Συνεχίζοντας, στο πλαίσιο όσων γράψαμε για τις διαφορές ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι της παγκοσμιοποίησης, μένει να κάνουμε μια τελευταία επισήμανση. Η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων που επαγγέλθηκε η παγκοσμιοποίηση οδήγησε στη μεγαλύτερη διεύρυνση του χάους (πλέον) μεταξύ πλούτου και φτώχιας που έχει υπάρξει ποτέ. (Ακόμα και το ΔΝΤ αρχίζει να «τρέμει» αντιλαμβανόμενο τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο).
Το ερώτημα της φτώχιας πλέον είναι το θεώρημα της διαβάθμισής της. Μέσα στις κοινωνίες κι ανάμεσα στα κράτη. (Στην Ελλάδα για παράδειγμα ο μέσος μισθός στην ελεύθερη αγορά έχει φθάσει τα 320-390 ευρώ – το «προσεχώς Βουλγάρες» έχει ήδη επισυμβεί).
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία υπάρχουν διαφοροποιήσεις, κατά στιγμές και περιοχές, αναλαμπές που όμως εν τέλει επιβεβαιώνουν τον κανόνα, καθώς η μία κρίση (εσωτερική ή διεθνής) διαδέχεται την άλλη
σε ένα σύστημα που οι κρίσεις είναι ο τρόπος λειτουργίας του. Και που, ύστερα από κάθε κρίση εξέρχεται ακόμα πιο αυταρχικό. Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στη Γαλλία έχει παγιωθεί, ο πόλεμος στο Ιράκ κρατάει κοντά 20 χρόνια, το ίδιο και περισσότερο στο Αφγανιστάν, στη Συρία εφτά χρόνια, στη Λιβύη, στο Κέρας της Αφρικής – πόλεμοι κηρυγμένοι και ακήρυχτοι, με όλο και πιο ψευδή «ιδεολογία», από τα «χημικά του Σαντάμ» έως την Τουρκία διακηρύττουσα ότι προστατεύει τα σύνορα του ΝΑΤΟ στο Αφρίν.
Σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο η Ελλάδα έχει γίνει ένα άθυρμα. Χωρίς αυτεξούσιο, με υποθηκευμένη την εθνική περιουσία, ξεπουλώντας δομές και πόρους, με τον λαό πτωχευμένο – ένα θλιβερό προτεκτοράτο. Η Ελλάδα προσπαθεί διά του πολιτικού της συστήματος να δώσει άλλη τροπή στους μηχανισμούς που την έφεραν έως εδώ. Προσπαθεί δηλαδή να πετύχει διαφορετικά αποτελέσματα με τις ίδιες μεθόδους και τους ίδιους τρόπους. (Αν προσπαθεί, διότι μπορεί και να μην προσπαθεί). Έτσι κι αλλιώς, υπ’ αυτούς τους όρους, και οι δύο εκδοχές είναι το ίδιο ατελέσφορες. Και το ίδιο άτιμες.
Η πολιτική στη χώρα μας εξαντλείται στην ανάγνωση της συγκυρίας, τι θα γίνει με τους πλειστηριασμούς, πότε θα χτυπήσουν οι Τούρκοι, τι άλλο γελοίο θα κάνουμε με τους Σκοπιανούς, κι όχι στην προσπάθεια για την αναίρεση των αιτιών που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Η συζήτηση για κάτι τέτοιο απαγορεύεται, ανακηρύσσεται περιθωριακή άμα τη εμφανίσει. Και, ως φαίνεται, πέπρωται να διεξαχθεί μετά την καταστροφή.
Η Ελλάδα έχει νόμισμα – δάνειο. Το χρέος ακόμα κι αν κουρευθεί δραστικά, δεν θα τελειώσει ποτέ. Το κάθε νόμισμα που θα έρχεται από την ΕΚΤ θα είναι ένα δάνειο. Ακόμα και αν βγούμε από τα μνημόνια, ακόμα κι αν δεν επέλθει η επιτήρηση, ακόμα κι αν έρθει η ανάπτυξη, όλα αυτά δεν θα είναι παρά μια θεσπισμένη λεηλασία. Διότι η εγχώρια (κι όχι εθνική) οικονομία θα διευθύνεται από την Ξενοκρατία, η «ανάπτυξη» θα αφορά τους ολίγους και η φτώχια θα στέφει τους πολλούς (όπως στη Γερμανία ή την Κένυα). Διότι εθνική στρατηγική για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής ικανότητας με βάση τις δυνατότητες της χώρας δεν θα μπορεί να συμβεί – θα απαγορεύεται στο διηνεκές, όπως απαγορεύεται τώρα. Προεξάρχων
είναι και θα είναι ο διεθνής καταμερισμός παραγωγής (και κατανάλωσης) κι όχι οι εθνικές δυνατότητες, οι ανάγκες και οι ικανότητες του λαού.
Για να καταλάβουμε (για μια ακόμη φορά) πού έχουμε μπλέξει, προχθές παράγοντες της Ένωσης (δεν έχει σημασία ποιοι) επαινούσαν τη χώρα μας για την πρόοδο που επιτέλους έχει επιδείξει. Και προσδιόριζαν αυτήν την πρόοδο: ήτοι τη μείωση κατά 40% μισθών και συντάξεων.
Την ίδια στιγμή στο προτεκτοράτο η υπουργός Εργασίας, η οποία θέσπισε η ίδια τους μισθούς σε αυτά τα επίπεδα, δήλωνε έτοιμη να αγωνισθεί, πάλι η ίδια, για αυξήσεις. Η κυρία Αχτσιόγλου. Δεν πρόκειται για τις μεγαλοστομίες ενός ανδρείκελου, αλλά για την ίδια τη ρητορική του συστήματος – δηλαδή
για τους ευφημισμούς του Χάρου.
Κι όταν κοιμάσαι για πολύν καιρό με τον Χάρο ξυπνάς πεθαμένος…
