Μικροί Άνθρωποι*
Φέρνουνε πάντα ταραχή και αμαυρώνουν τη χαρά
Κρύβοντας πίσω από τα μάτια όσα η καρδιά τους νοιώθει
Όξος σκορπίζουν και χολή στης ευτυχίας τα πανιά
Με την κακία και ψευτιά το νου τους να σπιλώνει
Ηφαίστεια είναι ενεργά μα κρύβουν μένος και οργή
Με τον κρατήρα τους ξερό και καμουφλαρισμένο.
Μικρή ρωγμή ειν’ αρκετή ν’ ανοίξει τόπο και να βγει
Της λάβας όλο το κακό που ‘χουν βαθιά κρυμμένο.
Είναι οι άνθρωποι οι μικροί, για το κακό πλασμένοι,
Που ούτε από τα σπλάχνα τους δεν είναι μονιασμένοι.
Μα τους μαθαίνεις μοναχά όταν τη μάσκα βγάλουν
Και οι καθρέπτες της ψυχής το μίζερο προβάλλουν.
Μ’ επίπλαστα χαμόγελα και δόση κολακείας,
Το δήθεν έχουν έμβλημα, τη ζήλια τους κορώνα
Και στη θολή τους τη ματιά φίλτρο υποκρισίας
Να κρύβει τα αισθήματα σε σύννεφα χειμώνα.
Με την ελπίδα ότι δε θα σας ξυπνήσει αναμνήσεις ή επιθυμία για αφιερώσεις μοιράζομαι αυτό το ποίημα μαζί σας. Προσωπικά, εύχομαι μακροζωία στην κατσίκα του γείτονα, υπομονή στα οράματα που γίνονται σχέδια, επιμονή στα σχέδια που γίνονται πράξη και καλή δύναμη σε όσους κοπιάζουν με επιμέλεια και εργατικότητα για το καλύτερο.
Τζωρτζίνα Αθανασίου
*Αριστογείτων Γ. Χαραλαμπάκης, ποιητική συλλογή «Νεοέλληνες», Στίχοι δεικτικοί και εγκωμιαστικοί, εκδόσεις Υπερόριος, 2013
