“Σχετικά με την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ που δεν θα δω, δεν θα δούμε – Ούτε σαράντα λέξεις” γράφει η Πόπη Φιρτινίδου

Κύριε Αποστολίδη,

δεν σας γνωρίζω, παρά το γεγονός πως είμαστε γείτονες και περίπου συνομήλικοι. Το μόνο που γνώριζα μέχρι προχθές για σας είναι η ντροπαλή, σχεδόν αποστασιοποιημένη «καλησπέρα» σας στα σκαλιά της Στέγης τα απογεύματα του Σαββάτου, κάποιες φορές που εγώ σχολάω την ώρα που εσείς περιμένετε να ξεκινήσετε την πρόβα σας.

Μα αυτό που συνέβη, που σας συνέβη, με αφορά και γι’ αυτό αποφάσισα να σας απευθυνθώ. Οι καλλιτέχνες συχνά εργαζόμαστε για ανθρώπους (και άρα εξαρτόμαστε από ανθρώπους) που αγνοούν το αντικείμενό μας, αντικειμενικά αδυνατούν να κρίνουν εμάς και το έργο μας, αλλά το κάνουν με πάσα αφορμή συχνά πυκνά. Όποιος το έζησε μία φορά, ποτέ δεν το ξεχνά.

Ούτε σαράντα λέξεις δεν άξιζε η παράστασή σας που αποφασίστηκε να μην γίνει. Και καμία από αυτές τις ούτε σαράντα λέξεις δεν ήταν «συγγνώμη». Το όνομά σας δεν υπήρχε στην ανακοίνωση που διάβασα στον τοπικό Τύπο, εσείς δεν υπήρχατε. Ούτε οι συνεργάτες σας. Ούτε το κοινό που περίμενε να δει τη δουλειά σας, εγώ ανάμεσά τους. Δεν βρήκε θέση στην φτωχή αυτή πρόταση ούτε ένας υπαινιγμός αναφοράς στα συναισθήματα που αυτό μπορεί να γέννησε στην ψυχή ενός ανθρώπου, συνεργάτη επί τόσα χρόνια του ΔΗΠΕΘΕ, που ποτέ δεν παρουσίασε στην πόλη κάτι που να την προσβάλει, κάτι που να είναι διαλεγμένο από το «καλάθι» της προχειρότητας και της τηλεοπτικής ευκολίας.

Δεν ξέρω αν θα μου άρεσε η παράστασή σας αν την έβλεπα. Το συμβούλιο του ΔΗΠΕΘΕ αποφάσισε ομόφωνα πως δεν θα δω το αποτέλεσμα του κόπου σας. Κρίμα, γιατί ο Μποστ, μοναδικός ανατόμος της νεοελληνικής αυταρέσκειας και υποκρισίας (!), είναι ένα στοίχημα που οι αντιδράσεις του κοινού μετά από τις παραστάσεις των 1 και 2/12/2018 δείχνουν πως κερδίσατε.

Συχνά η ζωή μάς χαρίζει μια σοφία που ποτέ δεν επιθυμήσαμε να αποκτήσουμε. Φαντάζομαι πως μια τέτοια στιγμή είναι και αυτή που ζείτε τώρα. Μάλλον έχετε απορίες, ίσως έχετε αγωνία, σίγουρα  έχετε θυμό. Αν μπορείτε, πάρτε μιαν απόσταση και μιαν ανάσα και συνεχίστε. Όπως έγραψε ο Αργύρης Χιόνης “το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του”. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κόβουν την παράστασή σας, μα δεν μπορούν να σας αγγίξουν, δεν έχουν το ανάστημα.

Σας εύχομαι υγεία, κουράγιο και καλά Χριστούγεννα

Πόπη Φιρτινίδου, μουσικός