Πόπη Φιρτινίδου “Πες μου πού θα πας”
…Η σκύλα τρέχει με το κουτάβι στο στόμα, είναι γρήγορη και ο διώκτης της είναι χοντρός. Βρίζοντας κατεβαίνει το δρόμο, σταματάει λαχανιασμένος, σηκώνει το παντελόνι του μέχρι το γόνατο, επιθεωρεί, και με καινούρια λύσσα συνεχίζει.
Η προσφυγοπούλα έχει κρυφτεί κάτω από ένα αμάξι. Δεν τη βλέπω, μα ακούω την ανάσα της μέσα στην καρδιά μου. Μιλάει τη γλώσσα μου, όλες τις γλώσσες μιλάει, όλα τα κλάματα και όλες τις εκκλήσεις. Για βοήθεια. Στο διάολο οι προλήψεις τους, στο διάολο και τα μισόλογά τους. Πρέπει να πάω να σώσω αυτήν και το παιδί της που κρέμεται απ το στόμα της με μισόκλειστα μάτια. Θέλω να φωνάξω, μα η φωνή μου σταματάει στην άκρη του μυαλού, η γλώσσα δε γυρίζει στα ελληνικά, μένω βουβή…
Απόσπασμα απο το έκτο διήγημα του βιβλίου, “ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ”
