Όσο ακουγόταν ότι ο στρατός του Άσαντ και οι Ρώσοι σύμμαχοί του θα επιτεθούν στο Ιντλίμπ, έσχατο οχυρό των τζιχαντιστών αντικαθεστωτικών, ακουγόταν επίσης ότι οι Βρυξέλλες καταστρώνουν σχέδια μεταφοράς προσφύγων από τα ελληνικά νησιά.
Όχι για να τους μετακινήσουν στην Ουγγαρία ή την Πολωνία, προς Θεού. Ούτε βέβαια επειδή συνειδητοποίησαν ότι ένα μεγάλο μερίδιο της ντροπής για την εφιαλτική κατάσταση στη Μόρια είναι καταδικό τους. Απλώς φοβήθηκαν ότι ανάμεσα στα εκατομμύρια των αμάχων του Ιντλίμπ θα βρίσκονταν πολλοί που, παρά να πεθάνουν, θα έβγαιναν στον δρόμο της προσφυγιάς. Σκόπευαν λοιπόν να δημιουργήσουν ένα κάποιο κενό στα χοτ σποτ του Ανατολικού Αιγαίου, για να υποδεχτεί όσους Σύρους θα «διάλεγαν» (όπως θα κάναμε όλοι μας) οποιαδήποτε Μόρια παρά έναν τόπο σχεδόν βέβαιου θανάτου από σφαίρα, πύραυλο, εκρηκτικά ή πείνα.
Έχει ειπωθεί πολλές φορές και από ποικίλες πλευρές πως η Μόρια αφέθηκε εσκεμμένα, κυνικά, να καταντήσει τόπος μαρτυρίου, ώστε να πληροφορούνται το δράμα της στη Συρία, στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν όσοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν ή να προσφυγέψουν, να αποθαρρύνονται και να μένουν στον τόπο τους. Αυτό το «σχέδιο» προπαγάνδιζαν άλλωστε αρκετά φαιά μυαλά, στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη, παρασταίνοντάς το σαν αποτελεσματικότατο ανθρωποαπωθητικό. Ανοησίες. Δεν φεύγουν σαν τουρίστες οι άνθρωποι από τα πεδία του πολέμου ή από κοσμοπολιτισμό. Από απόλυτη απελπισία φεύγουν. Και ξέροντας τους κινδύνους.
Ανά δίμηνο ή τρίμηνο, το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής γνωστοποιεί διά δηλώσεων –που απαιτούν πολύ λιγότερο χρόνο και νου από τα σχέδια– ότι η Μόρια θα ανακουφιστεί, έστω μερικώς. Ανά δίμηνο ή τρίμηνο επαναλαμβάνονται οι δικαιολογίες περί αυξημένων ροών, που υπερκαλύπτουν ταχύτατα όποιο κενό δημιουργούν οι δειλές μετεγκαταστάσεις. Επιπλέον εγκαλείται η Ε.Ε., που στέλνει μεν κονδύλια, πρωτίστως στην Υπατη Αρμοστεία και στις ΜΚΟ, ούτε την Τουρκία πιέζει ιδιαίτερα όμως ούτε τηρεί τη δέσμευσή της για αποστολή ικανού αριθμού μεταφραστών και ειδικών σε θέματα ασύλου.
Και απολύτως να ισχύουν όλα αυτά, το όνειδος του εμπαιγμού, των άθλιων συνθηκών, των βιασμών, των αυτοκτονιών παραμένει όνειδος. Ονειδος και η επιλεκτική βωβότητα που διέγνωσαν σε αρκετά προσφυγόπουλα οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Κλείνονται στη βουβή απόγνωσή τους τα τσακισμένα παιδιά. Ισως δεν έχουν άλλο αντιφάρμακο απέναντι στη δική μας επιλεκτική ή ηθελημένη κωφότητα.
