υπουργού τερματίστηκε οριστικά και αμετάκλητα.
Συνηθισμένος σε συναντήσεις με την έπαρση της εξουσίας, ο δημοσιογράφος πίστεψε ότι ο εν λόγω άνθρωπος του υπουργού με το πέρασμα του χρόνου και την τριβή σε αυτή τη δουλειά – κυρίως δε με την καθημερινή συνεργασία του με τον ίδιο τον υπουργό – θα συνετιστεί και θα μάθει…
Η υπεροψία στην εξουσία
Αυτό πίστευε μέχρι τη στιγμή που κάποιους μήνες αργότερα χτυπάει το κινητό του τηλέφωνο και ακούγεται η έξαλλη φωνή του ίδιου του υπουργού.
Η οργή του υπουργού αφορούσε ρεπορτάζ για μια Ένορκη Διοικητική Εξέταση που είχε διατάξει ο ίδιος ο υπουργός (ορίζοντας και τους τρεις υπαλλήλους που θα την πραγματοποιούσαν) για κάποιον υπάλληλο του υπουργείου. Το αποτέλεσμα της ΕΔΕ ήταν αθωωτικό, γεγονός που εξόργισε τον υπουργό και τον οδήγησε στην απόφαση να τιμωρήσει με δυσμενείς μεταθέσεις και τοποθετήσεις τους τρεις υπαλλήλους που τη διενήργησαν.
Ο υπουργός δεν αμφισβήτησε την ακρίβεια του ρεπορτάζ. Αμφισβήτησε την ακεραιότητα του δημοσιογράφου: «Είσαι με τα λαμόγια και τρόφιμος των μυστικών κονδυλίων» του είπε κατηγορώντας τον για σχέσεις με το «παλιό σύστημα» του υπουργείου. Ο δημοσιογράφος απάντησε στον υπουργό με δυο μόνο λέξεις που εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς…
Από τότε πέρασαν οι μήνες και ο υπουργός, σε στενή συνεργασία με το παλιό σύστημα του υπουργείου (το οποίο υποτίθεται ότι θα εξάρθρωνε), εμφανίζονταν ως ο σοφός καθοδηγητής της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού ακόμη σε θέματα της αρμοδιότητάς του. Μεγάλα λόγια, πρωτοβουλίες – εργολαβίες, κοπανιστός αέρας και εξυπηρετήσεις αποτελούσαν το έργο του υπουργού, το οποίο θα κρίνει (και ενδεχομένως θα ξεχάσει) η Ιστορία.
«Μικρές» ιστορίες
Ωστόσο, πριν αποφανθεί η Ιστορία (ή ακριβώς για να τη βοηθήσουμε να αποφανθεί), αξίζει να καταγράψουμε και κάτι ακόμη από το απτό έργο που θα αφήσει πίσω του ο υπουργός. Κάτι, πράγματι, μικρό, αλλά ενδεικτικό για την προσωπικότητα και την αντίληψή του περί ηθικής…
Ο εν λόγω… άρχοντας, λοιπόν, παρότι πολυάσχολος, βρήκε χρόνο και τρόπο να βολέψει μόνιμα στο δημόσιο συγγενείς και (πολιτικούς) φίλους.
Διά νόμου, λοιπόν, φρόντισε να εξασφαλίσει στον προσοντούχο (απόφοιτο του Παντείου) σύντροφο της κόρης του μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Ο εν λόγω νέος «διεκδίκησε», σε διαγωνισμό που διενήργησε ο… πεθερός του, τη θέση του επικοινωνιολόγου – που δημιουργήθηκε ειδικά για τις ανάγκες (του) – μεταξύ άλλων είκοσι υποψηφίων, οι οποίοι προφανώς ατύχησαν να τον έχουν απέναντί τους.
Όπως καταλάβατε, πρόκειται για τον επικοινωνιολόγο που εμφανίζεται στην αρχή αυτού του κειμένου, ο οποίος θα παραμείνει στο υπουργείο και μετά το τέλος της θητείας του πεθερού του εξασφαλίζοντας, χάριν των προσόντων του, «δίκαια και αδιάβλητα» μια μόνιμη θέση – φιλέτο στο Δημόσιο.
Όπως στη θέση τους (αν και αόρατοι) θα παραμείνουν και δυο – τρεις πολιτικοί φίλοι του εν λόγω υπουργού, ο οποίος προκήρυξε θέσεις νομικών συμβούλων για ένα υπουργείο με δυο ολόκληρες ισχυρότατες και πολυπληθείς νομικές υπηρεσίες. Οι εν λόγω νομικοί θα απολαμβάνουν την αργομισθία των 2.500 ευρώ τον μήνα περιμένοντας στο τηλέφωνο του ιδιωτικού τους γραφείου ένα τηλεφώνημα μια φορά στα δυο – τρία χρόνια που ενδεχομένως το υπουργείο χρειαστεί κάποια υπηρεσία τους…
Θα πει κάποιος: «Σιγά τώρα, βόλεψε κι αυτός δυο – τρεις ανθρώπους. Αυτό τελικά είναι το θέμα»;
Πράγματι, δεν είναι αυτό (μόνο) το θέμα… Ωστόσο, αυτή η «μικρή» ιστορία μικρότητας οδηγεί, θέλουμε δεν θέλουμε, σε κάποιους συλλογισμούς: Αν ένας άνθρωπος, ένας υπουργός εν προκειμένω, πολιτεύεται με τέτοια ευτέλεια στα «μικρά», πόσο ακέραιος μπορεί να είναι στις «μεγάλες» υποθέσεις που διαχειρίζεται;
Υ.Γ.: Καθότι είμαστε μικρό χωριό, οι επικοινωνιακές δυνατότητες όσων βρίσκονται στη δημόσια πιάτσα έχουν τα όριά τους. Έρχεται, λοιπόν, κάποια στιγμή που καμία επικοινωνιακή τακτική και κανένας έμμισθος «αγιογράφος» δεν μπορεί να μεγαλώσει το μηδέν ή να κρύψει την μπόχα…
