“Τους μοιάζουμε, μας μοιάζουνε και όλοι μοναδικοί” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Γνωρίζουμε για τους μεγάλους θαλασσοπόρους που ανακάλυψαν ηπείρους. Γνωρίζουμε για τους ριψοκίνδυνους εξερευνητές που παραμέριζαν φυλλωσιές για να φτάσουν στον στόχο τους. Γνωρίζουμε τις θάλασσες που διέσχισαν και τους κινδύνους που προσπέλασαν ώστε να χαρτογραφήσουν τον τότε γνωστό κόσμο. Όσο μακριά και αν βρίσκεται ένας τόπος από έναν άλλον, πάντα ο άνθρωπος θα τους ενώνει. Πάντα αυτός θα κινείται, θα συγκρίνει, θα εμπλουτίζει και θα προοδεύει.
Ο πολυμήχανος, φιλομαθής και πολυπράγμων νους δεν επαναπαύεται σε αυτά που ξέρει, και αναζητά στο καινούργιο σημεία σύγκλισης και απόκλισης από αυτά που ήδη γνωρίζει. Τέτοιος άνθρωπος αποδείχτηκε πως είναι ο δημοσιογράφος της Ημαθίας, κ. Βαλάντης Λιόλιος, ο οποίος κατάφερε να αντικρύσει αντικειμενικά την αγαπημένη του γενέτειρα, τη Νάουσα, ώστε να τη συγκρίνει με την αυστριακή πόλη του Κρεμς. Το εγχείρημα αυτό πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο εκπόνησης της μεταπτυχιακής εργασίας του κ. Λιόλιου στο Πανεπιστήμιο της πόλης, και χαίρει της επιστημονικής γνώσης και πρέπουσας προσέγγισης που αρμόζει με μια τέτοιου είδους μελέτης.
Μέσα από την εργασία του, η οποία δημοσιοποιείται υπό την μορφή ολοκληρωμένου ντοκιμαντέρ μαθαίνουμε πως η Νάουσα και το Krems an der Donau, έχουν παρόμοιο πληθυσμό, μοιάζουν γεωμορφολογικά, και πως βρίσκονται και οι δύο σε εγγύτητα μεγάλων αστικών κέντρων. Τα κοινά χαρακτηριστικά όμως, δεν περιορίζονται σε αριθμούς και συντεταγμένες. Σε αναγνωριστική περιπλάνηση στην αυστριακή πόλη, η διερευνητική ματιά του τότε φοιτητή μαγνητίστηκε από τα οικεία φουγάρα που αντίκριζε, διότι ναι…το Κρεμς έχει και εκείνο βιομηχανική κληρονομιά η οποία αναδείχθηκε μέσα από την βούληση της πολιτείας να ξαναδώσει ζωή σε ένα παλιό εργοστάσιο καπνού. 
Από εργοστάσιο λοιπόν μετατράπηκε σε Πανεπιστήμιο, το οποίο χάρη σε διορατική στρατηγική της πολιτείας αναπτύχθηκε παράλληλα μεν ξεχωριστά δε από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, διότι απλά είχαν την τόλμη να προτείνουν μια διαφοροποιημένη υπηρεσία, και επομένως να διασφαλίσουν το συγκριτικό πλεονέκτημα που οδηγεί κάποιον θα φοιτήσει στο Donau Universitat Krems. Το συγκριτικό – ανταγωνιστικό αυτό πλεονέκτημα ήταν η αξιοποίηση της διεθνώς αναδυόμενης στροφής προς την δια βίου εκπαίδευση. Η εξειδίκευση αυτή είναι που ώθησε τον κ. Λιόλιο στο να τους επιλέξει για τις μεταπτυχιακές σπουδές του (σημ: να θυμηθώ να τον ρωτήσω στις 8 Δεκεμβρίου).
Ως χώρος σπουδών, το Κρεμς ήταν σαφώς επιλογή. Ως τόπος αναψυχής ήταν μάλλον τύχη, διότι ο Βαλάντης δεν χρειάστηκε να αλλάξει σε πολλά τον τρόπο διασκέδασης του κατά τη διαμονή του εφόσον βρέθηκε να παρακολουθεί και να καταγράφει παραλλαγή των ναουσαίικων καζανιών χωρίς να απαρνηθεί όμως το αγαπημένο του ξινόμαυρο, αφού προσπάθησαν (μάταια;) να τον δελεάσουν με το δικό τους λευκό.
Αυτές τις ομοιότητες των δύο πόλεων είχα την χαρά να μου τις αναφέρει ο ίδιος, όταν ακόμα μελετούσε και αγωνιούσε. Τώρα που πλέον έχει ολοκληρωθεί και παρουσιαστεί επιτυχώς η εργασία του και έχει κριθεί για την αρτιότητα της προσέγγισής του, ανυπομονώ να τον παρακολουθήσω να μας εξιστορεί στις 8 Δεκεμβρίου στον Πολυχώρο Πολιτισμού ΕΡΙΑ, πόσα με πάθος ανακάλυψε κατά τον χρόνο έρευνάς του. Θέλω να τον ρωτήσω κιόλας. Να τον ρωτήσω σε τι αποκλίνουμε. Να κρατήσουμε μια στάση αυτοκριτικής καθώς θα ξεδιπλώνεται μπροστά μας η βέλτιστη πρακτική που μας ήρθε από τόσο μακριά, μα που ήταν συνάμα τόσο κοντά. Και να θυμόμαστε πως για να πετύχουμε το καλύτερο που μπορούμε, χρειάζεται να δεσμευτούμε για τον σκοπό αυτό. Άκοπα, αυτόματα και χαριστικά δεν γίνεται τίποτα.
Βαλάντη συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια για τον κόπο σου, την δύναμή σου, την επιμονή και την υπομονή σου. Με το ντοκιμαντέρ* σου, προσθέτεις έναν ευρωπαϊκό αέρα στο καινό δαιμόνιο που ήσουν σε κάθε μας συζήτηση.
*Να μη παραλείψω να συγχαρώ τις κυρίες Μαρία και Ελένη Ζαφείρκου. Για να μάθετε την, πέρα από τη προφανή βεβαίως, συμβολή τους στο πόνημα ελάτε και εσείς στο ΕΡΙΑ. Μας χωράει όλους.
