Ξαρχάκος – Πρωτοψάλτη στη Βέροια. Μια εκρηκτική μουσική συνάντηση που αποθεώθηκε
Τούτος ο τόπος είν’ ένας μύθος
από χρώμα και φως…
Μ’ αυτούς τους στίχους του Νίκου Γκάτσου ξεκίνησε η συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου και της Άλκηστης Πρωτοψάλτη στη Βέροια, στο κατάμεστο Θέατρο Άλσους, που άρχισε να γεμίζει από νωρίς με την προσμονή για κάτι ιδιαίτερο. Και έτσι ήταν!
Δυο μεγάλοι καλλιτέχνες ένωσαν τη μουσική τους ιστορία και πορεύτηκαν μαζί για πάνω από ένα χρόνο γεμίζοντας το κοινό, στην Αθήνα και στις πόλεις όπου πήγαν, με έντονα συναισθήματα θαυμασμού, ενθουσιασμού και απόλυτης ψυχικής ευφορίας και πληρότητας.
Από τους μεγαλύτερους συνθέτες μας ο Σταύρος Ξαρχάκος, από τις ωραιότερες φωνές η Άλκηστη Πρωτοψάλτη, συναντήθηκαν σε μια βραδιά ποιότητας και συνάμα αναπόλησης μιας μουσικής που έχει ταυτότητα, μιας μουσικής που διαπερνά το χρόνο και χωρίς να χάνει τη δροσιά της γίνεται μνημειακή.
Με μια ορχήστρα εντυπωσιακή να τη συνοδεύει, η Άλκηστη άφησε τη φωνή της να ξεχυθεί στο χώρο μ’ εκείνη τη μοναδική διαύγεια που τη διακρίνει, καθώς ο Ξαρχάκος πάνω στο πόντιουμ δεν ήταν απλά ένας μαέστρος αλλά κυριολεκτικά μια κινούμενη φλόγα.
Οι κινήσεις του, απηχώντας όχι μόνο την αρμονική ταύτισή τους με τους ήχους, αλλά βαθύτερα την έκρηξη της μουσικής που κυκλοφορεί μέσα του σαν μια ηφαιστειογενής δύναμη, που τον βγάζει από το σώμα του δίνοντάς του γιγάντιες διαστάσεις, ήταν μια μοναδική εμπειρία για το κοινό που τον παρακολουθούσε μαγεμένο.
Τραγούδια άλλα απλά, εύκολα, πολυτραγουδισμένα, αβανταδόρικα, άλλα τρυφερά και νοσταλγικά, άλλα συμβολικά, ταυτισμένα με δυνατές ιστορικές στιγμές, όπως η «Αυλή του Φθινόπωρου» ή η «Πρωτομαγιά», τραγούδια από το «Ρεμπέτικο», την πιο δυνατή ίσως δουλειά του Ξαρχάκου, έγιναν ένας μουσικός δρόμος που το κοινό τον περπάτησε τραγουδώντας πότε κατανυκτικά και πότε με ενθουσιασμό μαζί με την Άλκηστη.
Εκείνη, αστραφτερή μέσα στα άσπρα, ένωσε το εκρηκτικό ταπεραμέντο της με το πάθος του συνθέτη, τραγουδώντας για μιάμιση ώρα, με έκδηλο το θαυμασμό της και για τα τραγούδια που ερμήνευε και για τον δημιουργό τους, που σταματούσε κάθε τόσο για να τον χειροκροτήσει μαζί με το κοινό.
Την εξαιρετική ορχήστρα αποτελούσαν οι:
Νεοκλής Nεοφυτίδης – Πιάνο, Παντελής Ντζιάλας – Κιθάρα, Βασίλης Δρογκάρης – Ακορντεόν, Ηρακλής Ζάκκας – Μπουζούκι, Δημήτρης Ρέππας – Μπουζούκι, Πέτρος Βαρθακούρης – Κοντραμπάσο, Αλέξανδρος Καψοκαβάδης – Κιθάρα, Νυκτά, Έγχορδα και Φίλιππος Τσεμπερούλης – Πνευστά.
Οι μουσικοί της εντυπωσίασαν και με τις φωνητικές τους δυνατότητες, καθώς τραγούδησαν συνοδεύοντας την Άλκηστη αλλά και μόνοι, δίνοντας μια άλλη διάσταση σε ορισμένα τραγούδια που απαιτούσαν αντρικές φωνές.
Κι ενώ βέβαια όλοι περιμέναμε η βραδιά να κλείσει με το «Μάνα μου Ελλάς» από το «Ρεμπέτικο», που έχει γίνει πια σύμβολο τα τελευταία χρόνια ενός παράπονου και μιας κραυγής του Ελληνισμού, ο Ξαρχάκος θέλησε να κλείσει με κάτι πιο απλό αλλά το ίδιο ίσως εύγλωττο. «Άπονη ζωή», «Φτωχολογιά» αλλά και «Κάντε υπομονή».
Κάντε υπομονή
κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός
Κάντε υπομονή
μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά
Μήνυμα; Ίσως…
Ο Σταύρος Ξαρχάκος και η Άλκηστη Πρωτοψάλτη συγκινημένοι χαιρετούν το κοινό που τους αποθεώνει. Το χειροκρότημα ατέλειωτο. Μια ανεπανάληπτη εκρηκτική συνάντηση, που ο απόηχός της θα μείνει για καιρό…
Φωτογραφίες: faretra.info
